En de kleur blijft rood

Het einde van een tijdperk is een feit. Op 26 november heeft mijn mini een nieuw onderkomen gekregen bij lieve mensen. Ook al doet afscheid nemen pijn, ik ben blij dat mijn mini is opgepikt door twee jonge gasten die er met net zo veel plezier in gaan rijden als ik heb gedaan.

Tot dan toe voelde de mini als een verlengstuk van mijn persoonlijkheid. Vrienden en verre bekenden wisten of ik wel of niet ergens aanwezig was gezien het hoge opvalgehalte van de bolide. Maar tijden veranderen en deze dame is toe aan een nieuw vervoersmiddel. Een vijfdeurs welteverstaan! En genoeg laadruimte zodat ik niet meer de keuze hoef te maken wie van mijn twee meisjes moet gaan lopen aangezien de mini alleen ruimte bood aan óf de buggy óf de kinderwagen. Mies trok vooralsnog altijd aan het kortste eind aangezien de loopkwaliteiten van Jans nog onderontwikkeld zijn.

Maar dat is nu allemaal verleden tijd. Sinds gisteren ben ik de officiële eigenaar van mijn prachtige tweedehands Audi A2. In de kleur rood uiteraard. In de week dat ik mijn mini verkocht had ik vier fraaie grijze A2's op het oog, maar die zijn in diezelfde week stuk voor stuk voor mijn neus weggekaapt. Na een nieuwe zoektocht op internet vond mijn vader deze. Schijnbaar stond dit rode wagentje op mij te wachten.

Mijn vader heeft mij overtuigd van alle voordelen van deze wagen en dankzij hem ben ik over de grens gaan kijken (mijn mini kwam ook uit Duitsland) en heb ik de RDW&Douane getrotseerd (mijn hemel, wat zijn die goed in het verheerlijken van bureaucratie). Gisteren heb ik eindelijk het kenteken doorgekregen en direct laten vastleggen in zo'n mooie gele plaat die nu de wagen siert. Mies wilde uiteraard direct een testrit maken en ook zij is wild enthousiast. Eind goed, al goed!

Daaaaaag stress

Oh wat zaaaaaaaaalig! Ik heb voor het eerst sinds tijden twee avonden achter elkaar televisie gekeken. Dat krijg je als je niet iedere avond meer hoeft te studeren. Echt een verademing om die druk van de studie niet meer te voelen.

Gisteren heb ik genoten van de film Bridesmaides. Ik ging voor een licht verteerbare vrouwenfilm, maar kreeg veel meer! Het verhaal is niet eens zo bijzonder, maar de personages hebben allemaal een steekje los en zijn toch realistisch. Veel grappen zijn een tikkie pijnlijk met een vleugje bot (ofwel neigend naar Britse humor). En een aantal passages zijn echt hilarisch. Ik heb in mijn bedje nog smakelijk na moeten lachen. Heerlijk als je grappen kunt recyclen; ik hoefde maar aan een fragment te denken om weer een giebelbui op te voelen borrelen.

Het laatste stukje spanning dat nog in mij verschool na de afgelopen hectische weken, heb ik definitief weten weg te schateren.

Groots en meeslepend wil ik leven?

Afgelopen maand zijn er zoveel hoogte- én dieptepunten de revue gepasseerd, dat het voelt alsof ik in één maand een jaar ouder ben geworden. Want afstuderen, een concert geven, repeteren voor een fantastische rol, het ontslag van 17 dierbare collega's en de aanschaf van een nieuwe auto (in Duitsland uiteraard) gaat je niet in de koude kleren zitten. En dan vergeet ik nog te melden dat de maand december voor mij startte met een bijzondere dag over Appreciative Inquiry met Ron Fry (de grondlegger van AI), die ik zelf organiseerde. Maar daarover in een later blog meer.

Ik geniet nu van een paar dagen vrij en voel me langzaam aan weer een beetje 'mijn oorspronkelijke leeftijd' worden. Even tijd nemen om stil te staan bij de bijzondere momenten van deze bewogen maand. Want wat ben ik trots dat ik in anderhalf jaar mijn studie CIGO mooi heb weten af te ronden. Het heeft me een hoop waardevolle informatie opgeleverd en mijn blik op de wereld veranderd. Vanuit een waarderend perspectief ziet het leven er een stuk fraaier en veelbelovender uit. En dat kan ik wel gebruiken nu we afscheid moeten nemen van 17 collega's. Het waarderende perspectief neemt het verdriet van verplicht afscheid absoluut niet weg, maar helpt me wel vertrouwen te hebben in de toekomst.

In deze pittige tijd op het werk, vind ik in mijn rol van de nieuwe musical van Boems (Prinses op de erwt) ondanks alle drukte vooral fijne afleiding. Na een avondje in de huid kruipen van mijn alterego stuiter ik van de energie en kan ik er weer tegen aan. Nog een paar maandjes en dan voeren we onze spetterende uitvoering op in de stadsschouwburg van Tilburg. Zeker de moeite waard en mocht ik je inmiddels overtuigd hebben, dan kun je kaarten bestellen via deze link.

Tot die tijd beloofd het niet minder druk te worden, maar ga ik wel proberen een iets betere balans te vinden in het hooghouden van alle ballen.