Sven Ratske

Op aanraden van schoonbroer zijn we op de valreep van 2012 tóch nog een keer het theater ingedoken. En wel naar Sven Ratske. Op de een na laatste dag van het jaar hebben we ons laten verleiden tot zijn versie van de wereld. Zijn overgave op het toneel en flamboyante voorkomen deed me denken aan de jonge versie van Ramses Shaffy en qua gezichtsuitdrukking zag ik regelmatig de blonde variant van Javier Bardem (zoals in Skyfall).

In de kleine zaal van de schouwburg wist hij me omver te blazen met z'n jazzy versies van Jeanny (Falco) en Billy Jean van Michael Jackson. Tussen de nummers door legde hij veelvuldig contact met zijn publiek en dan vooral met de eerste rij. Aangezien wij daar zaten hebben we echt waar voor ons geld gekregen, want we werden overal in betrokken. Of het nou het helpen bij het zingen van de hoge Q of het aanbidden van zijn eigen pianist was: wij waren erbij!
Ich bin von kopf bis fuss auf liebe eingestellt van Marlene Dietrich, volgens hem dé inspiratiebron van Lady Gaga, zong hij zo overtuigend dat ik uiteindelijk afsloot met de gedachte dat ik hem het meeste van Ramses weg vond hebben. Maar dan op zijn eigen manier.

Nieuwe garderobe

Het was hard nodig. Ik had tenslotte he-le-maal niets meer om aan te trekken. Ik betrapte mezelf op het aantrekken van zelfde combinaties, terwijl er nog zo veel meer kledij in mijn kast ervoor zorgde dat kleding terughangen geen pretje was. Dan maar weer naar de stad? Yep, maar niet alleen voor het shoppen, maar vooral ook voor inspiratie. Zelfs in bladen of online (bijvoorbeeld Tales Of Endearment) zie ik mijn eigen kleding terug in 'looks of the day'. Genoeg dus om mijn bestaande garderobe een tweede leven in te blazen.

En ja hoor, na een dag me als burgermeisje gedragen te hebben, heb ik weer een compleet nieuwe garderobe. Door als een heuse huismoeder mijn mooie kleding te repareren én voor het eerst sinds (tsja ik kan me de laatste keer eigenlijk niet herinneren, maar het moet minimaal drie jaar geleden zijn geweest) mijn schoenen te poetsen! Ik wist al dat ik mooie schoenen had, maar gepoetst zijn ze nóg mooier. En de activiteit werkt nog rustgevend ook!
Ik kan haast niet wachten tot ik al mijn verschillende combi's aan mag trekken.

Ik hoor je nu denken: 'Heeft ze dan geen schoenen meer nodig?'. Laten we nu vooral niet overdrijven en die vraag onder de categorie 'minder slim' parkeren. Tuurlijk heb ik nog iets op mijn wensenlijstje staan! Ik hoop nog ooit Manolo Blahniks of Jimmy Choo's aan mijn voeten te mogen prikken. Uiteraard alleen in de uitverkoop, want €700 voor een paar schoenen is natuurlijk zwaar over de top.... (vindt mijn man). Voorlopig doe ik het nog even met de, inmiddels weer glanzende, stappertjes die ik heb.

Beste kerst sinds tijden

Deze editie van kerst was echt de beste sinds tijden! Boordevol fijne geluksmomentjes met familie en als hoogtepunt de disco op tweede kerstdag met lieve vrienden.
En omdat ik zo dol ben op minions: nog een keertje om het af te leren: klik hier!

Glitterjurk

Wat eerst een teleurstellende avond bleek te zijn, is uiteindelijk omgezet in een prima avondje uit. Ik zat met heel bejaard Tilburg naar de klucht van John van Eerd te kijken en vond het niet grappig. En dat terwijl ik me zo had verheugd op een avond ongecompliceerde humor, maar dít was wel héél simpel. Daar dacht grijs Tilburg overigens anders over. Gewoon verkeerd verwachtingenmanagement mijner zijde.
In de pauze ben ik naar huis gegaan en heb m'n teleurstelling op Twitter geuit. Tot mijn grote verbazing en blijdschap werden de tweets de volgende dag door het Theater Tilburg opgepikt. Of ik de actie 'Niet goed, tweede kans' kende? Nee, maar voor ik het wist werden me twee kaartjes aangeboden voor Jeroen van Koningsbrugge en Dennis van de Ven, ofwel Glitterjurk. Wat een klantgerichtheid van het theater!

