Plaatselijke omvangtoename gesignaleerd

Ik zie ze kijken.... 'Is ze nou aangekomen of....'.
Sommigen 'voelden' het al aan of 'zagen het in mijn blik'.
Nou, voor degene die nog twijfelen aan mijn hoeveelheid taartconsumptie: mijn omvang is plaatselijk aan het toenemen vanwege het heugelijke feit dat ik een broertje dan wel zusje voor Mies aan het kneden ben!

Mijn evenwicht is compleet zoek; menig deur of stilstaande muur heb ik al weten te raken. Zo nu en dan word ik overvallen door acute moeheid. En een spontane grienbui is mij ook niet meer vreemd (ik kan me tenminste niet voorstellen dat de finale van Hollands got talent ècht zo emotioneel was als dat ik 'm ervaren heb). Oh ja, en je kunt me inhuren voor het zoeken naar truffels. Mijn reukorgaan heeft zich dusdanig ontwikkeld dat geen enkel geurtje mijn neus ontglipt.

Maar gelukkig ben ik al een paar weken niet meer misselijk. En bovenal ben ik bijzonder blij met wat er in mijn buik zit. Eind maart 2011 zal (als alles zo goed blijft gaan) spruit nummer twee zich aandienen.

Half-belg-schap biedt geen garantie!

Zo. De eerste week studie zit erop. Het leek even alsof ik in de hemel was beland: op iedere hoek stonden bakjes met allerhande variaties van cote-d’ors. Afgezien van al het leerzame dat we tot ons hebben genomen, heb ik ook weer extra voeding gekregen voor de vriendelijke cultuurbotsingen met onze Zuiderburen. En moet ik wederom constateren dat mijn half-belg-schap geen garantie is voor het op een lijn zitten met de Vlamingen.

Ik had al geconstateerd dat ze veel gebruik maken van Engelse woorden. Zo werd 'challengen' te pas en te onpas gebruikt voor uitdagen en werd 'one-to-one' briljant vertaald naar ‘een-twee-een’.

Ook aan hun bescheidenheid ben ik nog niet helemaal gewend: ze blijven zich verontschuldigen voor het niezen, alsof deze natuurlijke reactie compleet 'not done' is. En ze praten heeeeeeeel zacht. Dat doet me wel op het puntje van de stoel zitten omdat ik toch graag wil horen wat ze zeggen, maar helemaal praktisch is het niet...

Ik kijk alweer uit naar de volgende bijeenkomst; kijken wat het voor kennis biedt over groepsprocessen én de België-Nederland verhouding. Zeker en vast.

Zelfs hun toetsenbord is anders!

Ben weer aan de studie. Na tien jaar collegebankvrij te zijn geweest, mag ik weer een flinke dosis zelfontwikkeling opdoen. Vorige week hebben we de kennismaking gehad met de medestudenten en dat bleek een ware cultuurschok. Ik ga mijn opleiding niet in Nederland volgen, maar aan de Universiteit van Leuven. Dat betekent dat ik met twee Nederlanders en 11 Belgen ondergedompeld ga worden in de wereld van Appreciative Inquiry.

Ik heb er enorm veel zin in, maar heb me verbaasd over de voorzichtigheid van onze landburen. Het duurt vele momenten voordat iemand het woord durft te nemen, terwijl in Nederland de meesten in de tussentijd al hun zegje hadden gedaan. Voor mij eigenlijk wel goed om weer eens wat gas terug te nemen... En het veelvuldige gebruik van engelse termen heeft me nog het meest verwonderd, zeker omdat hun taaltje al zo prachtig is! Kijken wat de komende week voor cultuurbespiegelingen oplevert. Vandaag start namelijk de eerste week in de Ardennen.


We zitten midden in de natuur en ben vanochtend al gewekt door een koe en kon daardoor getuige zijn van een prachtige zonsopgang. Voordat ik kon beginnen aan deze intensieve week, wilde ik mijn gedachten nog even kwijt in een blog. Terwijl ik typte, verbaasde ik me over de achteruitgang van mijn typvaardigheden.
Blijkt gewoon het hele toetsenbord anders opgebouwd te zijn. De Z zit waar de W zou moeten zitten, de M is een rijtje naar boven geschoven en tot overmaat van ramp zit de Q op de plek van de A! Ik blijk een veelgebruiker van de A te zijn....

Waarom zijn al die mensen naakt?

Wij zijn koning en koningin Vakantie Vieren. In ons 17 jaar samen heb ik ons slechts op één mindere vakantie kunnen betrappen en dat was de reis naar Kroatië, ongeveer 10 jaar geleden . Bij het derde dorpje begreep ik dat alle dorpjes de kerk op het hoogste punt, in het midden hadden staan. En dat de dorpjes zich met name tekenden door ultieme rust. Nadat ik in één week mijn vierde boek uit had gelezen, bekroop me toch het gevoel dat het tripje bijzonder leuk voor bejaarden moest zijn.

Het hoogtepunt van die vakantie was 'die ene bijzonder camping'. Na vele vieze campingplaatsen bezocht te hebben en dat inmiddels meer dan beu te zijn, viel ons oog op een camping die al onze verwachtingen overtrof; mooi gelegen, ruime plaatsen, prachtig uitzicht. En SCHOON! Er was nog een plekkie vrij, dus daar hoefden we niet lang over na te denken.

Tentje opgezet, nog wat gelezen en toen voldaan in slaap gevallen. De volgende morgen deed ik niets vermoedend de tent weer open en keek recht op de tampeloeres (of ja, hoe zeg je zoiets netjes?)... het geslachtsdeel van een man. Ik dacht nog 'zo, die is vrij in zijn manier van omkleden'. Ik had daar al lang lopen hannessen met een handdoekje. Ik probeerde het beeld weer van mijn netvlies af te krijgen, maar toen ik wat langer keek en steeds meer mensen in hun nakende niksie zag bewegen, viel langzaam het kwartje.

Paniek en dus spoedberaad. Wat te doen? Snel onze spullen pakken. En dan weer naar een vieze camping? Of blijven? Maar moeten we dan ook naakt? Of met de kleren aan bij de tent blijven? Dat bleek al snel genoeg geen optie, want het weer was warm en het water lonkte voor een frisse duik. En dan? Onze schaamte trotseren?

Met al onze goede moed hebben we ons uiteindelijk onder de nakenden gemengd. Met kleren aan. Maar gek genoeg voelde ik me toen zo uitzonderlijk, alsof ík alsnog als enige in mijn nakie stond. Dan maar de vuurdoop en kleren uit. Van de tent naar het washokje was nog te overzien. Maar vanuit onze tent naar het water bleek toch een brug te ver. Uiteindelijk voelde we ons zo ongemakkelijk (een stel beachvolleyballende mannen op leeftijd laat tóch een bijzondere indruk achter) dat we ons boeltje hebben opgepakt en op zoek zijn gegaan naar een nieuwe camping. Een stuk smeriger, maar tóch voelde ik me er comfortabeler....

Uiteindelijk is het een vakantie geworden om nooit te vergeten.