Campagne-moe

Als ik door de stad fiets wordt de ene na de andere campagne-uiting over mij uigestrooid: de solidariteitscampagne 'Sluit HIV uit', de sire-campagne voor aardige mensen, de lokale campagnes voor brandveiligheid, de sire-campagne 'Onbewust asociaal' en ga zo maar door.

Stuk voor stuk mooi vormgegeven campagnes met briljante slogans die je dwingen tot nadenken over relevante vraagstukken. Maar dan? Als je je gedachten erover hebt laten gaan, ga je je dan anders gedragen? Ben je vriendelijker op straat? Sta je meer open voor mensen met HIV? Gooi je minder troep weg op straat of bel je niet als je bij de kassa staat? Hebben ze echt effect? 'Campagnes gezond leven leveren weinig op' kopte het AD vorige week. Terwijl de onbewust asociaal campagne effect lijkt te hebben gehad.

Als de medemens moet worden gestimuleerd tot ander gedrag, is een campagne dan hét antwoord? En wat maakt een campagne succesvol? Ik besef dat wervingscampagnes of campagnes die je aanzetten tot het doen van een actie (zoals de 'doe het licht uit'-actie op zaterdag 27 maart door het Wereld Natuur Fonds) meetbaar succes op kunnen leveren. Zodra je echter gedragsverandering nastreeft, wordt het een stuk lastiger. Ik weet uit ervaring bij klanten dat je op korte termijn een gedachtenverandering teweeg kunt brengen die mogelijkerwijs leidt tot een gedragsverandering. Maar zodra de campagne voorbij is, vervallen we allemaal weer in ons oude gedrag. Ik zie nog dagelijks autobestuurders sigaretten uit het raam gooien en in de trein bemerk ik geregeld onbewust asociaal gedrag dat ik regelmatig verdenk van een flinke bewustheid.

Volgens mij is de slagingskans van een campagne afhankelijk van het 'what's in it for me'-gehalte. En dan vooral op korte termijn. Zodra je begrijpt wat je acties voor (voelbare) consequenties hebben voor jezelf in de nabije toekomst, ben je meer bereid je gedrag te veranderen (Psychologie magazine, juni 2008, p.92). De slagingskans wordt ook bevorderd door het blijven herhalen van de boodschap. En last but not least lijkt het me ook handig om verwachtingen helder te maken; niet alleen laten zien hoe het niet moet (hoe hilarisch die situaties dan ook zijn), maar ook tonen wat het gewenste mogelijke gedrag is en wat dat gedrag teweeg kan brengen. In die zin geeft de website www.pasopaardig.nl al een aardig voorbeeld.

Waar kun je nog culinair eten in Tilburg?

Die vraag hebben wij ons de afgelopen jaren regelmatig gesteld. Sinds het vertrek van de kok bij Sprakeloos, is ook dat restaurant blijven steken op het niveau van een bovengemiddeld eetcafé. Jack's casino verrast wel met een zeer goede prijs-kwaliteit verhouding (echt een aanrader, zeker in combinatie met een filmkaartje), maar is niet de plek om urenlang te tafelen. 'Het elfde gebod' haalt de Bourgondiër in mij naar boven, maar ook daar blijf ik niet uren op de houten stoeltjes wiebelen. 'Bij wijze van Klijssen' heeft al meer het kaliber van een goed restaurant, maar het leek erop dat dat de enige plek is in Tilburg waar je goed kunt eten omgeven door een trendy entourage.

Sinds de verbouwing van Mercure is daar verandering in gekomen. Op de benedenverdieping bevindt zich het restaurant Taste. Ter ere van de verjaardag van manlief, hebben we daar bijzonder smakelijk gegeten. Afgezien van verrassende combinaties met vergeten groenten zoals pastinaak en schorseneren, werd ik uitermate blij van de service.

Niet alleen de gastheer, maar ook de koks deden hun best om ons een bijzondere avond te bezorgen. Door de open keuken was iedere handeling van de koks zichtbaar en bewezen ze dat koken echt een vakmanschap is.

Wat kan eten (als werkwoord) toch een feestje zijn!

Ps. In Breda is de Flinstering een echte aanrader.

