When the going gets tough, the tough get going

Wat een snoepreisje had kúnnen zijn, is uiteindelijk uitgemond in een reis met hoge pieken en diepe dalen: dat krijg je als je met easyJet vliegt... De korte versie van het verhaal is dat we na 4 uur vertraging geconfronteerd werden met een annulering van de vlucht doordat een personeelslid een aanvaring had gehad met een niet nader te specificeren voorwerp. Dankzij mijn niet te ontwijken buik mocht ik als eerste gebruik maken van het hotel dat voor de overbrugging van de nacht ter beschikking werd gesteld. Na slechts een luttele anderhalf uur extra vertraging (vanwege het defrosten van de vleugels - nee, dit verzin ik niet), ben ik de volgende dag dan toch eindelijk in het prachtige zon- én sneeuwovergoten Praag aangekomen. Het is mijn eer te na easyJet nog meer kostbare blogruimte in te laten nemen, maar voor een treffend reisverslag verwijs ik jullie door naar het blog van mijn collega Theo Hendriks.

Door het bovenstaande reisschema, waren mijn twee collega's afgehaakt. Maar ik kon het niet verkroppen me klein te laten krijgen door zoiets sufs als een vliegtuig dat niet wil vertrekken. En maar goed ook, want het was het getrubbel meer dan waard. De European Excellence Awards is de Europese tegenhanger van de Effie awards en die rol hebben ze met verve opgepakt. Na het heerlijke Oscar-gevoel op de rode loper werd ik overrompeld door de pracht van de locatie. Het Oscar-gevoel bleef aangewakkerd door de manier waarop alle genomineerden werden aangekondigd door een heerlijke basstem.

En toen was het de beurt aan de categorie van mijn collega's...de zenuwen gierden door mijn lijf! Bij het uitspreken van onze naam na de legendarische 'And the winner is....' kon ik een kreet echt niet meer onderdrukken. Wauw, wat was ik trots op mijn collega's! En wat had ik graag hun overwinning live gedeeld!

Aangezien er 58 prijzen te vergeven waren, was er geen ruimte voor speeches. Met een gerust hart waggelde ik dus naar voren om de prachtige award in ontvangst te nemen. De hostess had mij echter uitverkoren tot een van de vijf personen die ze die avond om een persoonlijke quote zou vragen. En die van mij moest het antwoord zijn op 'What do you consider inspiring leadership in these difficult times?'. Ze had net zo goed kunnen vragen naar mijn ideeën over de wereldvrede...
Gelukkig ging mijn improvisatie-luikje open en ratelde ik 'Well, it's all about believing, promissing what you believe and live up to it. If you can make that happen, you're authentic!'. Ze leek zeer content met het antwoord en bedankte me voor mijn tocht naar het podium.


Ik zweefde terug naar mijn tafel en na verschillende felicitaties wachtte ik met spanning mijn categorie 'Benelux' af. Hoe euforisch het eerdere gevoel op die avond was, zo'n domper was de constatering dat onze prachtige campagne Mijn tijd voor de zorg helaas niet tot de winnaars behoorde. Het blijft een bijzondere prestatie om uit meer dan 1100 inzendingen te behoren tot de genomineerden, maar ik had de campagne graag een extra succesje gegund.

Hoe dan ook, ik blik terug op een memorabele avond en een flitsbezoekje aan Praag. Maar bovenal op het stoere feit dat ik ten overstaan van al die prominente Europese communicatiebureau's Bex* communicatie heb mogen vertegenwoordigen! Volgend jaar weer, maar dan niet met easyJet!

And the nominees are....

'Heb je een galajurk waar je nog in past?'. Normaal zou die vraag nogal wat vraagtekens oproepen, maar met mijn groeiende buik kon ik 'm deels wel plaatsen. Maar in het dagelijkse leven zijn mijn mannelijke collega's niet snel geïnteresseerd in mijn garderobe, dus enige toelichting op de vraag was toch wel vereist.

'Nou, we willen graag dat je naar de prijsuitreiking gaat van de European Excellence Awards in Praag en de prijs voor beste campagne in België, Nederland en Luxemborg in ontvangst gaat nemen!'. De betreffende collega is wellicht wat opportunistisch voor wat betreft de overtuiging dat we de prijs daadwerkelijk gaan binnen halen, maar het feit dat mijn campagne genomineerd is overweldigend nieuws!


De bustour van de realiteitscampagne Mijn tijd voor de zorg is genomineerd!!! Onze droombus is werkelijkheid geworden en heeft niet alleen prachtige gesprekken, bijzondere intervisiemomenten en energie opgeleverd, maar nu dus ook erkenning op het gebied van communicatie!
Ik ben apetrots en ben blij dat ik op 9 december bibberend op mijn stoeltje mag wachten tot onze naam wel of niet wordt uitgesproken op het moment suprème. Duim je mee?

Mini cooper: dé ideale gezinsauto

'Kom je ons even ophalen?' vroeg ik Thijs, toen ik hoorde dat hij op weg naar huis én in de buurt was. Ik was weer eens flink uit mijn dak gegaan op het gebied van handige HEMA-spulletjes en had ook nog een paar leuke kleedjes in de uitverkoop voor Mies op de kop weten te tikken.

We hebben ons allebei niet gerealiseerd dat Thijs in mijn fabuleuze knalrode bolide reed en dat dat dus wat consequenties met zich meebracht rondom het vervoeren van Mies, Thijs, mijzelf, de kinderwagen, de laptop e.a. werkgerelateerde spullen van Thijs én mijn zojuist gescoorde aankopen.

Maar mijn mini is niet voor een gat te vangen! Mijn inlaadcapaciteiten hebben zich bijzonder creatief ontwikkeld. Afgezien van het feit dat ik met mijn neus tegen de voorruit geklemd zat, bleek waar een wil is ook een weg te zijn. Het past best en bij deze heb ik mijn mini-cooper tot de ideale gezinswagen bestempeld! Ook geschikt voor het vervoeren van super lieve oma's...

Politiek: partijtje drogredenatie voor gevorderden

Als Bob van den Bos eenmaal op dreef is, dan vertelt hij alsof hij citeert uit een spannend jongensboek. Afgelopen woensdag was ik er getuige van tijdens een inspirerende sessie bij Bex* over groepsdenken. Bob is politicoloog, oud lid van de Eerste en Tweede Kamer en fractievoorzitter in het Europees Parlement voor D66. Hij wist dus wel een paar waargebeurde voorvallen uit de politiek aan te halen en ons inzichten te bieden op het gebied van groepsdenken.

Bottom line is dat in de politiek alles één groot getouwtrek is van persoonlijke agenda's dat zich typeert door drogredenatie, het uitschakelen van dissonanten, blikvernauwing, consensusdrang en zelfoverschatting. Echter vindt dit niet alleen plaats in Den Haag: overal wordt politiek bedreven. Op zich is dat niet zo'n vernieuwend inzicht, maar het is wel handig om voor bovenstaande symptomen te blijven waken. En te doorbreken door advocaten van de duivel te blijven betrekken in de besluitvorming, écht te luisteren naar de verschillende invalshoeken, momenten in te bouwen voor alternatieven én besluitvaardig te blijven.
Het lijkt me bere-interessant om hier eens een boompje over op te zetten bij raden van bestuur in de zorg. Wellicht dat zij er baat bij hebben om dit intern (bijvoorbeeld bij medische specialisten) én extern naar de klant en de politiek toe, te doorbreken.

Wat me nog het meeste raakte in zijn hele verhaal, was het antwoord op mijn vraag of hij nog vertrouwen had in de politiek. Hij antwoordde daarop bevestigend en zei 'ik ben een realistische idealist. En een stuk minder naïef dan vroeger'. Ik vond dat heerlijk om te horen, aangezien ik al regelmatig beticht ben van idealisme. En er is dus nog hoop voor mij; het naïviteitgehalte neemt af met de jaren! Kwestie van levenservaring en geduld.

Terug naar de collegebanken...

Normaal volg je colleges, bereid je de theorie voor om die vervolgens door een professor herkauwd of genuanceerd te zien om uiteindelijk je hoeveelheid kennis te testen bij een tentamen. Niks mis mee en op die manier heb ik twee studies weten af te ronden. Deze beelden berusten echter niet meer op de werkelijkheid. In ieder geval niet bij de studie die ik op dit moment mag volgen: Consulting in groups and organisations (CIGO) aan de Universiteit van Leuven.

Eerdere blogs verwezen al naar de cultuurkloof (Belgen-Nederlanders) waar ik in ben beland, maar deze is inmiddels aangevuld met de vereiste frustraties rondom groepsprocessen. Dat behoeft wat meer toelichting. Bij deze studie staat ervaringsgericht leren centraal. Dat betekent dat we eerst groepsprocessen doormaken live met onze groep, om daarna in de boeken te achterhalen wat wij zojuist hebben ervaren. Dit vanuit de overtuiging dat de theorie, gesteund door de ervaring, beter beklijft en dat het je een betere adviseur maakt, aangezien je de processen aan den lijven hebt ondervonden.

Allemaal leuk en aardig. Maar niet in de wetenschap dat een stap naar een volgend groepsproces wordt voorafgegaan door een noodzakelijke dosis frustratie. En daar zit ik nu dus midden in. Frustratie over het feit dat velen uit de groep nog niet toe zijn aan het geven van feedback, terwijl ik daar zo'n honger naar heb (en ik het ook super spannend vind om feedback te ontvangen). Frustratie over het feit dat ik normaal, in mijn dagelijkse professionele wereld, geen enkel probleem heb met opbouwend kritisch te zijn. Terwijl ik nu de groepsdoelen voorop stel ten koste van die van mijzelf en me dus indam! Frustrerend om te voelen wat de groep met mij doet en te merken dat mijn ongeduld op z'n scherpst op de proef wordt gesteld door het tempo van de groep. Waar ik nota bene zelf onderdeel van ben!

Het houdt me staande te weten dat het een noodzakelijk onderdeel is van groepsprocessen en dat we dus dichtbij een volgende stap voorwaards zijn. Verder weet ik de moed erin te houden omdat ik er uiteindelijk heel veel aan zal hebben, maar wat dat voor mij precies zal inhouden blijft vooralsnog onduidelijk. To be continued....

The imaginarium of doctor Parnassus

Wauw. In een woord flabbergasting! Wat een verhaal, formidabel vertolkt door verrassende acteurs. Dat wijlen Heath Ledger een briljant acteur was, is geen geheim. Maar van Lily Cole en Tom Waits wist ik het nog niet. Ze komen bijzonder tot hun recht in The imaginarium of doctor Parnassus. Ook Christopher Plummer doet het plezierig op het scherm. Ik heb me wel tot aan het einde toe afgevraagd waar ik hem van kende. Blijkt hij jaren geleden doorgebroken te zijn met de klassieker Sound of Music!
De film is een kruising tussen Moulin Rouge en het werk van Tim Burton en levert sinds tijden weer eens een goed sprookjesachtig verhaal. De beelden zijn overweldigend en voor het geval de superlatieven nog niet zijn doorgedrongen: gaat dat zien, echt een aanrader!

Stokstaartjes rule!

Gisteren was het dan eindelijk zo ver: de adoptieouderdag bij de Beekse Bergen. We zouden, na een jaar adoptieouder te mogen zijn geweest, oog in oog komen te staan met ons beestje: het stokstaartje.

Er ontstond uiteraard wat jaloezie toen we hoorden dat twee anderen óók dit vrolijke diertje hadden geadopteerd, maar gelukkig bleken er voldoende te 'verdelen'. Eenmaal bij aankomst op hun verblijf krioelden wel twaalf staartjes in den ronde, waardoor het toch lastig bleek ons enige echte eigen beestje te onderscheiden. Toch jammer, want je leeft toch een jaar naar dit bijzonder emotionele moment toe. Ik had ons weerzien, dus iets anders voorgesteld, maar het feit dat we levende wormpjes naar ons oogappeltje mochten gooien, maakte heel veel goed.

Na ons afscheid, waarbij ik me toch niet aan de indruk kon onttrekken dat ze met name teleurgesteld waren over het einde van de wormpjes, hebben we besloten volgend jaar weer een diertje te adopteren. Weer een stokstaartje? Of toch de roze pelikaan? Of nee, de rode panda! Kortom, we zijn er nog niet helemaal uit.

Plaatselijke omvangtoename gesignaleerd

Ik zie ze kijken.... 'Is ze nou aangekomen of....'.
Sommigen 'voelden' het al aan of 'zagen het in mijn blik'.
Nou, voor degene die nog twijfelen aan mijn hoeveelheid taartconsumptie: mijn omvang is plaatselijk aan het toenemen vanwege het heugelijke feit dat ik een broertje dan wel zusje voor Mies aan het kneden ben!

Mijn evenwicht is compleet zoek; menig deur of stilstaande muur heb ik al weten te raken. Zo nu en dan word ik overvallen door acute moeheid. En een spontane grienbui is mij ook niet meer vreemd (ik kan me tenminste niet voorstellen dat de finale van Hollands got talent ècht zo emotioneel was als dat ik 'm ervaren heb). Oh ja, en je kunt me inhuren voor het zoeken naar truffels. Mijn reukorgaan heeft zich dusdanig ontwikkeld dat geen enkel geurtje mijn neus ontglipt.

Maar gelukkig ben ik al een paar weken niet meer misselijk. En bovenal ben ik bijzonder blij met wat er in mijn buik zit. Eind maart 2011 zal (als alles zo goed blijft gaan) spruit nummer twee zich aandienen.

Half-belg-schap biedt geen garantie!

Zo. De eerste week studie zit erop. Het leek even alsof ik in de hemel was beland: op iedere hoek stonden bakjes met allerhande variaties van cote-d’ors. Afgezien van al het leerzame dat we tot ons hebben genomen, heb ik ook weer extra voeding gekregen voor de vriendelijke cultuurbotsingen met onze Zuiderburen. En moet ik wederom constateren dat mijn half-belg-schap geen garantie is voor het op een lijn zitten met de Vlamingen.

Ik had al geconstateerd dat ze veel gebruik maken van Engelse woorden. Zo werd 'challengen' te pas en te onpas gebruikt voor uitdagen en werd 'one-to-one' briljant vertaald naar ‘een-twee-een’.

Ook aan hun bescheidenheid ben ik nog niet helemaal gewend: ze blijven zich verontschuldigen voor het niezen, alsof deze natuurlijke reactie compleet 'not done' is. En ze praten heeeeeeeel zacht. Dat doet me wel op het puntje van de stoel zitten omdat ik toch graag wil horen wat ze zeggen, maar helemaal praktisch is het niet...

Ik kijk alweer uit naar de volgende bijeenkomst; kijken wat het voor kennis biedt over groepsprocessen én de België-Nederland verhouding. Zeker en vast.

Zelfs hun toetsenbord is anders!

Ben weer aan de studie. Na tien jaar collegebankvrij te zijn geweest, mag ik weer een flinke dosis zelfontwikkeling opdoen. Vorige week hebben we de kennismaking gehad met de medestudenten en dat bleek een ware cultuurschok. Ik ga mijn opleiding niet in Nederland volgen, maar aan de Universiteit van Leuven. Dat betekent dat ik met twee Nederlanders en 11 Belgen ondergedompeld ga worden in de wereld van Appreciative Inquiry.

Ik heb er enorm veel zin in, maar heb me verbaasd over de voorzichtigheid van onze landburen. Het duurt vele momenten voordat iemand het woord durft te nemen, terwijl in Nederland de meesten in de tussentijd al hun zegje hadden gedaan. Voor mij eigenlijk wel goed om weer eens wat gas terug te nemen... En het veelvuldige gebruik van engelse termen heeft me nog het meest verwonderd, zeker omdat hun taaltje al zo prachtig is! Kijken wat de komende week voor cultuurbespiegelingen oplevert. Vandaag start namelijk de eerste week in de Ardennen.


We zitten midden in de natuur en ben vanochtend al gewekt door een koe en kon daardoor getuige zijn van een prachtige zonsopgang. Voordat ik kon beginnen aan deze intensieve week, wilde ik mijn gedachten nog even kwijt in een blog. Terwijl ik typte, verbaasde ik me over de achteruitgang van mijn typvaardigheden.
Blijkt gewoon het hele toetsenbord anders opgebouwd te zijn. De Z zit waar de W zou moeten zitten, de M is een rijtje naar boven geschoven en tot overmaat van ramp zit de Q op de plek van de A! Ik blijk een veelgebruiker van de A te zijn....

Waarom zijn al die mensen naakt?

Wij zijn koning en koningin Vakantie Vieren. In ons 17 jaar samen heb ik ons slechts op één mindere vakantie kunnen betrappen en dat was de reis naar Kroatië, ongeveer 10 jaar geleden . Bij het derde dorpje begreep ik dat alle dorpjes de kerk op het hoogste punt, in het midden hadden staan. En dat de dorpjes zich met name tekenden door ultieme rust. Nadat ik in één week mijn vierde boek uit had gelezen, bekroop me toch het gevoel dat het tripje bijzonder leuk voor bejaarden moest zijn.

Het hoogtepunt van die vakantie was 'die ene bijzonder camping'. Na vele vieze campingplaatsen bezocht te hebben en dat inmiddels meer dan beu te zijn, viel ons oog op een camping die al onze verwachtingen overtrof; mooi gelegen, ruime plaatsen, prachtig uitzicht. En SCHOON! Er was nog een plekkie vrij, dus daar hoefden we niet lang over na te denken.

Tentje opgezet, nog wat gelezen en toen voldaan in slaap gevallen. De volgende morgen deed ik niets vermoedend de tent weer open en keek recht op de tampeloeres (of ja, hoe zeg je zoiets netjes?)... het geslachtsdeel van een man. Ik dacht nog 'zo, die is vrij in zijn manier van omkleden'. Ik had daar al lang lopen hannessen met een handdoekje. Ik probeerde het beeld weer van mijn netvlies af te krijgen, maar toen ik wat langer keek en steeds meer mensen in hun nakende niksie zag bewegen, viel langzaam het kwartje.