De vorige keer waren we niet super enthousiast over het illustere duo maar ik had toch wel zin in een herkansing. En die was vanavond. Of nee, dat was gisteren. Toch lullig als je op zondag erachter komt dat je kaartjes voor zaterdag hebt. Maar Theater Tilburg is de flauwste niet! Omdat het een try-out was, was niet de hele zaal verkocht. Dat was ons geluk, want daardoor kregen wij alsnog twee uitstekende plaatsen!

En wat hebben we gelachen. Om de sketches dan. Vooral de vertolking van de kok van Jeroen was hilarisch. Evenals de überblonde dombo's die zich verheugde op het einde van de wereld die de 'Mayo's' hadden aangekondigd omdat ze dan niet meer 'van alles te hoeve te lopen hoeve'.

Maar het blijft jammer dat ze na iedere sketch willen zingen. Vooral omdat de nummers teksten bevatten die diepzinnig moeten overkomen ('Alleen zijn, dat ben je samen' en 'Ik zag je zwemmen in de vijver, je zweefde met je rode haren en je ogen zo groen als gras'?). Ik blijf erbij: dat hebben die jongens toch niet nodig! Oké, oké, er waren ook een paar nummers die we wel door de beugel konden. Zo vond ik de ode aan de vrouw op hakken een schot in de roos. Maar, oh, wat zijn ze toch grappig als ze sketchen! Zo jammer dat je op je klompen aan kon voelen, dat na een sketch een nummer kwam. Twee sketches en één nummer of zelfs vijf sketches en één nummer was een prima, of nee, betere balans geweest.

Maar goed, ik heb makkelijk praten vanuit mijn luie theaterstoel. Al met al toch een prima avond gehad dankzij Theaters Tilburg.

Werk, werk, werk

Op een gemiddelde vrije vrijdag lijd ik aan afkickverschijnselen. Ik heb zelfstandig de diagnose gesteld nadat ik voor de 17e keer mijn telefoon had gecheckt op binnengekomen berichten en ik afgelopen vrijdag zelfs een beetje begon te trillen bij het idee dat ik me zou moeten ontspannen. De laatste weken zijn zo veel hoogtepunten de revue gepasseerd, vergezeld door vele avonden doorwerken, dat ik op mijn vrije dag een beetje ontredderd rondloop omdat ik me dan even niet met werk zou moeten bemoeien.

Maar gelukkig heb ik de ideale activiteit gevonden om los te komen van werk.

De kerstboom opzetten.

In het begin voelde het toch een beetje als een functionele handeling. Maar bij de vierde kerstbal , zwichtte mijn hele hebben en houden in staat van ontspannenheid.

De boom werd steeds feestelijker en het humeur zonniger bij alle schitterende balletdanseresjes, chique schoentjes, glimmende rendiertjes en vrolijke kerstklokjes. Als klapper op de vuurpijl wilde mijn oudste dochter ook nog eens meehelpen. Zelfs toen er een van de rode hartjes-ballen sneuvelde, werd ik overmand door een ultiem gevoel van relativering.

Na deze (bijna) euforische ervaring, maak ik me toch een beetje zorgen over de toekomst. Ik kan natuurlijk niet iedere keer als ik los wil komen van mijn werk of op zoek ben naar ontspanning, een boom gaan optuigen.

Maar voor nu geniet ik gewoon even van ons boompje en bij het volgende moment van werkdruk, leg ik voor de zekerheid een kerstballetje hier en daar om aan een willekeurig voorbijkomend takje te hangen.

Twittersoap

En zo word je plots uitgemaakt voor 'digital migrant'. Aangezien het van Richard van der Blom kwam, voelde het als een compliment! Als ik na 1990 was geboren dan zou ik een digital native zijn geweest, maar aangezien ik dat niet geloofwaardig kan verkondigen, houd ik het graag op de 'digital migrant'. Dat betekent dat ik me (onderdelen van) de digitalisering eigen heb gemaakt.