10 maanden louter puurheid

Ons spruitje is 10 maanden jong. Het blijft dag in dag uit een vreugdebronnetje of nee, zelfs een vreugdebommetje. Haar onbevangenheid fascineert me; ze doet nog niets met voorbedachte rade. Als ze huilt dan is dat omdat ze honger heeft, moe is of gewoon fijn vast wil worden gehouden. Als ze schatert, dan heeft ze het uitermate naar haar zin. Ik hoef niet tussen de regels te lezen of ze misschien een ander punt wil maken. Of ze huilt om het mij moeilijk te maken of dat ze lacht om uiteindelijk iets gedaan te krijgen. Mies is puur.

Wat is er gebeurd met de pure, authentieke, ofwel 'echte' mens? Iedereen lijkt in het bezit te zijn van een verborgen agenda. Ik ben, sinds ik lang geleden bewust raakte van het feit dat mensen zich onecht kunnen gedragen, op zoek naar het het type 'what-you-see-is-what-you-get'. Mijn zoektocht heeft een extra boost gekregen met de komst van Mies. Ze heeft me doen beseffen dat we helaas nooit meer zo puur worden als zij nu is.

Op een bepaald moment besef je tenslotte dat je gedrag effect heeft. Door levenservaring leer je dat het niet altijd handig is om alles in je etalage te zetten. Soms is het slimmer om even niet alles eruit te floepen wat in je op komt. Of te laten weten dat je ergens niet zo goed in bent. Of te laten merken dat je iets doet om uiteindelijk stiekem ook iets terug te verwachten. Of iets te doen, terwijl je er eigenlijk helemaal geen zin in hebt.

Ik begrijp dat mensen soms een rol spelen omdat hen dat helpt bijvoorbeeld in hun carrière of in het behouden van een specifieke status. Maar het is zo vermoeiend om rekening te houden met ieders verborgen agenda. Het zou zoveel gemakkelijker zijn als je kon zeggen en doen wat je echt wilt. Maarja, zo zit de wereld nou eenmaal niet in elkaar.
Dan rest mij niets anders om te blijven genieten van de onbevangenheid van Mies en me door haar te laten inspireren zo puur mogelijk te zijn. En hopen dat goed voorbeeld doet volgen.

And the oscar goes to...

Vandaag droeg ik mijn ziel onder mijn arm. De Boems-repetitie van gisteren heeft toch meer indruk op me gemaakt dan verwacht. Met name de dramatische scène blijft door mijn hoofd spoken. Het betreft de scène waar we in de reddingsboten moeten stappen, terwijl de mannen van de vrouwen en kinderen worden gescheiden en waarbij ik uiteindelijk letterlijk van mijn toekomstige man word weggetrokken. Ik voelde écht dat het menens was en stond na afloop van de scène nog na te trillen.

Wellicht heeft het te maken met de wetenschap dat dit allemaal daadwerkelijk is gebeurd of met het feit dat ik weker ben geworden na de geboorte van Mies. Het is tegenwoordig gebruikelijk dat ik al grien bij het zien van een page-reclame. Onlangs braken de waterdragers zelfs in de auto bij het horen van Ruud de Wild die in het kader van een of andere wensenactie een aantal koeienborstels cadeau gaf aan een boerin. Geen van beide waren zo blij als ik voor de betreffende koeien. Ik zag ze al helemaal blij huppelen in de wei.

Anyway... Niet dat ik me überhaupt zou kunnen meten aan grootheden als wijlen Heath Ledger, maar ik kan me voorstellen dat hij door een rol als 'The Joker' toch even van zijn padje raakt. In zijn geval met een tragische afloop, maar hoe doen andere échte sterren dat? Hoe blijven ze zich inleven en daarnaast toch een normaal leven leiden (voor zover je in Hollywood een normaal leven kunt leiden)?

Gaandeweg de repetities/draaidagen word je je rol. Bij de komische castings werd ik nóg stuiteriger, terwijl ik nu voelbaar transformeer in een toekomstige weduwe.
Dat zal de uitdaging worden voor deze musical; het luchtige en vrolijke karakter zo lang mogelijk bewaren in het stuk terwijl ik weet dat straks het schip gaat zinken en ik mijn hubbie to be ga verliezen.
Én de echtheid van de emotie beleven, terwijl je de dramatische scène al tachtig keer hebt gespeeld.