Paniek en dus spoedberaad. Wat te doen? Snel onze spullen pakken. En dan weer naar een vieze camping? Of blijven? Maar moeten we dan ook naakt? Of met de kleren aan bij de tent blijven? Dat bleek al snel genoeg geen optie, want het weer was warm en het water lonkte voor een frisse duik. En dan? Onze schaamte trotseren?

Met al onze goede moed hebben we ons uiteindelijk onder de nakenden gemengd. Met kleren aan. Maar gek genoeg voelde ik me toen zo uitzonderlijk, alsof ík alsnog als enige in mijn nakie stond. Dan maar de vuurdoop en kleren uit. Van de tent naar het washokje was nog te overzien. Maar vanuit onze tent naar het water bleek toch een brug te ver. Uiteindelijk voelde we ons zo ongemakkelijk (een stel beachvolleyballende mannen op leeftijd laat tóch een bijzondere indruk achter) dat we ons boeltje hebben opgepakt en op zoek zijn gegaan naar een nieuwe camping. Een stuk smeriger, maar tóch voelde ik me er comfortabeler....

Uiteindelijk is het een vakantie geworden om nooit te vergeten.

Sail 2010

Daar waar stoere haantjes in maatpak transformeren tot jochies die bij het zien van al het pracht gaan twinkelen met de oogjes.



Zie hier het fantastische uitzicht vanuit ons stoere Bex*pand aan de Danzigerkade in Amsterdam.

The A-team rules!

Ter ere van vaderdag heb ik mijn vader getrakteerd op de film en een happie eten. Dat doen we een keer in de zoveel tijd en dat is een traditie om in ere te houden. De vorige keer was James Bond aan de beurt en zo'n film is echt op z'n leukst als mijn pa naast me zit. Hij schatert ongegeneerd om de stunts die James uithaalt en onderstreept zijn heldhaftige acties door ze nog eens aan mij toe te lichten. 'Moet je kijken, hij rijdt er dwars door heen. Hij geeft ze mooi het nakijken.'.

Ik keek al helemaal uit naar zijn commentaar op The A-team, temeer omdat we er vroeger ook met z'n tweeën naar keken (evenals naar de korte dramaserie 'Garden of Eden', die helaas nooit meer ergens vertoond is bij mijn weten, maar dat even ter zijde). Murdoch was altijd hilarisch, The face bleef charmant (terwijl hij toch echt niet mijn type is) en het was heerlijk als er weer een plan uitkwam zoals Hannibal dat gepland had.

Het is een bijzonder riskante onderneming om van zo'n serie een film te maken, maar ik kan al direct verklappen dat Joe Carnahan daar bijzonder wel in is geslaagd. De karakters zijn met veel respect in ere gehouden; Bradley Cooper is een 'face' waar ik dan wel weer voor zou kunnen vallen, BA krijgt op een prettige manier wat meer diepgang en Liam Neeson zet een waardige Hannibal neer. Ik hield mijn hart vast voor de vertolking van Murdoch, maar ook daar heb ik smakelijk om moeten lachen.
Het plot ontwikkelde zich op een vlotte manier en het team zette met bijzondere methoden wederom een strak plan neer. Nostalgie!

Nu maar hopen dat er volgend jaar rondom vaderdag weer een papa-waardige serie op een eervolle manier in film wordt verpakt. Suggesties?

Laatste correctie: Bex* is my middle name

Leuk, zo'n projectleiderschap over een huis, maar ook fijn om te merken dat ik op het werk ook niet stil heb gezeten. Ik ben gevraagd partner te worden van Bex*!

Zwaar gevleid en bijzonder blij; want vanaf nu ben ik nadrukkelijker betrokken in de koersbepaling van Bex. Dat betekent dat ik alleen nog maar luister naar de naam Marieke van Bommel-Bekker-Bex*. Hè, wat bekt dat toch lekker.

Correctie: Texen is my middle name

Waar ik een maand geleden nog koningin behang afhalen was, blijk ik ook verdienstelijk te kunnen texen. Zeker met de tijdsdruk, opgevoerd door te laat geleverde kozijnen. Het werd een sport om in een onmogelijke tijdspanne toch tig muurtjes van het kleverige spul te voorzien: eerst voorlijmen, dan laag één en vervolgens als finishing touch een tweede. Met dank aan veel hulp, hebben we het hele huis kunnen voorzien van stralende witheid. Net zoals Des Bouvrie het betaamt. Op de kelder na; deze is opgeleukt in de kleur aubergine.
In de kamer van Mies heb ik het behangetje van het vorige huis weten te hergebruiken. En het komt ook nog eens veel beter tot z'n recht. Eerst sliep Mies er recht onder, waardoor de vogeltjes toch een beetje vervormden tot een grote kleurrijke blurr. Maar nu kan Mies het tafereel in vol ornaat aanschouwen. Met effect, want ze blijft er onverstoorbaar, dag in dag uit, naar wijzen. En aaien. Alsof ze het iedere dag weer voor het eerst ziet.

Inmiddels zijn we afgelopen zaterdag verhuisd en het voelde direct alsof we er al jaren wonen. Alleen de onuitgepakte verhuisdozen verklappen dat we er pas net in zijn getrokken.
Het lek in de nieuw geplaatste badkamer is het volgende om onze tanden in vast te bijten...

De muggenfluisteraar

24 muggenbulten. VIERENTWINTIG! 18 verkregen via het 'wat-hebben-we-het-toch-getroffen-met-het-weer'-vriendenweekend en de overige 6 ontvangen van onze huis-tuin-en-keukenmuggen. Vroeger (...) jeukten de bulten één à twee dagen en dan was het klaar, maar de muggenbult van tegenwoordig is goed voor ruim anderhalve week krabben.

En dat allemaal terwijl we toch heel wat muggen naar de muggenhemel hebben gezonden. Thijs en ik zijn het ideale muggen-killing-team. Mijn oren zijn zo scherp afgesteld dat ik een mug al van verre aan hoor komen zoemen. Op het moment suprème ontvangt Thijs de code om het licht aan te flitsen en de mug vervolgens nog platter dan voorheen te slaan. En dan niet ordinair met vlakke hand op de mooie witte muur.... Nee, er wordt geklapt; de mug wordt tussen de twee handen in het nauw gedreven. Zelfs al mist Thijs de mug (wat slechts sporadisch voorkomt), dan nog valt de mug in die gevallen flauw van de oorverdovende klap.

Kortom, het ideale team als gevolg van jarenlange samenwerking. We zijn ook in te huren. Het enige nadeel is dat de mug over het algemeen het beste 's avonds wordt gevangen.... en dat betekent dus dat we ook zullen moeten overnachten. Maar mét garantie op een mug-vrije nacht!

Zorg is booming business

'Marktwerking maakt zorg tot interim paradijs' kopte SKIPR vorige week donderdag. Bijna een op de tien interim-managers is werkzaam in de gezondheidszorg. Daarmee is de zorg de sector die de meeste interim-managers telt. Volgens SKIPR te danken aan de behoefte aan specifieke project- en programmamanagers. Dit vanwege scherpere eisen van de wetgever aan de risicobeheersing n.a.v. de invoering van de basisverzekering.

Ik denk echter dat er nog een ander belangrijk argument is, namelijk: de zorg is booming business. De place to be. Daar gebeurt het. Vanuit mijn grote voorliefde voor verandertrajecten, is de zorg het walhalla voor een vakgek zoals ik. Maar ook als verandermanagement niet je ding is, is de zorg een bijzondere branche om voor te mogen werken. Binnen ons bureau biedt de ene na de andere collega zich aan voor mijn zorgklanten. 'Want daar worden zoveel mooie opdrachten gedaan' en 'Kun je ook nog eens iets voor de maatschappij betekenen'. En ook collega-bureau's hebben gemerkt dat je in de zorg moet zijn.

Hoog tijd dat de zorgmedewerkers zelf dat ook in de smiezen gaan krijgen en zich er ook naar gaan gedragen. Dat wil zeggen uit gaan dragen dat het een dynamische branche is om voor te werken. Niet alleen op directie-, beleids- of specialistenniveau, maar ook op het niveau van 'handen aan het bed'. Dat is niet alleen maar zwaar, onderbetaald en vies werk. Maar juist een branche waar je uitgedaagd wordt creatief te zijn, een waardevolle dienst te bieden, zelfredzaamheid van de klant te waarborgen, maar ook 'n beleving bieden van 'in goede handen zijn' en dat alles ook nog eens met leuke collega's.

Zodra dit beeld naar buiten wordt gebracht, zal de zorg voor anderen, die eerst de zorg als minder voor de hand liggende nieuwe werkgever zagen, aantrekkelijker worden.
Afgezien van de oplossing voor de arbeidsmarktproblematiek, denk ik dat het tevens een tegengeluid biedt voor de overflexibele en Calimero-achtige houding van het huidige personeel. Er komt een nieuwe wetgeving die het werk bijna onmogelijk maakt en toch ziet de zorgmedewerker weer kans om het in te passen en het vele werk in nog minder tijd en met minder materiaal te kunnen volbrengen. Het kan dus wél, denkt de politiek en de volgende beperkende maatregel staat alweer op de agenda.