Mijn man is iets minder blij met deze classificatie, of vooral de consequenties ervan. Ik ben in zijn beleving vergroeid met mijn iPhone, maar ik zie nog voldoende 'ergere gevallen'. Tuurlijk check ik op een locatie even in bij Foursquare in de hoop een burgemeesterschap te verdienen. En screen ik de laatste twitterberichtjes, mailtjes en als het even kan Facebook. Maar ik ben er nog niet dusdanig in doorgeschoten dat ik uren op social media doorbreng. Vooralsnog alleen als ik echt even iets kwijt moet aan de mensheid.

Volgens mijn collega zou ik me juist nog meer op twitter moeten bevinden en kan het geen kwaad als ik voor Sinterklaas of kerst wat extra volgers op Twitter zou vragen. Hij wijst me tactisch erop dat de nood aan de man is: ik schijn slechts een bescheiden aantal volgers te hebben 'voor mijn functie'.
Dus mensen, bij deze een oproep. Ik beloof u niet te belasten met tweets over mijn koffiegebruik of toiletbezoeken, maar zal mijn best doen u te verblijden met louter interessante wetenswaardigheidjes. En in het ergste geval verkondig ik zo nu en dan een mening of een klein grapje.

In de tussentijd geniet ik gewoon verder van de handigheidjes van social media en dan in het bijzonder Twitter. Niet alleen het informatieve gehalte (voor mijn werk) maar ook de Twittersoap. Neem nou Sylvia Witteman. Ze vindt een heleboel dingen. Evenals 4 miljoen andere twitteraars in Nederland. En die vinden ook weer een heleboel van elkaar. Hilarisch. En de reinste soap. Want dan zijn er weer volgers die, bijvoorbeeld een Sylvia W. gaan ontvolgen omdat ze te veel bullshit uit zou kramen. Ze doet er zelf overigens ook de nodige moeite voor om volgers te stimuleren haar te ontvolgen door oproepen voor flauwe moppen te plaatsen. Afgezien dat ik de helft van de tijd smakelijk moet lachen om die 140 tekens van haar per keer, werkt het nóg stimulerender om haar te blijven volgen. Schijnbaar zegt ze dingen die op het randje zijn en maakt ze zich druk om zaken waarvan ik me niet had gerealiseerd dat je je daar druk om kon maken. Heerlijk relativerend voor de momenten dat ik weer eens denk dat ík complex ben.

Maar de belangrijkste reden om haar te blijven volgen, is omdat ze regelmatig een brede grijns op mijn gezicht weet te toveren. Ideaal voor gestolen momentjes, ik verheug me iedere keer weer als ik ergens moet wachten.

Hij ruikt de stal

Het dak van mijn Audi A2 was aan vervanging toe. Tenminste, dat vond mijn pa. Ik was al blij met de hoeveelheid opening die het dak bood, maar mijn vader en het voltallige Audi A2-forum wist me te vertellen dat het achterste gedeelte ook nog open kon. En als ik het binnen de garantietijd van 10 (!!!) jaar zou laten doen, dan wilde Audi dat graag vergoeden. Schijnbaar heeft er een foutje in de productie van de A2 gezeten waardoor de varianten van voor 2005 dit mankementje hebben. De reparatie van het euvel kost ongeveer 2.000 euro, zeer relevant om door de Audi te laten vergoeden!

Gezien mijn baan-switch zal mijn wagentje me vooral in en rondom de stad vervoeren en wat leuker dan dat met een open dakje te kunnen doen? Na veelvuldig en ietwat dwingend verzoek van pa ging ik dus overstag. Maar er zat een klein addertje onder het gras. Geen enkele Audi-garage in Nederland was namelijk capabel om de reparatie uit te voeren. En zelfs de gemiddelde Audi-garage in Duitsland vond de reparatie een te grote uitdaging. Alle tips leidden naar Autohaus Rinner in Bad Tolz. 835,5 km vanaf Tilburg!

