Mini Cooper te koop

Het einde van een bijzonder tijdperk is nabij: met pijn in mijn hart zet ik mijn mooie rode mini cooper te koop.
De bolide blijkt niet ideaal voor het vervoeren van twee kleine mensjes (mondt uit in het betere vouwwerk). Het is echter wel goed voor je lenigheid! En voor je ego als je keer op keer betoeterd wordt door vrachtwagens en andere haantjes.

Het is een pittig wagentje die zijn naam ´Chili´ eer aandoet: je moet moeite doen om niet te hard te rijden (kwam ik laatst op een zeer pijnlijke manier via een torenhoge bon achter). Dankzij het open dakje past er zelfs een contrabas in (voor degene die daar behoefte aan hebben).

Op mijn werk leven ze al flink mee met mijn zoektocht naar een nieuw onderkomen voor mijn mini. Er is zelfs de suggestie gedaan om 'm met een paar Bex-ers samen te kopen en 'm om te dopen tot de Bex-funcar! In dat geval blijft het wiebelschaapje erin zitten; die hobbelt zo trouw mee in de bochtjes.

Ondanks het briljante idee, denk ik toch dat ik zelf op zoek moet gaan naar een nieuwe eigenaar. Iemand interesse? Je mag ´m alleen kopen als je belooft er goed voor te zorgen! En ik zou ook graag een bezoekersregeling willen afstemmen. Maar verder heb ik er helemaal geen moeite mee om er afstand van te doen....

Back in business

Ik heb last van een jetleg. En dat terwijl ik onlangs toch echt niet naar een ander continent ben gevlogen.

Nee. Wij hebben Jans.

En Jans is dol op kletsen en zingen. 's Nachts.

Ik kan het dus beter een Jansleg noemen. Ieder uur van de nacht wil ze even een bevestiging geven van het feit dat ze er nog is. Zodra we met ons koppie boven haar bedje hangen, maakt ze ons week met haar brede grijns. Afgezien van dat we erg blij zijn met het feit dat ze er is, begin ik langzamerhand mijn nachtrust toch echt te missen. Zeker nu ik sinds twee maanden weer aan het werk ben. Met alle gevolgen van dien.

Ons huishouden is geleidelijk aan getransformeerd tot die van Jan Steen. Wassen is typisch iets dat spontaan (onterecht) van het prioriteitenlijstje is gevallen en het werk is met stip op 1 binnen gekomen. Het was-probleem is opgelost met de aanschaf van extra kleertjes (hoe decadent), maar na het zoveelste avondje Chinees halen blijkt de zoektocht naar de werk-privebalans toch aardig in de centen te lopen. Zodra de kindjes op bed liggen, checkt mama 'nog eventje haar mail', om vervolgens drie uur later naast slapende manlief plaats te nemen. Gelukkig weet hij als geen ander hoe werk een zwaar uit de hand gelopen hobby kan worden, maar toch.

Het komt vast en zeker goed. Ik ga dit weekend eerst eens mijn wallen proberen te reduceren tot een formaat waarbij ik er niet meer overheen struikel. En dan ga ik flink wat vooruit koken, om vervolgens onder het genot van een wijntje met mijn vent op de bank te ploffen. En in de tussentijd strooi ik mijn voorraadje zoentjes en knuffels over mijn twee heerlijke meiden uit!