Door het toevoegen van nieuw bloed aan de vaste kern zorgmedewerkers kan er een ideale samenwerking ontstaan. Het zittende personeel biedt het warme bad voor de nieuwelingen en kunnen de kneepjes van het vak leren. Maar de nieuwe kunnen zorgen voor een andere blik op zaken door alleen al de vraag te stellen 'Waarom doen we dit zo'. Een antwoord als 'Zo doen we dat al jaren' is dan niet meer toereikend. De oude garde leert op een nieuwe manier naar het bestaande werk te kijken.

Er komt weer een gezonde balans in de zorg bij de medewerkers, met behoud van flexibiliteit en met toevoeging van veranderbereidheid en assertiviteit. Fijn voor de zorgmedewerker én voor de klant!

En wat hebben we het toch getroffen met het weer

Afgelopen weekend hebben we genoten van ons jaarlijkse vriendenweekendje. Dertien jaar op een rij staat het garant voor veel humor, drank, uitgebreid bijpraten en oneliners als 'Wat hebben we het toch getroffen met het weer' en 'Het escaleert volledig uit de hand'. En we hebben patent op mooi weer.

Sinds (bijna) iedereen gekozen heeft voor een leven mét kinderen, is er een hoog relaxgehalte aan het weekend toegevoegd. Waar we dertien jaar geleden nog volle programma's aangingen met tokkelen, kanoen en meer van dat soort viend-buildende exercities, bestaan de afgelopen weekenden voornamelijk uit kindvriendelijke, maar daarom niet minder plezierige activiteiten.

Zoals een dagje rondhangen op het Kids'n Billies-festival tussen een boel rock 'n rollende fanaten en bandjes zoals de altijd fantastische Feliciano's. Zo'n festival biedt garantie op een ongedwongen sfeer en overal ogen die mee helpen kinderen te entertainen en in de gaten te houden. Zo leerden ze hier haargel te maken of jongleren. Iets waar ik op een gemiddelde doordeweekse dag toch wat minder snel de tijd voor vind.

Ook het dagje zwembad bood een heerlijk tafereel om te aanschouwen; over iedere soezende volwassene buitelde een of twee kinderen heen. Een groots knuffel-, maar ook plonsfestijn, met zo nu en dan tijd voor een tijdschrift onder het genot van een rosétje. Ik had zelfs sinds een paar maanden weer de rust in mijn hoofd om een leesboek tot me te nemen. Mama blij, papa blij en kindjes door het dolle heen van alle aandacht.

Ben weer opgeladen om de race tegen de klok aan te gaan om op tijd te kunnen verhuizen naar ons nieuwe paleisje!

Mooie woorden

Draconisch. Een prachtig woord, met regelmaat gebruikt door onze vertrokken premier Balkenende in de verscheidene debatten. Ik had het voor de verkiezingen zelden gehoord, maar voeg het nu graag toe aan mijn vocabulaire. Als ik mijn eigen taalgebruik onder de loep neem, bemerk ik veelvuldig gebruik van positieve superlatieven. De woorden om mindere zaken in het leven te duiden, liggen bij mij minder op de voorgrond. Vandaar dat ik dankbaar gebruik maak van de verrijking van JP!

De manier waarop Meneer Balkenende het gebruikte, gaf mij de indruk dat het een overtreffende trap was voor dramatisch (alsof dat woord al niet ernstig genoeg is), maar na enig speuren, blijkt het 1) 'Hardvochtig' of 2) 'Overdreven streng' te betekenen.

'Het Draconische weer gisteren op mundial...'. Ehm, dat kan natuurlijk niet en het weer viel overigens reuze mee. Er waren regenbuien voorspeld, maar heb geen druppel gevoeld. Een zonnebril was zelfs een noodzakelijke behoefte.

'Het vertoonde voetbal van Nederland was draconisch...'. Ook dat slaat helemaal nergens op. En het was niet top, maar we hebben wel gewonnen! En zijn door naar de volgende ronde. Wat wil je nog meer.

Tsja, dan wordt het al een stuk lastiger om een context te vinden waarin het woord toepasbaar is. Mocht de situatie zich voordoen, dan bent u de eerste die het leest! Alle tips zijn welkom. Tot die tijd hou ik 'm nog even in mijn achterhoofd.

Daar word ik nou vrolijk van...

Behang is my middle name

De eerste week klussen zit erop. Een week waarin vier lagen behang, lijmresten en stucwerk zijn getrotseerd. Met als erfenis dat ik nu alles waar een los randje aan zit, wil bepeuteren. Mijn kantoorhanden zijn inmiddels verwisseld voor de 'raw material' inclusief kloofjes, bizar gevormde nagels en behang onder de randjes.
Het werkte bijzonder therapeutisch, zo met je handen bezig zijn. Daar kan geen psychiater tegen op. Ik heb geen moment aan mijn werk gedacht en iedere dag ging ik uitgeput maar voldaan naar huis.
En het resultaat is overweldigend: zelfs kaal is het huis prachtig. Ik zie al helemaal voor me hoe het gaat worden en dat bezorgt me de nodige kriebels in mijn buik.

Andere leuke bijkomstigheid is dat ik me in de bouwwereld redelijk thuis ben gaan voelen. Dingen waar ik voorheen geen weet van had, zoals het bestellen van containers, het afvoeren van puin (schoon dan wel gemengd), het breken van badkamers, het stutten van muurtjes en het nut van staal en een loodslabje: ik draai er m'n hand niet meer voor om. Appeltje eitje.

En nu op naar de volgende klussen: schilderen, inpakken en keukentje uitbouwen...

Wat drijft vrouwen?

Ondanks dat ik tot dezelfde categorie behoor, kan ik ons nog steeds niet doorgronden. Vandaar dat ik me uitermate aangesproken voelde door de workshop 'I'm every woman' van Sanoma uitgevers. In 1 dagdeel worden we ondergedompeld in de kritische factoren die bepalend zijn voor effectieve communicatie concepten voor de doelgroep vrouwen.

En ik snap ons inmiddels een stuk beter! In de loop der jaren heb ik me omringd met redelijk gelijkgezinden; vrienden, familie en collega's in ongeveer dezelfde levensfase, met gelijksoortige interesses in muziek en concerten, met reislust en ambities (zakelijk én privé) enzovoorts. Uiteraard heeft iedereen zijn unieke uitspatting (we zijn niet op alle gebieden gelijk en zeker geen kopietjes van elkaar), maar toch op veel gebieden gelijk gestemd. Met als gevolg dat ik mijn vriendinnen en mezelf als voorbeeld neem, wanneer ik het over vrouwen heb. In de naïeve veronderstelling dat iedere vrouw hetzelfde denkt als ik. Hoog tijd dus om de vrouwelijke horizon weer eens te verbreden.

En me erbij neerleggen dat wij overeenkomsten vertonen, dat we zo nu en dan in een hokje te stoppen zijn (aaaarch!!!) en wel eens voorspelbaar gedrag vertonen.
En dat terwijl ik zo graag uniek wilde zijn...

Toch schept het een band om overeenkomsten te hebben met andere vrouwen. Zo beleefde ik een klein vreugdemomentje toen we tijdens de koffie constateerden dat ons aller natte droom bleek te zijn: één minuut gratis winkelen. En dan natuurlijk niet in een onbekende AH waarvan je niet weet waar alles staat, zoals de wasmiddelen! Want daar zouden we met z'n allen direct naar toe sprinten. Dat stond bij iedereen als een paal boven water!

Been there, done that, got the t-shirt

Wat brengt vrouwen ertoe om vrijwillig naar Almere af te reizen om vervolgens, gewapend met boodschappentrolley's, hutje mutje een drukke winkelstraat na te bootsen? Het zal nooit mijn hobby worden, maar bij de mierenhoop die de Libelle zomerweek heet, lijkt het de normaalste zaak van de wereld.

Met grote verbazing heb ik gekeken naar alle vrouwen (ik heb welgeteld drie mannen gezien, afgezien van de spaarzame mannen achter de kraampjes). Hoe ze in rijen staan voor de kraampjes van de Kwantum, Miss Etam en nagelverzorgings- of andere schoonheidsproducten. Of hoe je je in kunt schrijven voor workshops als het versieren van een gelukshoefijzer, kralenarmband of een jachttrofee. Bij deze laatste sessie word je uitgedaagd een koeienkop van papier-maché te versieren met papier, poëzieplaatjes en sigarenbandjes.

Dan is er ook nog de mogelijkheid om je door een Leco-look-a-like te laten restylen tot een variant op Leontien of om je de tarot kaarten te laten lezen.
Maar er komen ook artiesten als Claudia de Breij, Stevie Ann en Trijntje Oosterhuis. En is er de mogelijkheid om politieke debatten aan te gaan met de verschillende lijsttrekkers. En het CDA probeert je stem te winnen door het uitreiken van een lipgloss.

Vanuit mijn werk voor de realiteitscampagne Mijn tijd voor de zorg werd ik als VIP ontvangen en werd ik verwend met een heerlijk lunch en een verrassend inspirerende toespraak van de hoofdredacteur van de Libelle, Franska Stuy. Zij vertelde over de creativiteit die benodigd was voor het maken van dit tijdschrift. En ik realiseerde me dat ik de vindingrijkheid van dit blad flink heb onderschat. En dat het erg knap is als je ruim 2,5 miljoen lezers wekelijks weet te boeien.
De kracht zit 'm denk ik in het identificatiegehalte. Je kunt je voorstellen dat ook jij de betreffende ingezonden brief had kunnen schrijven, dan wel in de fotoreportage had kunnen staan, dan wel zo creatief kunt zijn dat je het direct kunt toepassen in een workshop tijdens de Libelle zomerweek.

Waarom het mij dan niet aanspreekt? Ik behoor (nog?) niet tot de doelgroep.

Ps. Over de herkenbaarheid van de fotoreportages heeft Brigitte Kaandorp nog een briljante sketch (leuk vanaf 0.40 min)

Artikel in Adformatie ea hoogtepunten

Vandaag is het 12 mei, de verjaardag van Florence Nightingale, en de Internationale Dag van de Verpleging. Over de hele wereld is er op deze dag bijzondere aandacht voor de bijdrage van verpleegkundigen, verzorgenden en mantelzorgers in de gezondheidszorg. Zo ook vanuit de realiteitscampagne 'Mijn tijd voor de zorg'.

Het was wellicht al duidelijk dat deze campagne mijn inspiratiebron is geweest voor het starten van mijn blog en inmiddels kan ik mededelen dat ik enorm trots ben op deze campagne én (nog belangrijker) de zes BZ-ers (Bekende Zorgmedewerkers) die wekelijks trouw hun dagboek/blog bijhouden.

Daarnaast hebben al een aantal bekende BN-ers (Bekende Nederlanders), zoals Jet Berkhout, Loesje, Ria Bremer en Antonie Kamerling (over twee weken) hun steun betuigd aan de campagne via een gastblog (en er volgen nog meer). En de campagne-uitingen in de Elsevier en de Libelle zijn prachtig geworden.

Maar de klap op de vuurpijl is toch wel de actie van vandaag (12 mei), op allerlei gebouwen in 12 plaatsen in het land, om 12 uur, minimaal 12 minuten, geveldoeken met daarop de tekst ‘Wij bedanken iedereen die tijd maakt voor de zorg’ te onthullen. Voor Cindy, één van de BZ-ers was dat nog niet voldoende. Nee, zij onthulde het doek van de Euromast om vervolgens haar grenzen te verleggen door van diezelfde mast te abseilen! Ze kwam daardoor onder meer in het radioprogramma van Ruud de Wild terecht. Stoer! Dat zijn echt de momenten waardoor je je nog wat extra in wil zetten, net zo 120% als de BZ-ers.

Aan dit lijstje van mooie mijlpalen kan het volgende artikel in de Adformatie worden toegevoegd: 'De zorg schudt de bedden op'.

Wat kan werk toch ontzettend leuk zijn!

Stuiterende Mika

De wereld is roze en vol met slingers, glitters en ballonnen! Tenminste, zo lijkt het na het enerverende concert in de Heineken Music Hall afgelopen vrijdag van Mika. Deze bijzonder mooie, energieke alleskunner bracht ieder nummer op een presenteerblaadje mét een strikje erom.
De HMH zorgde voor perfecte uitversterking en Mika en de zijnen deden de rest.

Ik kan er maar niet over uit wat voor een bereik hij heeft; tot aan het einde toe kwamen de allerhoogste noten er nog loepzuiver uit. Terwijl zijn laagte mij per direct deden smelten.
De kracht van ieder nummer werd nog eens versterkt door het theater dat Mika eromheen toonde: meer dan levensgrote poppen, stoer decor met onder meer vrolijke doodskoppen, sprankelende backing vocals en een swingende band. Ieder lied werd gebracht als een verhaal met bijbehorende mimiek. Het ene na het andere nummer bracht de zaal dan ook in verroering; stilte bij de rustige nummers en een uitzinnige stuitermassa bij nummers als 'Big girls', 'Lollipop', 'Rain' en 'We are golden'. En alles woord-voor-woord te verstaan.

De blijheid zit nog voor lange tijd in mijn lijf. Ik ben letterlijk opgeladen om de wereld weer roze te zien. En bij een volgend donderwolkje heb ik slechts de beginnoten van een van Mika's nummers nodig om terug in stuiterstand te komen.

Skon fotoke

Een bron boordevol inspiratie: http://www.psfk.com/

Bumperklevers

Ik had me vanochtend toch last van bumperklevers aan de voorzijde van mijn auto...

Kwetsbaarheid in een macho-wereld

Voetbal is duidelijk niet mijn ding. Ja, als Nederland speelt dan krijgt de voetbalkoorts ook mij in de greep. Maar de Nederlandse Eredivisie is ook ditmaal geruisloos langs me heen gegaan. Tot op vanavond.
Mijn man zit gebiologeerd naar het scherm te kijken en zich te verkneukelen over het feit dat het kampioenschap door de neus van Ajax is geboord ten gunste van de Twentenaren. Ik kijk op mijn beurt met verbazing naar volwassen kerels in de categorie 'ruwe bolster blanke pit', die stuk voor stuk in grienen uitbarsten; de voorzitter, de spelers, de supporters. Ik voel zelfs een brokje in mijn keel opkomen. Wat is dat toch?

Ik vind het uitermate stoer wanneer er ruimte is voor kwetsbaarheid in een macho-wereld. Twee weken terug werd me dat wederom duidelijk tijdens een netwerkbijeenkomst van de Vrienden van de Cobbenhagen. Ditmaal was het thema 'leiderschap' en daartoe waren twee sprekers uitgenodigd: Generaal-majoor Tom Middendorp en 1ste luitenant Stallan van Oorschot, beide betrokken in de 'Task Force Uruzgan'.
De generaal-majoor vertelde over de strategie voor Uruzgan, gezien vanuit zijn functie als directeur Bedrijfsvoering. De 1ste luitenant voegde daar twee ervaringsverhalen aan toe: één uit de tijd dat ze nog moesten vechten en één uit de tijd dat er meer ruimte was voor de wederopbouw van Uruzgan.

De presentaties gaven een indrukwekkend blik op wat zij verstaan onder leiderschap. Niet alleen jonge mensen (lees 24 jaar) een team aan laten sturen om de veiligheid te waarborgen en dus te vechten, collega's in de strijd te verliezen om vervolgens na anderhalve dag weer diezelfde strijd aan te gaan.

Maar ook het lef hebben om ruimte te bieden aan kwestbaarheid in een, zoals de 1ste luitenant het zelf noemde, macho-wereld. Dat laatste is schijnbaar een vereiste om staande te blijven.

De 1ste luitenant vertelde dit gortdroog en schaamteloos, waardoor het nog meer indruk maakte. Mooi om te zien dat het tonen van kwetsbaarheid een bijdrage kan leveren aan leiderschap.
En dat het tonen van kwetsbaarheid soms gewoon fijn is: als ontlading of uit vreugde vanwege het kampioenschap. Van harte!

De recensie

Ik heb het overleefd! Alhoewel het strotje zo nu en dan tegen sputterde, heb ik tot en met de allerlaatste noot nog uit kunnen zingen! De zondag was een ware uitputtingslag: twee voorstellingen, afbreken van het decor (tsja, we blijven toch amateurs) en de ontlading op de after-party in, hoe toepasselijk, de feestboot 'de albatros' in de piushaven. Ik weet niet waar we de energie vandaan haalden, maar tot half vijf zijn we enorm uit ons dak gegaan. Een waardige afsluiting van een week overleven, adrenaline-kick, ibuprofen en codeïne, dikke tranen, staande ovaties, pancake op het gezicht en vele giebelbuien.

Het is wel weer even wennen dat ik nu geen applaus krijg zodra ik mijn strot open doe. Het zwarte gat zal zich zo wel aandienen. Maar voordat het zover is, ga ik nog even nagenieten van alle leuke foto's en de mooie recensie.
En ik ga mijn man een dikke knuffel geven; hij heeft het thuisfront draaiende weten te houden, terwijl ik een week heb mogen bivakeren in de schouwburg om mijn uit de hand gelopen hobby te mogen uitoefenen. Mijn vent is top!

Briljante timing

Alles staat of valt met briljante timing: een goed geplaatste grap, een doeltreffende snik tijdens een dramatische scène of een flinke keelontsteking. Welke hoort niet in het rijtje thuis? Inderdaad de keelontsteking die op zaterdagavond, klokslag 19.00 uur door komt zetten, de dag voordat we de schouwburg van Tilburg in gaan.
Aan de vooravond van de week waar we een ruim een half jaar naar toe hebben geleefd, beslist mijn keel het bijltje erbij neer te leggen. Voor het gemak blijk ik jammer genoeg een virus te hebben. Ik had juist gehoopt (!) op een bacteriële ontsteking, want die kun je nog te lijf gaan met een antibiotica. Maar nee, ik krijg als medicijn 'uitzieken' mee van de huisarts. En laat ik daar nu net geen tijd voor hebben.

