Wereld van uitersten

Drie weken geleden heb ik mijn cultuurhonger weer eens een boost gegeven door me twee avonden te tracteren op theater. De eerste avond heb ik kunnen genieten van La Cage aux Folles . Wellicht dat je het verhaal kent, want het is precies zoals in de film Birdcage (met Robin Williams en Gene Hackman). In de musical worden de rollen op hilarische wijze vertolkt door John van Eerd met Stanley Burleson als waardige tegenspeler. John van Eerd weet de juiste balans te vinden tussen serieus acteren en het luchtige van de klucht (ook een kunst!). Soms denk je dat ie aan het improviseren is en dan is ie voor mij echt op z'n best. Ook de dansers waren verbluffend. Ik heb één punt van kritiek: hét nummer van de show I am what I am duurde veeeeeel te kort.

De volgende avond heb ik me in compleet andere sferen begeven, namelijk in die van Toon Hermans. Alex Klaasen zette zeer intiem en respectvol deze grootheid neer. Ik moest alleen even wennen aan het publiek; daar waar ik de avond ervoor omringd was door 'roze', zat deze zaal vol met Toon-aanbidders met alle gevolgen van dien: er werd (net als vroeger) meegezongen met klassiekers als 'vierentwintig rozen' en de grappen werden door het publiek hardop herhaald en waar mogelijk al vooraf aangekondigd ("Oh, da's die van de duif is dood, haha!"). Het had echt iets aandoenlijks. Ze kwamen gewoon voor de herbeleving. En Alex leek soms wat moeite te hebben om er niet, al improviserend, op in te gaan. Hij heeft zich weten in te houden en ervoor gezorgd dat ik met een bijzonder vredig en lief gevoel naar huis ging, al hummend '24 rozen'....

Lijf, o heerlijk lijf

Ik begrijp het even niet meer. Ik doe er werkelijk alles aan om rust te nemen en naar mijn lijf te luisteren. Begin deze week ben ik officieel met zwangerschapsverlof gegaan en heb ik alles in het teken gesteld van complete overgave aan mijn lijf. Zo zijn we het verlof gestart met een weekendje weg om voor de laatste keer stil te staan bij het naderende einde van onze drie-eenheid. We hebben geslapen, gezwommen (Mies is een echte waterrat en springt bij voorkeur twintig keer achter elkaar in het diepe), lekker gegeten en vele ballenbakken van dichtbij gezien. We hebben genoten, maar het was wat moeilijk te verkroppen dat ik de meeste bezigheden liggend dan wel van de zijlijn moest aanschouwen aangezien mijn lijf had besloten ermee op te houden.
Ik had verwacht dat na het indalen van de kleine, de bekken weer wat stabieler zouden worden. Maar lopen blijft een brug te ver (laat staan zwemmen). Ook ademen lijkt minder vanzelfsprekend aangezien de buik zich op dit moment in optimale staat heeft gebracht. Menig vuurspuwende draak zal jaloers zijn op mijn brandende maagzuur, ik heb spierpijn alsof ik zojuist een marathon heb gelopen (tenminste zo voelt de tocht naar de bakker op de hoek) en slapen behoort al helemaal niet meer tot de mogelijkheden. Voor het keren in bed zijn we nu in afwachting van een takelwagen; tot die tijd is Thijs bereid me zo nu en dan een flinke zet te geven. Ik voel geregeld dat ik verhoging heb, maar zodra ik mijn koorts probeer op te meten, blijk ik een temperatuur van rond de 35,6 te hebben. Dat kan twee dingen betekenen: of de thermometer is kapot of ik transformeer geleidelijk in een walvis. En wie had ook alweer het stuitje verzonnen? Met welke functie is dit stompje voorzien anders dan het leveren van flinke pijnscheuten? En dan zullen we het maar niet hebben over de onrustige (ofwel van binnen jeukende) benen die zo nu en dan worden voorzien van een acute kramp.

Toch even schakelen als je eerste zwangerschap zó voorspoedig verliep dat ik twee weken voor de bevalling nog doodleuk mijn solo (met dans!) heb weten te vertolken tijdens het concert in de Interpolistuin van Tilburg. Ik heb mijn ambitie om morgenavond de kroeg in te duiken als hoogzwangere aerobicinstructrice maar laten varen. Volgend jaar is er weer een carnaval.

En toch hoop ik dat mijn tweede spruit nog even blijft zitten. Het doet me deugd te merken dat nummer twee niet onder doet kwa bewegelijkheid voor Mies en ik weet nu al dat ik de buik enorm ga missen. Het is zo magisch om een wezentje in je buik te mogen voelen groeien. Rest me niets anders dan door te gaan met rusten, me zowel lichamelijk als mentaal over te geven aan alle signalen en hopen dat tegen de tijd van de bevalling ik weer op kracht ben. En in de tussentijd te genieten van mijn prachtige buik.

Ugg-mania

Manlief heeft me verwend. Met Uggs. Na zijn trip naar America kwam hij thuis met zijn gebruikelijke presentjes zoals de de frappucino's van Starbucks en de In Style zodat ik me volledig op mijn Amerikaans kon vergapen aan de laatste trends onder het genot van een lekker bakkie (een vrouw is soms zo eenvoudig gelukkig te maken). Maar als klap op de vuurpijl werd ik ook nog eens verblijd met Uggs. Hoewel ik mij al jaren geleden had voorgenomen om me nooit aan deze lelijke trend over te geven (ze heten niet voor niets Uggs afkomstig van het woord 'Ugly'), is het onvermijdelijke toch gebeurd. Ik ben helemaal verkocht. Ik heb nog nooit zo fijne laarzen gehad; ik heb eindelijk een doorbloeding waardoor ik voortaan warme handen en voeten heb en het tijdperk van zweetvoeten blijk ik ook achter me gelaten te hebben. Een vriend wees me erop dat ik met blote voeten in deze stappers moest schuiven en sindsdien is er een leven vóór en een leven ná de Ugg. Ik wil mijn grijze pluizige, bijzonder zachte voetvertroetelaars noooooit meer uitdoen....