So be it! We maken er gewoon een vakantie-uitje van tijdens mijn maandje in-between-jobs. Pa blij, ik blij. En daar doen we het toch allemaal voor? Om half 8 stonden we bij de garage. Autohaus Rinner had meegedacht in ons vakantiegevoel en bood ons een Audi Q3 TFSI Quattro aan zodat we een dagje Garmisch Partenkirchen aan de Zugspitze konden bezoeken. De stad was minder wervelend dan verwacht zonder sneeuw en apres-ski etablissementen, maar het gezelschap was gezellig, het eten goed en de weg ernaar toe verbluffend over de B13.

Na ons dagje uit, stond mijn rode bolide met nieuw dak op ons te wachten. En dan is het toch een rare gewaarwording als een rekening van 2.000 euro daadwerkelijk niet betaald hoeft te worden. Het leek even alsof mijn vader alle mensen van de garage wilde gaan knuffelen, zo blij was hij met hetgeen ze hadden gedaan. Nadat we ze met een hartelijke handdruk hadden bedankt, stond ons nog slechts 9 uur reizen voor de boeg.

Pa en ik wisselden elkaar met rijden af, maar omdat mijn buikgriep (die ik een dag had weten te onderdrukken) weer in volle overgave aanwezig was, mocht ik de laatste drie uur slapen. Bij het ontwaken, 200 km voor Nederland, bleek ik in een sportwagen te zitten. Tenminste zo voelde de snelheid die we vlogen. Mijn altijd zo keurig-aan-de-regels-houdende vader riep 'Hij ruikt de stal'. Ik rook nog even niets, maar was vooral blij dat we soms wegwerkzaamheden tegen kwamen, waardoor hij zich wel aan de snelheid moest houden. Want mijn vader weet precies welke snelheden en bijbehorende sancties er te vergeven zijn.

Uiteindelijk zijn we veilig aangekomen en kan ik terugblikken op twee leuke dagen met een boel ervaringen. En deze mag met recht toegevoegd worden aan het rijtje mooie auto-anekdotes met pa.

Vrouwenlogica en hoe het uiteindelijk toch nog goed kwam

Wat is ie mooi. En stoer! Lichtgroen met dikke witte banden. De mini onder de mama-fietsen: de Sparta Amazon Dynamic.
Klaar om bereden te worden, maar daarvoor moest nog wel even het zadel en het stuur verhoogd worden. Vanuit mijn naïviteit dacht ik nog dat de fiets wel een vrouwenlogica zou volgen, het is tenslotte een MAMA-fiets. Maar toen de bijgeleverde inbussleuteltjes niet matchten met de bijbehorende gaatjes, leek het me raadzaam de handleiding er even bij te pakken. Daar stonden weer onderdelen op de tekening die ik met geen mogelijkheid terug kon vinden op mijn fiets. Mama boos, want wat wilde ik het graag zelf kunnen.

Buurvrouw erbij gehaald, in eerste instantie om mijn nieuwe bicicletta te showen, maar later om mijn frustratie te delen over het feit dat ik niet eens capabel bleek om mijn fiets rijklaar te maken. Dankzij de buurman leek ik toch niet zo dom als ik dacht, want ook hij concludeerde dat de handleiding andere dingen toonde dan de werkelijkheid. Samen is het ons gelukt om alles in de juiste stand te krijgen en hop, daar ging ik.

Eerst naar mijn beste vriendin om bevestigd te worden in mijn nieuwe aankoop. Vervolgens, geïnspireerd door Peter van de Besselaar, zomaar wat rondgedwaald en voor mij nog onbekende plekjes van Tilburg aangedaan. Om uiteindelijk te concluderen dat ik vandaag, mede dankzij mijn nieuw vervoersmiddel, de ultieme vrije dag aan het beleven ben. De dag startte met een relaxed ontbijt met vrolijke kinderen en idem man, 't weer is mooier dan voorspeld, m'n lieve vriendin gezien en ik heb tijd genomen om doelloos rond te fietsen. Hoe luxe is dat!

Na twee weken vrij te zijn geweest (waarvan een aantal dagen ziek), is het me eindelijk gelukt! En als toefje op het toetje zojuist overspoeld door een geluksgolfje! Nice!

In de voetsporen van Derksen en Cruijff

Ik heb er natuurlijk de ballen verstand van, maar toch is het EK2012 zeer aan mij besteed. Het gehele jaar kan ik me geen milligram interesseren voor het balspel, maar zodra onze jongens spelen, verandert mijn bloed in de kleur oranje.

Ik kan er van genieten om te zien hoe voetballen rondom het EK of WK ons volk met elkaar verbindt. Samen in de kroeg kijken of thuis. En iedereen probeert met zijn commentaar in de voetsporen van Derksen of Cruijff te treden. Iedereen heeft het erover. Ook als je niet gekeken hebt, wordt er toch bij de slager een mening van je ontfutseld.
Het enige waar ik een beetje moeite mee heb is dat we bij de eerste de beste, of de tweede de beste nederlaag, direct de moed laten zakken. 'Ze' hebben dan slecht gespeeld en in no time distantieert heel Nederland zich van ons elftal.
Wel, ik heb nieuws voor u. Dat voelen die mannen! En aangezien ze zelf ook al niet zo thuis zijn in het mentaal overwinnen van tegenslagen, lijkt me dat nu net iets wat we van onze luie bank of barkruk kunnen bieden. Steun en zelfvertrouwen!

Ach wat zou ik graag een AI-tje doen met ons elftal. Een mini-sessie Appreciative Inquiry (waarderend onderzoeken) zou echt op z'n plek zijn. Kom aan, mannen. Stop met het kapot analyseren van alles wat niet goed ging, maar stel jezelf de vraag 'Wat uit het verleden heeft jullie zo ver gebracht als waar jullie nu zijn?'. De strijdlustigheid van Wesley? Het acceleratievermogen van Arjen of de inzet van Dirk, de fraaie passes van Afellay, het scorend vermogen van Robin, de nuchterheid van Maarten? De creativiteit van Rafael of het Willem-II verleden Joris? En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Herbeleef jullie succesfactoren door met elkaar succesmomenten te delen. En beeld je vervolgens in waar jullie nog meer toe in staat kunnen zijn in deze EK-tocht? Ga het daar maar eens over hebben in de kleedkamer.

Nog een laatste tip voor onze mannen: speel de bal niet waar hij is, maar waar je hem naar toe wil hebben. Visualiseer hoe je de bal allemachtig achtentachtig prachtig naar elkaar toespeelt en vervolgens in het net van de tegenstander knalt! En heb vooral veel plezier aanstaande zondag; ik ga alvast genieten van jullie overwinning!

In het afgelopen half jaar heb ik een nieuwe gave ontwikkeld. Ik bleek in staat om elke virus of bacterie die rondzwierf op te pikken. Het begon met een avondje belabberd in bed te duiken met een aspirientje. Maar naarmate Jans haar ontwaaktijd bleef vervroegen, werden de virusjes steeds meer 'voor gevorderden'. In januari heb ik voor het eerst ervaren wat een echte griep is. Daar hebben we nog een voedselvergifitigingetje overheen gegooid en om het af te toppen ben ik twee maanden vergezeld door een virus op mijn evenwichtsorgaan. Toen ik eindelijk weer eens recht kon lopen, ontplofte mijn tong van de onstekingen en besloot mijn stem twee weken voor de productie er even tussenuit te knijpen.

Intelligent als ik ben, heb ik dit alles (al na een half jaar!) opgepikt als een signaal van weinig weerstand.
Joh!
En oke, een roep om meer balans! Maarja, hoe doe je dat als je ook ambitie hebt? Nou, daar wist het TweeSteden ziekenhuis in Tilburg (mijn woonplaats!) wel een antwoord op te geven! Ik word per juli Hoofd marketing en communicatie bij dit mooie ziekenhuis.


Ik had de intentie om nog jaren bij het leukste communicatieadviesbureau van Nederland te blijven werken en vertrek dan ook met pijn in mijn hart bij Bex*. Maar deze stap biedt mij de ruimte om 4x9 te werken (en dus meer tijd met mijn dametjes), mijn kindjes op de fiets naar het kinderdagverblijf te brengen om vervolgens 10 minuten later me in mijn uitdagende baan in de meest spannende wereld van de zorg te duiken. Hoe mooi kan het leven zijn!