Daar dacht mijn lijf toch anders over. Dus maandagavond, de avond van de voorgenerale, lig ik rillend met koorts in bed. De première nadert met rasse schreden. Zal ik het gaan redden?

Dinsdag pak ik met goede moed de strijd tegen mijn keel weer op en 's avonds piep ik tijdens de generale repetitie, stijf van de adrenaline (want, oh wat is het toch heerlijk om in de schouwburg te mogen spelen), mijn hoge nootjes eruit. Zo, daar heeft het lijfje niet van terug!

Dat ik dinsdag wat overmoedig was, wordt woensdag pijnlijk duidelijk. Duizelig en snotterend kom ik de dag door. Met een bleek snoetje (onzichtbaar door alle pancake op mijn gezicht) sleep ik mezelf door de try-out met de gedachte dat ik morgen eindelijk vrij ben en dus kan gaan opladen.

En dan is het donderdag. De dag van de première. De nachtrust heeft mij goed gedaan en het idee om vanavond samen met de andere Boemskes ons cadeautje 'Titanic' aan de toeschouwers te mogen geven, stemt mij blij. Ook al piept en kraakt dit wijfie nu nog, vanavond zal het publiek mij en de rest van Boems vleugels geven.
Die zal ik hard nodig hebben op het zinkende schip!

Huizenmarktengeltje is ons goed gezind

Ons huis is verkocht!!! Zes weken geleden wisten we nog van niets en vandaag zijn we officieel de gelukkige bezitters van een prachtig nieuw huis en hebben we ons eigen fijne huis kunnen verkopen aan een jong stel. Ik hoop dat ze net zoveel plezier beleven aan het huis als wij hebben gehad.

Onvoorstelbaar hoe snel het allemaal is gegaan. Nu hals over kop een hypotheek kiezen, badkamer in elkaar jassen en worstelen met de keukenindeling. Ik wórd hier toch blij van!

Vivianne van den Boom komt er toch wel

Mijn voorspellingsgave blijkt helaas kaduuk! Woensdagnacht bezorgde het sms-je rondom de finale van het Amsterdams Kleinkunst Festival mij flinke buikpijn. Ondanks haar briljante vertoning, verdient Vivianne volgens de jury toch geen plaats in de finale. Daarmee loopt ze dertig speel-mogelijkheden in theaters door heel Nederland mis. Zwaar balen dus.

Ik blijf ervan overtuigd dat ze er toch wel gaat komen. Rest mij alleen om veel wijsheid toe te wensen aan de jury van het AKF en ik hoop dat ze Jan van Maanen laten winnen.

Vivianne van den Boom is briljant!

Vivianne van den Boom hoort in de finale van het Amsterdams Kleinkunst Festival. Punt. Zo dat is eruit. Gisteren, in de Kleine Komedie, was ze de fenomenale afsluiter van de eerste ronde van de halve finale. Daar waar de twee andere halve finalisten bleven hangen in het brengen van aardige nummers, bood Vivianne een rond programma mét variatie: prachtige nummers afgewisseld met sterke oneliners, hilarische imitaties en bijzonder vermakelijke anekdotes. En dan als toefje slagroom op dit alles: haar stem! De technische kapriolen imponeren, maar het is ook gewoon fijn om naar te luisteren. Ik was nog lang niet klaar met haar programma toen ze haar laatste nummer bleek te hebben gedaan.

Ik heb ook al eerdere programma's van haar gezien (onder meer op Boulevard in Den Bosch), maar het is super om te bemerken hoeveel ze tijdens haar tour, voorafgaand aan de halve finale, is gegroeid. Vivianne heeft meer rust in d'r lijf, durft pauzes te nemen wat ten goede komt van de spanning. Het verhaal dat ze brengt klopt; het heeft een kop en een staart en daartussen is het smullen geblazen. Dat belooft wat, als ze dadelijk nog vaker haar show mag brengen.

Ik had graag voor de volledigheid en het objectieve gehalte wat kritiekpunten willen noemen, maar ik kan er echt even niet op komen. Wellicht dat haar thema's al eerder zijn gebruikt in andere cabaretprogramma's, maar dan nog wil ik háár versie graag horen.
Vanavond wordt bekend of mijn voorspelling werkelijkheid wordt. Duimen jullie mee?

Over het festival
Het Amsterdams Kleinkunst Festival (kortweg AKF) is aanbeland in de halve finales. Uit 52 aanmeldingen zijn 15 personen geselecteerd voor de volgende ronde om vervolgens terug gebracht te worden tot negen talenten die hun kunsten op Texel mochten vertonen. Voor drie cabaretiers to be stopte die droom op het eiland en konden slechts zes kleinkunstenaars door naar de halve finale. Gisteren kwamen de eerste drie aan bod (Esther Spee, Mattijs Verhallen en Vivianne van den Boom), terwijl vandaag de laatste drie toewerken naar de ontknoping (Jan van Maanen, Marjolijn van Kooten en Arian&Soraya). Op maandagavond 12 april is de finale.

Campagne-moe

Als ik door de stad fiets wordt de ene na de andere campagne-uiting over mij uigestrooid: de solidariteitscampagne 'Sluit HIV uit', de sire-campagne voor aardige mensen, de lokale campagnes voor brandveiligheid, de sire-campagne 'Onbewust asociaal' en ga zo maar door.

Stuk voor stuk mooi vormgegeven campagnes met briljante slogans die je dwingen tot nadenken over relevante vraagstukken. Maar dan? Als je je gedachten erover hebt laten gaan, ga je je dan anders gedragen? Ben je vriendelijker op straat? Sta je meer open voor mensen met HIV? Gooi je minder troep weg op straat of bel je niet als je bij de kassa staat? Hebben ze echt effect? 'Campagnes gezond leven leveren weinig op' kopte het AD vorige week. Terwijl de onbewust asociaal campagne effect lijkt te hebben gehad.

Als de medemens moet worden gestimuleerd tot ander gedrag, is een campagne dan hét antwoord? En wat maakt een campagne succesvol? Ik besef dat wervingscampagnes of campagnes die je aanzetten tot het doen van een actie (zoals de 'doe het licht uit'-actie op zaterdag 27 maart door het Wereld Natuur Fonds) meetbaar succes op kunnen leveren. Zodra je echter gedragsverandering nastreeft, wordt het een stuk lastiger. Ik weet uit ervaring bij klanten dat je op korte termijn een gedachtenverandering teweeg kunt brengen die mogelijkerwijs leidt tot een gedragsverandering. Maar zodra de campagne voorbij is, vervallen we allemaal weer in ons oude gedrag. Ik zie nog dagelijks autobestuurders sigaretten uit het raam gooien en in de trein bemerk ik geregeld onbewust asociaal gedrag dat ik regelmatig verdenk van een flinke bewustheid.

Volgens mij is de slagingskans van een campagne afhankelijk van het 'what's in it for me'-gehalte. En dan vooral op korte termijn. Zodra je begrijpt wat je acties voor (voelbare) consequenties hebben voor jezelf in de nabije toekomst, ben je meer bereid je gedrag te veranderen (Psychologie magazine, juni 2008, p.92). De slagingskans wordt ook bevorderd door het blijven herhalen van de boodschap. En last but not least lijkt het me ook handig om verwachtingen helder te maken; niet alleen laten zien hoe het niet moet (hoe hilarisch die situaties dan ook zijn), maar ook tonen wat het gewenste mogelijke gedrag is en wat dat gedrag teweeg kan brengen. In die zin geeft de website www.pasopaardig.nl al een aardig voorbeeld.

Waar kun je nog culinair eten in Tilburg?

Die vraag hebben wij ons de afgelopen jaren regelmatig gesteld. Sinds het vertrek van de kok bij Sprakeloos, is ook dat restaurant blijven steken op het niveau van een bovengemiddeld eetcafé. Jack's casino verrast wel met een zeer goede prijs-kwaliteit verhouding (echt een aanrader, zeker in combinatie met een filmkaartje), maar is niet de plek om urenlang te tafelen. 'Het elfde gebod' haalt de Bourgondiër in mij naar boven, maar ook daar blijf ik niet uren op de houten stoeltjes wiebelen. 'Bij wijze van Klijssen' heeft al meer het kaliber van een goed restaurant, maar het leek erop dat dat de enige plek is in Tilburg waar je goed kunt eten omgeven door een trendy entourage.

Sinds de verbouwing van Mercure is daar verandering in gekomen. Op de benedenverdieping bevindt zich het restaurant Taste. Ter ere van de verjaardag van manlief, hebben we daar bijzonder smakelijk gegeten. Afgezien van verrassende combinaties met vergeten groenten zoals pastinaak en schorseneren, werd ik uitermate blij van de service.

Niet alleen de gastheer, maar ook de koks deden hun best om ons een bijzondere avond te bezorgen. Door de open keuken was iedere handeling van de koks zichtbaar en bewezen ze dat koken echt een vakmanschap is.

Wat kan eten (als werkwoord) toch een feestje zijn!

