"Nou, dan delen we het verschil."Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, geven we ons akkoord. Hoppa, weer een paar duizend euro in lucht opgegaan.
Bizar dat zo'n enorme kapitaalbesteding wordt gebaseerd op een of twee bezichtigingen en vervolgens via de telefoon á la handje klap wordt volbracht. Uiteraard gingen de bezichtigingen wel gepaard met hét gevoel van 'Ik wil 't! Ik wil 't! Ik wil 't!'. Sterker nog, toen de gewenste koopprijs in zicht kwam, stuiterde ik door de gang. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Ik was te druk bezig het huis twaalf keer in te richten.
En met beseffen dat we afscheid moeten nemen van ons huidige huis. Het huis waarin Mies is geboren. Het huis waarin we zo fijn wonen. Het huis waarvan we ons voor het eerst eigenaar mochten noemen. Geen sprake meer van huur of een huismeester. Nee, gewoon helemaal van ons zelf. Wat waren we trots.
Dat gevoel is nu anders. Minder heftig, zelfs nuchterder. Het zal vast te maken hebben met dat we eerst nog ons eigen huis moeten verkopen.
En dat we het toekomstige huis nog niet direct gaan bewonen. Ik heb gek genoeg in het verleden intensere momenten ervaren bij de aanschaf van een sublieme jurk. Maar dan wist ik ook direct in te vullen waar ik in de betreffende jurk zou schitteren en beleefde ik al voorpret van het dragen.
Dát is het natuurlijk! Ik moet gewoon beginnen met het passen van het huis; me verdiepen in keukens, badkamers, aannemers, de dichtst bijzijnde buslijn, plantjes voor de tuin (op het zuiden!!!), parketvloeren. Of toch vloerbedekking? En ik zal mijn nachtelijke inrichting nog eens tegen het daglicht houden. En een verfje uitzoeken voor de kelder zodat we daar een knus wijnproefplekje kunnen creëren. En kijken hoeveel stappen onze twee favoriete restaurantjes van ons nieuwe huis verwijderd zijn. En nieuw behang voor de kamer van Mies uitzoeken. Hmmm, 't begint al te kriebelen...
We hebben een H. We hebben een U. We hebben een I. We hebben een S.
H.U.I.S.!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten