Wat Jans teweeg heeft gebracht

In het begin van de week Amerika was ik nog bang dat Jans en ik te veel overlast zouden bezorgen aan mijn mede-studenten, maar niets bleek minder waar. De angst zat in mijn hoofd en talrijke voorbeelden tonen dat Jans compleet geadopteerd is door de groep. Ik moest zelfs zo nu en dan moeite doen om tijd door te brengen met mijn dochter. Mijn zwangere collega-student ontpopte zich als een heuse moeder en bleek het heerlijk te vinden om 'live' te kunnen oefenen. En een andere medestudent besefte dankzij Jans dat ze toe was aan kinderen. Maar ook de mannen hadden een zwak voor Jans. Toen ze een dag bij de nanny was, kwamen drie van de heren verschrikt informeren waar ze was, want ze misten haar 'gepruttel'. Een van de heren ving op een onbewaakt moment zelfs een pietje uit Jans' haar neusje!
De studieweek stond niet alleen in het teken van college volgen, maar we hadden ook een bedrijfsbezoek aan Dealer Tire. Daar sprongen vier vrouwen spontaan op om Jans te mogen vasthouden. Bij de toespraak aan het einde van de rondleiding, bedankte een van de dames me zelfs dat ze haar heeft mogen vast houden. En de oprichter van het bedrijf (Walter J. Mueller, inmiddels 80 jaar) vond het nodig om $50 aan ons meisje te doneren. Hartverwarmend!

Dat Jans helemaal bij de groep hoorde, werd uiteindelijk onderstreept door de verrassing van mijn mede-studenten met een bijdrage voor een waardige opvolging van 'been there - done that - got the t-shirt' van Jans. Wat is het leven toch mooi!

David Cooperrider inspireert

Het lijkt allemaal zo gemakkelijk. Een AI-sessie met Kofi Annan of met de Daila Lama. Tenminste, die indruk krijg je wanneer David Cooperrider vertelt over de totstandkoming van deze sessies (vaak begon het met een telefoontje) en de sessie op zichzelf.
Tijdens zijn college voor onze studie CIGO, waarvoor ik naar de Case Western university in Cleveland ben afgereisd, heb ik regelmatig gedachten als 'Dit kan niet waar zijn'. Zo onwerkelijk lijken zijn succesverhalen. Na het gevoel van ongeloof volgt de frustratie: ik heb een paar jaar geleden opgegeven de wereld te veranderen en heb mijn ambitie verlegd naar mijn nabije omgeving. En deze man slaagt erin zijn eentje in om de wereld steeds een stukje mooier te maken! Hij doet het gewoon!
Vervolgens raak ik verzadigd van al het positivisme; het is even 'too much to handle'. Gelukkig eindig ik in inspiratie door zijn onverwoestbare geloof in mogelijkheden en zijn overtuiging van het combineren van sterktes en het goede in de mens.

Na zijn enerverende rede krijg ik de gelegenheid om twee vragen te stellen. Op de vraag naar tips voor ons, benadrukt hij om open te staan voor opdrachten die 'way out of your leage' lijken; ga maar in je stretch zitten. 'Someone has got to do it'. En stap erin met een learning mind.
Op de vraag naar zijn persoonlijke drijfveer krijg ik een imponerend antwoord. Tijdens zijn studie brengt hij een bezoek aan Hiroshima. Hij raakt emotioneel zo onder de indruk van wat hij ziet. De volgende vraag blijft in zijn hoofd terugkomen:

What in social sciences is as powerful in the positive way as the atomic bomb was in a negative way? Appreciative Inquiry has that capacity.

I rest my case.

Been there, done that, got the t-shirt part I

Na een reis zoals Jans en ik die hebben doorstaan, kunnen we de hele wereld aan! Schijnbaar ben je als vrouw met baby het prototype terrorist en onderga je dus een complete fouillering tot in het decolleté en een onterechte discussie over wel of geen visum. Tel daarbij op een flinke dosis turbulentie (de vloer beweegt nog steeds onder mijn voeten), bagage die niet aankomt (ach, het was maar de kinderwagen) en een sprintsessie tot aan de gate toe met baby in draagzak (met als gevolg dat de melk uit Jans direct 'return to sender' kwam), dan heb je een goede indruk van hoe het is verlopen.

Daar waar de heenreis nog het meeste weg had van een slechte B-film, ben ik vanaf vandaag in een heuse Hollywoodfilm-film gestapt. Ten eerste bood het pittoreske hotel me een goed bed en briljante service, maar de film startte vooral bij de tocht naar de baseball-wedstrijd van de Indians. Ook al stelt de skyline van Cleveland niet veel voor; met een persoonlijke taxichauffeur op weg naar downtown voelde ik me toch top of the world samen met m'n 1 maand oude Jans. Bij aankomst in het stadion kwamen de kriebels in de buik tot volle groei: door de enthousiaste menigte en de tunes om het publiek aan te moedigen tot overmatig geluid. En dan de manier waarop iedere speler van de Indians werd aangekondigd met een eigen muziekje zodra ze een bal mochten slaan, met als toppunt de laatste pitcher (Chris Perez). Hij was de held en dat werd onderstreept door de Firestarter van de Prodigy.
Ik zal nooit wennen aan de overmatige proporties van al het eten en drank dat werd aangeboden (ijs, popcorn, pinda's, hotdogs, pretzels, nacho's, suikerspinnen en uiteraard hamburgers). De grootte van de porties blijken gelijk te staan aan het enthousiasme en vriendelijkheid waarmee we door de Amerikanen ontvangen worden. Alles is hier groots (zelfs de eekhoorntjes op het campusterrein)!

En Jans? Die blijkt goed te zijn in 'playing hard to get'.
En ze heeft haar eerste bijdrage aan 'been there - done that - got the t-shirt' al binnen. Dat belooft wat voor de rest van de week!