Terug naar de collegebanken...

Normaal volg je colleges, bereid je de theorie voor om die vervolgens door een professor herkauwd of genuanceerd te zien om uiteindelijk je hoeveelheid kennis te testen bij een tentamen. Niks mis mee en op die manier heb ik twee studies weten af te ronden. Deze beelden berusten echter niet meer op de werkelijkheid. In ieder geval niet bij de studie die ik op dit moment mag volgen: Consulting in groups and organisations (CIGO) aan de Universiteit van Leuven.

Eerdere blogs verwezen al naar de cultuurkloof (Belgen-Nederlanders) waar ik in ben beland, maar deze is inmiddels aangevuld met de vereiste frustraties rondom groepsprocessen. Dat behoeft wat meer toelichting. Bij deze studie staat ervaringsgericht leren centraal. Dat betekent dat we eerst groepsprocessen doormaken live met onze groep, om daarna in de boeken te achterhalen wat wij zojuist hebben ervaren. Dit vanuit de overtuiging dat de theorie, gesteund door de ervaring, beter beklijft en dat het je een betere adviseur maakt, aangezien je de processen aan den lijven hebt ondervonden.

Allemaal leuk en aardig. Maar niet in de wetenschap dat een stap naar een volgend groepsproces wordt voorafgegaan door een noodzakelijke dosis frustratie. En daar zit ik nu dus midden in. Frustratie over het feit dat velen uit de groep nog niet toe zijn aan het geven van feedback, terwijl ik daar zo'n honger naar heb (en ik het ook super spannend vind om feedback te ontvangen). Frustratie over het feit dat ik normaal, in mijn dagelijkse professionele wereld, geen enkel probleem heb met opbouwend kritisch te zijn. Terwijl ik nu de groepsdoelen voorop stel ten koste van die van mijzelf en me dus indam! Frustrerend om te voelen wat de groep met mij doet en te merken dat mijn ongeduld op z'n scherpst op de proef wordt gesteld door het tempo van de groep. Waar ik nota bene zelf onderdeel van ben!

Het houdt me staande te weten dat het een noodzakelijk onderdeel is van groepsprocessen en dat we dus dichtbij een volgende stap voorwaards zijn. Verder weet ik de moed erin te houden omdat ik er uiteindelijk heel veel aan zal hebben, maar wat dat voor mij precies zal inhouden blijft vooralsnog onduidelijk. To be continued....

The imaginarium of doctor Parnassus

Wauw. In een woord flabbergasting! Wat een verhaal, formidabel vertolkt door verrassende acteurs. Dat wijlen Heath Ledger een briljant acteur was, is geen geheim. Maar van Lily Cole en Tom Waits wist ik het nog niet. Ze komen bijzonder tot hun recht in The imaginarium of doctor Parnassus. Ook Christopher Plummer doet het plezierig op het scherm. Ik heb me wel tot aan het einde toe afgevraagd waar ik hem van kende. Blijkt hij jaren geleden doorgebroken te zijn met de klassieker Sound of Music!
De film is een kruising tussen Moulin Rouge en het werk van Tim Burton en levert sinds tijden weer eens een goed sprookjesachtig verhaal. De beelden zijn overweldigend en voor het geval de superlatieven nog niet zijn doorgedrongen: gaat dat zien, echt een aanrader!

Stokstaartjes rule!

Gisteren was het dan eindelijk zo ver: de adoptieouderdag bij de Beekse Bergen. We zouden, na een jaar adoptieouder te mogen zijn geweest, oog in oog komen te staan met ons beestje: het stokstaartje.

Er ontstond uiteraard wat jaloezie toen we hoorden dat twee anderen óók dit vrolijke diertje hadden geadopteerd, maar gelukkig bleken er voldoende te 'verdelen'. Eenmaal bij aankomst op hun verblijf krioelden wel twaalf staartjes in den ronde, waardoor het toch lastig bleek ons enige echte eigen beestje te onderscheiden. Toch jammer, want je leeft toch een jaar naar dit bijzonder emotionele moment toe. Ik had ons weerzien, dus iets anders voorgesteld, maar het feit dat we levende wormpjes naar ons oogappeltje mochten gooien, maakte heel veel goed.

Na ons afscheid, waarbij ik me toch niet aan de indruk kon onttrekken dat ze met name teleurgesteld waren over het einde van de wormpjes, hebben we besloten volgend jaar weer een diertje te adopteren. Weer een stokstaartje? Of toch de roze pelikaan? Of nee, de rode panda! Kortom, we zijn er nog niet helemaal uit.