Ps. In Breda is de Flinstering een echte aanrader.

10 maanden louter puurheid

Ons spruitje is 10 maanden jong. Het blijft dag in dag uit een vreugdebronnetje of nee, zelfs een vreugdebommetje. Haar onbevangenheid fascineert me; ze doet nog niets met voorbedachte rade. Als ze huilt dan is dat omdat ze honger heeft, moe is of gewoon fijn vast wil worden gehouden. Als ze schatert, dan heeft ze het uitermate naar haar zin. Ik hoef niet tussen de regels te lezen of ze misschien een ander punt wil maken. Of ze huilt om het mij moeilijk te maken of dat ze lacht om uiteindelijk iets gedaan te krijgen. Mies is puur.

Wat is er gebeurd met de pure, authentieke, ofwel 'echte' mens? Iedereen lijkt in het bezit te zijn van een verborgen agenda. Ik ben, sinds ik lang geleden bewust raakte van het feit dat mensen zich onecht kunnen gedragen, op zoek naar het het type 'what-you-see-is-what-you-get'. Mijn zoektocht heeft een extra boost gekregen met de komst van Mies. Ze heeft me doen beseffen dat we helaas nooit meer zo puur worden als zij nu is.

Op een bepaald moment besef je tenslotte dat je gedrag effect heeft. Door levenservaring leer je dat het niet altijd handig is om alles in je etalage te zetten. Soms is het slimmer om even niet alles eruit te floepen wat in je op komt. Of te laten weten dat je ergens niet zo goed in bent. Of te laten merken dat je iets doet om uiteindelijk stiekem ook iets terug te verwachten. Of iets te doen, terwijl je er eigenlijk helemaal geen zin in hebt.

Ik begrijp dat mensen soms een rol spelen omdat hen dat helpt bijvoorbeeld in hun carrière of in het behouden van een specifieke status. Maar het is zo vermoeiend om rekening te houden met ieders verborgen agenda. Het zou zoveel gemakkelijker zijn als je kon zeggen en doen wat je echt wilt. Maarja, zo zit de wereld nou eenmaal niet in elkaar.
Dan rest mij niets anders om te blijven genieten van de onbevangenheid van Mies en me door haar te laten inspireren zo puur mogelijk te zijn. En hopen dat goed voorbeeld doet volgen.

And the oscar goes to...

Vandaag droeg ik mijn ziel onder mijn arm. De Boems-repetitie van gisteren heeft toch meer indruk op me gemaakt dan verwacht. Met name de dramatische scène blijft door mijn hoofd spoken. Het betreft de scène waar we in de reddingsboten moeten stappen, terwijl de mannen van de vrouwen en kinderen worden gescheiden en waarbij ik uiteindelijk letterlijk van mijn toekomstige man word weggetrokken. Ik voelde écht dat het menens was en stond na afloop van de scène nog na te trillen.

Wellicht heeft het te maken met de wetenschap dat dit allemaal daadwerkelijk is gebeurd of met het feit dat ik weker ben geworden na de geboorte van Mies. Het is tegenwoordig gebruikelijk dat ik al grien bij het zien van een page-reclame. Onlangs braken de waterdragers zelfs in de auto bij het horen van Ruud de Wild die in het kader van een of andere wensenactie een aantal koeienborstels cadeau gaf aan een boerin. Geen van beide waren zo blij als ik voor de betreffende koeien. Ik zag ze al helemaal blij huppelen in de wei.

Anyway... Niet dat ik me überhaupt zou kunnen meten aan grootheden als wijlen Heath Ledger, maar ik kan me voorstellen dat hij door een rol als 'The Joker' toch even van zijn padje raakt. In zijn geval met een tragische afloop, maar hoe doen andere échte sterren dat? Hoe blijven ze zich inleven en daarnaast toch een normaal leven leiden (voor zover je in Hollywood een normaal leven kunt leiden)?

Gaandeweg de repetities/draaidagen word je je rol. Bij de komische castings werd ik nóg stuiteriger, terwijl ik nu voelbaar transformeer in een toekomstige weduwe.
Dat zal de uitdaging worden voor deze musical; het luchtige en vrolijke karakter zo lang mogelijk bewaren in het stuk terwijl ik weet dat straks het schip gaat zinken en ik mijn hubbie to be ga verliezen.
Én de echtheid van de emotie beleven, terwijl je de dramatische scène al tachtig keer hebt gespeeld.

And the oscar goes to....

Titanic, de musical

Ik heb een zwaar uit de hand gelopen hobby. De afgelopen tien jaar speel, dans en zing ik bij Boems, de Tilburgse musicalvereniging. Al maanden zijn we aan het repeteren om uiteindelijk van 22 tot en met 25 april te kunnen schitteren in de stadsschouwburg van Tilburg; ditmaal met de musical Titanic. Een musical over hoop, grootheidwaanzin en uiteraard de fatale afloop waardoor het schip nog bekender is geworden dan alleen van zijn kolossale omvang.

En even voor de filmliefhebbers: de verhaallijn in de musical is compleet anders op het dramatische einde na.

Ik speel een heel kleine rol (Caroline); één keer niezen en je hebt me alweer gemist. Desalniettemin beleef ik uitermate veel plezier aan het hele gebeuren. In de afgelopen musicals ben ik meestal voor de komische rol gecast, maar ditmaal mag ik een aantal dramatische scènes voor mijn rekening nemen.

Vandaag hebben we gewerkt aan de scène bij de reddingsboten. Ik hoefde niet eens te spelen dat ik me angstig en verdrietig voelde; ik wás het gewoon. Door alle hectiek, het samenspel met de kinderen én mijn tegenspeler. De rillingen liepen over menig lijf en hier en daar biggelden zelfs al traantjes. En dan staan we nog niet eens in de schouwburg mét het orkest!

De musical is echter niet louter drama. De kracht van onze versie is de vrolijkheid en de hoopvolle sfeer die we heel lang erin weten te houden.
En mocht je niets met musicals hebben, dan is het decor alleen al een reden om te komen. De ontwerper en bouwers hebben er zo'n imponerend meesterwerk van weten te maken; ze hebben zichzelf overtroffen!

Wie biedt?

Ons fijne huis staat te koop. Op funda staan de foto's; een platte weergave van de stenen, aangevuld met onze inrichting. Maar zonder de herinneringen. Aan de leuke feestjes, de gesprekken over de schutting met de buren, de zomerlunches voorafgaand aan ons bezoek aan Festival Mundial, de geboorte van Mies en het gevoel van voor het eerst huiseigenaar te zijn.

Met pijn in mijn hart heb ik de verkopende makelaar de foto's laten nemen, terwijl de weemoed in mijn buik opborrelde. De foto's kunnen bij lange na niet weergeven waar mijn favoriete hoekjes en kiertjes zich bevinden. Zoals de loungebank, achterin de tuin, waar we geregeld met een glaasje rosé of een portje het laatste restje zon meepikten. Of de slaapkamer waar we op menig zondagochtend de openslaande tuindeuren opengooiden om nog even verder te soezen in de opkomende zon. Of de eettafel, waar we vele goede gesprekken hebben gevoerd, spelletjes hebben gespeeld en lekker lang veelvuldig hebben getafeld.

En waar we nu de bouwtekeningen van het nieuwe huis uitvoerig bekijken. En waar het een ontplofte bende is van brochures voor badkamers en keukens. Het toekomstperspectief is uitermate lonkend, maar het afscheid van de Reigerstraat valt zwaar.

Meneer D'66 is niet meer

Vanochtend was ik even een momentje stil na de confrontatie met het overlijdensbericht van Meneer Hans van Mierlo. In de tijd dat ik nog minder moest hebben van de politiek dan nu, maakte hij al enorme indruk op me. Hij bezat charisma die in de politiek tot op heden niet is evenaard. Hij was rauw en dus puur in zijn handelen. Authentiek.

Ik blijf met plezier aan hem denken en hoop dat hij met een voldaan en warm gevoel terug kan kijken op zijn bewogen en bijzondere leven.
En Mevrouw Connie Palmen; ik hoop dat mooie herinneringen het verdriet van het afscheid een beetje kunnen verzachten.

House for sale

Volgens mij hebben we zojuist een huis gekocht. Een echt 'huis-huis'.

"Nou, dan delen we het verschil."

Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, geven we ons akkoord. Hoppa, weer een paar duizend euro in lucht opgegaan.

Bizar dat zo'n enorme kapitaalbesteding wordt gebaseerd op een of twee bezichtigingen en vervolgens via de telefoon á la handje klap wordt volbracht. Uiteraard gingen de bezichtigingen wel gepaard met hét gevoel van 'Ik wil 't! Ik wil 't! Ik wil 't!'. Sterker nog, toen de gewenste koopprijs in zicht kwam, stuiterde ik door de gang. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Ik was te druk bezig het huis twaalf keer in te richten.

En met beseffen dat we afscheid moeten nemen van ons huidige huis. Het huis waarin Mies is geboren. Het huis waarin we zo fijn wonen. Het huis waarvan we ons voor het eerst eigenaar mochten noemen. Geen sprake meer van huur of een huismeester. Nee, gewoon helemaal van ons zelf. Wat waren we trots.

