Ons fijne huis staat te koop. Op funda staan de foto's; een platte weergave van de stenen, aangevuld met onze inrichting. Maar zonder de herinneringen. Aan de leuke feestjes, de gesprekken over de schutting met de buren, de zomerlunches voorafgaand aan ons bezoek aan Festival Mundial, de geboorte van Mies en het gevoel van voor het eerst huiseigenaar te zijn.Met pijn in mijn hart heb ik de verkopende makelaar de foto's laten nemen, terwijl de weemoed in mijn buik opborrelde. De foto's kunnen bij lange na niet weergeven waar mijn favoriete hoekjes en kiertjes zich bevinden. Zoals de loungebank, achterin de tuin, waar we geregeld met een glaasje rosé of een portje het laatste restje zon meepikten. Of de slaapkamer waar we op menig zondagochtend de openslaande tuindeuren opengooiden om nog even verder te soezen in de opkomende zon. Of de eettafel, waar we vele goede gesprekken hebben gevoerd, spelletjes hebben gespeeld en lekker lang veelvuldig hebben getafeld.
En waar we nu de bouwtekeningen van het nieuwe huis uitvoerig bekijken. En waar het een ontplofte bende is van brochures voor badkamers en keukens. Het toekomstperspectief is uitermate lonkend, maar het afscheid van de Reigerstraat valt zwaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten