Ik kan het haast niet geloven, maar DE mijlpaal is bereikt. De verbouwing is afgerond. Papa heeft gisteren nog wat vakwerk afgeleverd door de plinten, kozijnen en deuren te schilderen en daarmee zijn de belangrijkste afrondende werkzaamheden gedaan. Uiteraard zijn nog er een paar open eindjes, maar van dusdanige aard dat het mijn nesteldrang niet in de weg zit. En deze klussen behoeven geen aandacht van bouwvakkers, keukenboeren dan wel loodgieters, dus dat is ook een opluchting.
Al die mannen (oh, correctie, en één dame) hebben prachtige dingen gemaakt. Maar ze bezitten ook de gave om tegelijkertijd iets anders stuk achter te laten. Zo hebben de keukenspecialisten de wasbak gerepareerd en de afzuigkap opgehangen. Vervolgens geeft de quooker echter alleen nog lauw water, werkt de ontsteker van het gasfornuis niet meer en moet het plafond opnieuw gestuct worden... Ander voorbeeldje is de loodgieter; hij heeft de verwarming omgevormd tot een echte orkestmeester. Precies op het moment dat we willen gaan slapen, geeft de verwarming een concert waar je een staande ovatie voor zou kunnen geven. Allemaal luxe problemen, maar met een tijdbommetje in je buik is dat allemaal een stuk minder gemakkelijk te relativeren.
Ik ben in ieder geval blij dat alle mannen die niet meer in mijn huis rond hoeven te banjeren voorlopig wegblijven en ik kan toewerken naar de komst van ons toekomstige wereldburgertje. Maar niet voordat we met trots aanstaande zondag aan iedereen ons kasteeltje hebben geshowed. Het was al een fantastisch huis toen we het kochten, maar door de verbouwing is het uitgegroeid tot een echt paleisje. Ook mét tikkende verwarming!