Dat gevoel is nu anders. Minder heftig, zelfs nuchterder. Het zal vast te maken hebben met dat we eerst nog ons eigen huis moeten verkopen.
En dat we het toekomstige huis nog niet direct gaan bewonen. Ik heb gek genoeg in het verleden intensere momenten ervaren bij de aanschaf van een sublieme jurk. Maar dan wist ik ook direct in te vullen waar ik in de betreffende jurk zou schitteren en beleefde ik al voorpret van het dragen.

Dát is het natuurlijk! Ik moet gewoon beginnen met het passen van het huis; me verdiepen in keukens, badkamers, aannemers, de dichtst bijzijnde buslijn, plantjes voor de tuin (op het zuiden!!!), parketvloeren. Of toch vloerbedekking? En ik zal mijn nachtelijke inrichting nog eens tegen het daglicht houden. En een verfje uitzoeken voor de kelder zodat we daar een knus wijnproefplekje kunnen creëren. En kijken hoeveel stappen onze twee favoriete restaurantjes van ons nieuwe huis verwijderd zijn. En nieuw behang voor de kamer van Mies uitzoeken. Hmmm, 't begint al te kriebelen...

We hebben een H. We hebben een U. We hebben een I. We hebben een S.
H.U.I.S.!

Roze blik op de wereld

Op de weg naar huis zie ik vanuit mijn ooghoeken in de verte een knalgeel busje agressief van links naar rechts flitsen. Hij lijkt mijn bumper tot het volgende doel te hebben bestempeld. In de achteruitkijkspiegel zie ik dat de bestuurder (een forse kleine man in legerprint met stekelhaar) alle mede weggebruikers vervloekt naar 'daar waar de zon niet schijnen kan'. Al snel merk ik dat mijn gedachten hem willen typeren als een 'niet zo vriendelijke en minder sociale man' (maar dan uitgedrukt in krachttermen). Maar voordat het oordeel geveld is, hoor ik mezelf denken: "Hij zal zijn dag niet hebben. Normaal is hij de joviale grappenmaker die galant is voor de vrouwtjes. Ofwel een man met een grote bek, maar een klein hartje".

In plaats van gefrustreerd het gat voor me te dichten, terwijl hij rechts inhaalt, laat ik hem voor. In de tijd dat hij voorbij flitst, zie ik nog een glimp van een kleine glimlach die om zijn mond speelt. Knikte hij nou naar me?

Ik voel me heerlijk beheerst en kan me niet aan de indruk onttrekken dat ook hij een beetje vrolijker verder rijdt (alhoewel hij twee auto's verder alweer de bumper van een lesauto op een millimeter nauwkeurig inspecteert).

Hoe dan ook; mijn gedachten en mijn gedrag zijn ongetwijfeld te danken aan het ontluikende lenteweer. Zonnestralen doen me vaker 'roze denken', maar ik bezit niet altijd deze relativerende gave. Ik realiseer me echter dat het mij, maar ook anderen, een heleboel zou helpen bij het bewegen op deze wereld.

Ondoenlijk waarschijnlijk om dit dagelijks consequent vol te houden (soms moet je ook lekker even grommen op de wereld), maar wel leuk om over te dromen. Al zouden we 10% rozer denken en handelen.... waar zou de wereld dan staan?

Dat hebben zulke jongens toch niet nodig?

De mannen van Draadstaal hebben een theaterprogramma 'Avondjurk' gemaakt. Op tv schitteren ze met hilarische sketches en dat deden ze in het theater nog een dunnetjes over. Maar tussendoor gaan ze zingen! Dat bezorgde me flink wat kortsluiting in het hoofd. Alhoewel het soms jammerlijk tegen de toon aan zat, kun je horen dat de heren een goede stem hebben. Echter door de tweestemmigheid en de 'liedjes'-liedjes had het een groot déjà vu gehalte met Acda&deMunnik of Veldhuis&Kemper.

Door hun naam alleen al zat de zaal bomvol en werd alles wat ze deden geslikt als zoete koek. De staande ovatie die onmiddellijk tot stand kwam, loog er niet om. Alleen Thijs en ik leken moeite te hebben met de wat magere teksten, met het feit dat de briljante sketches te kort duurden en te snel werden opgevolgd door alwéér een nummer en de veelvuldige herhalingen van coupletten. Dat was vooral van kracht bij het laatste nummer 'Verrukkelijke Leven': één couplet dat zo'n 36 keer de revue passeerde.

Ik zit nog steeds te wachten op de coming out dat het laatste lied een parodie is op alle clichés in cabaretland. Maar helaas, die zal er wel niet meer komen...

Ps. Wat ik dan wél weer geinig vind, is dat ze via Twitter het nummer 'Zou zo graag' tot een nummer 1 hit hebben gemaakt. Op zaterdag 17 april verzorgen Jeroen van Koningsbrugge en Dennis van de Ven een eenmalig Twitterconcert in Paradiso. Daarmee wordt een oude belofte ingelost. Kopers van de single ‘Zou Zo Graag’ werden beloond met een vrijkaart door de kassabon op te sturen. Het is voor het eerst in Nederland dat er een speciaal concert wordt georganiseerd voor de volgers op Twitter.

Tilburg kiest ook Marieke

Ik voel me helemaal vereerd! Door heel Tilburg staan borden verspreid met daarop de tekst 'Tilburg kiest ook Marieke'. Het is natuurlijk super om te merken dat m'n blog zoveel support krijgt (ik kan het gek genoeg niet terughalen uit mijn google analytics rapporten), maar dit overtreft al mijn verwachtingen.

De grap is dat ook de PvdA en de SP de boodschap claimt, maar dat lijkt mij te berusten op een misverstand. De posters zijn uiteraard niet van toepassing op iedereen die toevallig Marieke heet!

Zwak voor vrachtwagens

Ik ben vanochtend weer eens betoeterd in mijn mini. Door een vrachtwagen. Uiteraard knipperde ik als antwoord even met m'n lichtjes.
Ik kan daar zo blij van worden. Ik heb namelijk een grote zwak voor vrachtwagens. Al jaren koester ik de wens om eens in een vrachtwagen mee te reizen. Die wens werd alleen maar groter na het zien van roadtrains in Australië. Als je die een tegen kwam, dan kon je maar beter even aan de kant wachten. Anders was de kans dat je weggeblazen werd, wel heel erg groot.

Het lijkt me zo machtig om vanuit die positie de weg te trotseren, hoog boven de rest van het gepeupel. Seinen uitwisselen met andere vrachtwagenchauffeurs bij het inhalen. Ik ben dan ook vereerd wanneer een vrachtwagen mij een aantal knipperlichten gunt, als ik 'm ertussen laat. Dan voel ik me helemaal incrowd.

Ik moet er toch maar eens werk van gaan maken.... Wie heeft er een roadtrain en wil mij wel een lift geven?

Van achter de maan

"Sorry, maar wát zei je daarnet?"

"Dat ik op dat gebied een beetje van achter de maan ben."

"Van achter de maan?"

"Ehm.... ja?"

"Jaja. Klinkt logisch, maar die uitdrukking ken ik toch echt niet. Waarschijnlijk weer zo'n typische Marieke uitspraak...".

Zie hier de eerste aanzet van een lange lijst 'Marieke Vocabulair'...:

Marieke vs. Computer: 1-0

Hoeveel bezoekers zou mijn blog nou hebben? Na een maandje in de lucht te zijn, begint mijn nieuwsgierigheid te groeien. Google Analytics belooft antwoord. Ik hoef het alleen maar even te installeren. Nou ben ik op dit gebied redelijk van achter de maan, maar toch wilde ik de installatie wel aangaan. De instructies lijken allemaal redelijk logisch. Uiteindelijk beland ik bij de volgende opdracht:

Kopieer het codefragment naar elke webpagina die u wilt bijhouden en plaats de code direct vóór de tag body.

Simpel, toch?

Niet als je geen idee hebt waar je de tag body kunt vinden. Dit moet haast wel iets HTML-erigs zijn, dus ik besluit (na enig onderzoek op online helpdesken) eens te kijken bij 'Beeld', onder de optie 'Bron'. Ik vond dat tamelijk ingenieus van mijzelf en tot mijn grote blijdschap zag ik genoeg codes, evenals de inmiddels beruchte body. Maar hoeveel ik ook knip en plak, de trackingcode doet geen enkele moeite om te blijven kleven.

Drie koppen thee, twaalf krachttermen, twee vierkante ogen en zeven online helpdesken verder krijg ik de verlossende hint:
- ga naar Indeling;
- kies het tabblad HTML bewerken;
- zie daar een heleboel HTML-codes;
- en plak de betreffende code onder body, bijna helemaal onderaan.

Inmiddels ben ik de trotse installateur van mijn eigen Google Analytics en heb het eerste rapportje al gedraaid! Na deze overwinning op mijn pc verkondig ik alle blogspotters onder ons: voor al uw vragen op het gebied van online bewegen -> Marieke van Bommel staat u bij met raad en daad!