And the oscar goes to....

Titanic, de musical

Ik heb een zwaar uit de hand gelopen hobby. De afgelopen tien jaar speel, dans en zing ik bij Boems, de Tilburgse musicalvereniging. Al maanden zijn we aan het repeteren om uiteindelijk van 22 tot en met 25 april te kunnen schitteren in de stadsschouwburg van Tilburg; ditmaal met de musical Titanic. Een musical over hoop, grootheidwaanzin en uiteraard de fatale afloop waardoor het schip nog bekender is geworden dan alleen van zijn kolossale omvang.

En even voor de filmliefhebbers: de verhaallijn in de musical is compleet anders op het dramatische einde na.

Ik speel een heel kleine rol (Caroline); één keer niezen en je hebt me alweer gemist. Desalniettemin beleef ik uitermate veel plezier aan het hele gebeuren. In de afgelopen musicals ben ik meestal voor de komische rol gecast, maar ditmaal mag ik een aantal dramatische scènes voor mijn rekening nemen.

Vandaag hebben we gewerkt aan de scène bij de reddingsboten. Ik hoefde niet eens te spelen dat ik me angstig en verdrietig voelde; ik wás het gewoon. Door alle hectiek, het samenspel met de kinderen én mijn tegenspeler. De rillingen liepen over menig lijf en hier en daar biggelden zelfs al traantjes. En dan staan we nog niet eens in de schouwburg mét het orkest!

De musical is echter niet louter drama. De kracht van onze versie is de vrolijkheid en de hoopvolle sfeer die we heel lang erin weten te houden.
En mocht je niets met musicals hebben, dan is het decor alleen al een reden om te komen. De ontwerper en bouwers hebben er zo'n imponerend meesterwerk van weten te maken; ze hebben zichzelf overtroffen!

Wie biedt?

Ons fijne huis staat te koop. Op funda staan de foto's; een platte weergave van de stenen, aangevuld met onze inrichting. Maar zonder de herinneringen. Aan de leuke feestjes, de gesprekken over de schutting met de buren, de zomerlunches voorafgaand aan ons bezoek aan Festival Mundial, de geboorte van Mies en het gevoel van voor het eerst huiseigenaar te zijn.

Met pijn in mijn hart heb ik de verkopende makelaar de foto's laten nemen, terwijl de weemoed in mijn buik opborrelde. De foto's kunnen bij lange na niet weergeven waar mijn favoriete hoekjes en kiertjes zich bevinden. Zoals de loungebank, achterin de tuin, waar we geregeld met een glaasje rosé of een portje het laatste restje zon meepikten. Of de slaapkamer waar we op menig zondagochtend de openslaande tuindeuren opengooiden om nog even verder te soezen in de opkomende zon. Of de eettafel, waar we vele goede gesprekken hebben gevoerd, spelletjes hebben gespeeld en lekker lang veelvuldig hebben getafeld.

En waar we nu de bouwtekeningen van het nieuwe huis uitvoerig bekijken. En waar het een ontplofte bende is van brochures voor badkamers en keukens. Het toekomstperspectief is uitermate lonkend, maar het afscheid van de Reigerstraat valt zwaar.

Meneer D'66 is niet meer

Vanochtend was ik even een momentje stil na de confrontatie met het overlijdensbericht van Meneer Hans van Mierlo. In de tijd dat ik nog minder moest hebben van de politiek dan nu, maakte hij al enorme indruk op me. Hij bezat charisma die in de politiek tot op heden niet is evenaard. Hij was rauw en dus puur in zijn handelen. Authentiek.

Ik blijf met plezier aan hem denken en hoop dat hij met een voldaan en warm gevoel terug kan kijken op zijn bewogen en bijzondere leven.
En Mevrouw Connie Palmen; ik hoop dat mooie herinneringen het verdriet van het afscheid een beetje kunnen verzachten.

House for sale

Volgens mij hebben we zojuist een huis gekocht. Een echt 'huis-huis'.

"Nou, dan delen we het verschil."

Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, geven we ons akkoord. Hoppa, weer een paar duizend euro in lucht opgegaan.

Bizar dat zo'n enorme kapitaalbesteding wordt gebaseerd op een of twee bezichtigingen en vervolgens via de telefoon á la handje klap wordt volbracht. Uiteraard gingen de bezichtigingen wel gepaard met hét gevoel van 'Ik wil 't! Ik wil 't! Ik wil 't!'. Sterker nog, toen de gewenste koopprijs in zicht kwam, stuiterde ik door de gang. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Ik was te druk bezig het huis twaalf keer in te richten.

En met beseffen dat we afscheid moeten nemen van ons huidige huis. Het huis waarin Mies is geboren. Het huis waarin we zo fijn wonen. Het huis waarvan we ons voor het eerst eigenaar mochten noemen. Geen sprake meer van huur of een huismeester. Nee, gewoon helemaal van ons zelf. Wat waren we trots.

Dat gevoel is nu anders. Minder heftig, zelfs nuchterder. Het zal vast te maken hebben met dat we eerst nog ons eigen huis moeten verkopen.
En dat we het toekomstige huis nog niet direct gaan bewonen. Ik heb gek genoeg in het verleden intensere momenten ervaren bij de aanschaf van een sublieme jurk. Maar dan wist ik ook direct in te vullen waar ik in de betreffende jurk zou schitteren en beleefde ik al voorpret van het dragen.

Dát is het natuurlijk! Ik moet gewoon beginnen met het passen van het huis; me verdiepen in keukens, badkamers, aannemers, de dichtst bijzijnde buslijn, plantjes voor de tuin (op het zuiden!!!), parketvloeren. Of toch vloerbedekking? En ik zal mijn nachtelijke inrichting nog eens tegen het daglicht houden. En een verfje uitzoeken voor de kelder zodat we daar een knus wijnproefplekje kunnen creëren. En kijken hoeveel stappen onze twee favoriete restaurantjes van ons nieuwe huis verwijderd zijn. En nieuw behang voor de kamer van Mies uitzoeken. Hmmm, 't begint al te kriebelen...

We hebben een H. We hebben een U. We hebben een I. We hebben een S.
H.U.I.S.!

Roze blik op de wereld

Op de weg naar huis zie ik vanuit mijn ooghoeken in de verte een knalgeel busje agressief van links naar rechts flitsen. Hij lijkt mijn bumper tot het volgende doel te hebben bestempeld. In de achteruitkijkspiegel zie ik dat de bestuurder (een forse kleine man in legerprint met stekelhaar) alle mede weggebruikers vervloekt naar 'daar waar de zon niet schijnen kan'. Al snel merk ik dat mijn gedachten hem willen typeren als een 'niet zo vriendelijke en minder sociale man' (maar dan uitgedrukt in krachttermen). Maar voordat het oordeel geveld is, hoor ik mezelf denken: "Hij zal zijn dag niet hebben. Normaal is hij de joviale grappenmaker die galant is voor de vrouwtjes. Ofwel een man met een grote bek, maar een klein hartje".

In plaats van gefrustreerd het gat voor me te dichten, terwijl hij rechts inhaalt, laat ik hem voor. In de tijd dat hij voorbij flitst, zie ik nog een glimp van een kleine glimlach die om zijn mond speelt. Knikte hij nou naar me?

Ik voel me heerlijk beheerst en kan me niet aan de indruk onttrekken dat ook hij een beetje vrolijker verder rijdt (alhoewel hij twee auto's verder alweer de bumper van een lesauto op een millimeter nauwkeurig inspecteert).

Hoe dan ook; mijn gedachten en mijn gedrag zijn ongetwijfeld te danken aan het ontluikende lenteweer. Zonnestralen doen me vaker 'roze denken', maar ik bezit niet altijd deze relativerende gave. Ik realiseer me echter dat het mij, maar ook anderen, een heleboel zou helpen bij het bewegen op deze wereld.

Ondoenlijk waarschijnlijk om dit dagelijks consequent vol te houden (soms moet je ook lekker even grommen op de wereld), maar wel leuk om over te dromen. Al zouden we 10% rozer denken en handelen.... waar zou de wereld dan staan?