Sean Penn en Brad Pitt in een film over alle grote vraagstukken van het leven, dat is nog eens veelbelovend. Bij het begin keken we elkaar vragend aan, maar Brad zou ongetwijfeld dadelijk verhelderende woorden spreken waardoor het vage begin zo klaar als een klontje zou lijken. Maar dat deed Brad niet. Sterker nog, we werden getuigen van een kruising van Jurrasic Park meets Earth. Terwijl we waren ingesteld op flabbergasting acteerwerk, werden we overladen met zweverige blikken. Vooral Sean Penn kan goed bedenkelijk kijken.
Natuurlijk begrepen we de dieperliggende gedachten en verwijzingen naar het ontstaan van het leven, God en de vader-zoon relatie, maar het lag er wat mij betreft te dik bovenop. Een film vol pretentie waarbij met beide voeten in de valkuil van cliche's wordt gestapt. De prachtige natuurbeelden gaan gepaard met loeiharde klassieke muziek. Lag het nu aan Cinecitta of vond de regisseur dat de muziek zo belachelijk luid moest? Bang dat de beelden onvoldoende indruk zouden maken?
Ongetwijfeld dat de mensen in Hollywood denken "Als je deze diepgaande film niet waardeert, dan versta je geen cultuur." Nou, dan lijden we maar aan culturele dislectie, maar ik blijf erbij dat The tree of life een veel subtielere film had kunnen zijn.
Neemt niet weg dat we een topavond hebben gehad, met als hoogtepunt de evaluatie van het spektakel. Wat blijkt: het schept een band wanneer je allebei een film niet mooi vindt.
