Hi-ha-hardlopen

Er gaat niets boven een potje hardlopen na een wolkbreuk (nou ja, op een stevig robbertje knuffelen na, natuurlijk, maar dat geheel ter zijde...). Het wandelbos oogde groener dan ooit en bij ieder zuchtje wind werd ik verfrist door een aantal druppels die een tussenstop op de bladeren hadden gemaakt.

En ik heb nog nooit zo snel gelopen als vandaag, waarschijnlijk omdat ik zo lang moest wachten voordat ik eindelijk kon gaan hardlopen zonder bij 1 stap doorregend te zijn (met dank aan buienradar). Mijn app Runkeeper vertelt me precies hoe lang, hoe ver en met welke snelheid ik heb gelopen. En hoeveel calorieën er daarbij zijn verbrand. Altijd handig om te weten na mijn kook-uitbarstingen.

Ik verheug me nu al op het automatische mailtje waarin mij wordt verteld dat ik weer een persoonlijke mijlpaal heb gehaald!

Antwerpen en haar helende werking

Rauw, stijlvol bourgondisch en cultuurrijk, dat is voor mij Antwerpen. En stad van de mode, mede dankzij Bikkemberg en Dries van Noten. Met als gevolg dat ik ben genezen van mijn gebrek aan kooplust, getuige de score van twee truitjes en 1 paar killershoes van Ash. Ik heb weer voldoende inspiratie opgedaan voor what-and-what-not-to-wear evenals suggesties voor stoere en klassieke combinaties. Blijkt dat mijn kledingkast grotendeels hergebruikt kan worden, tot mijn grote verbazing/opluchting! Maar gelukkig kun je nooit genoeg schoenen hebben.

Naast een shopparadijs biedt Antwerpen ook cultuur en een prachtig uitzicht vanaf het nieuwe museum MAS.

En daar rijd je natuurlijk naartoe op een van de fantastische fietsjes die op vrijwel ieder hoek van de straat te huur zijn. Een telefoongesprekje geeft je toegang tot een fiets voor een dag (3 euro) of voor een week (7 euro). Daardoor krijg je helemaal het idee dat je inwoner bent van deze prachtige stad.

Zo'n dag shoppen en cultuur snuiven maak je compleet door oesters te gaan eten bij Fiskebar. Ze hebben daar heerlijke visgerechten geserveerd door trendy vriendelijk personeel.

Thijs en ik hadden twee daagjes voor onszelf te besteden in deze fijne stad, maar we hebben nu alweer een programma voor de eerstvolgende keer. Op Antwerpen raken we nooit uitgekeken.

En toen was er...

Er is een leven voor en een leven na Facebook, zei manlief gisteren tegen mij, nadat ik 15 jaar terug in gedrag was gestapt...

Het begon allemaal met een onschuldige uitnodiging van een leuke vriendin voor Facebook (bedankt Cindy!). Ik had zo geen zin om lid te worden, ik zat tenslotte al op Hyves en Linked in. Plaxo en Naymz had ik gelukkig ternauwernood weten te negeren en dat was ik nu weer van plan. Zeker na de bevestiging van de Linda (nummer 84, artikel Fuck Facebook door Marie-Claire van den Berg).

Maar op dat onbewaakte moment zwichtte ik er toch voor: op een regenachtige zondagmiddag voelde ik de behoefte om mijn profiel op Facebook in te vullen. En van het een kwam het ander! Fotoalbumpje toegevoegd. Favorieten geplaatst. Facebook op de iPhone gedownload. En daar ging het mis. Ik zag opeens allemaal leuke informatie en foto's voorbij komen over vrienden, favoriete artiesten en tv-programma's.
En zo werd ik geattendeerd op de fantastische applicatie voor de iPhone inzake Glee (dat uberfoute programma waar ik zo ontzettend blij van word). Opeens begreep ik waarom mijn beste vriendin verslaafd is aan Smurfs' Village. Zodra ik de wereld van Facebook betreed, voel ik me weer even puber. Ik giebel over andermans reacties en laat mij kreten ontglippen 'Dit is te leuk'. En dat allemaal onder het genot van de vrolijke tunes van Glee!

1-0 voor Bert en Ernie

Bert en Ernie gaan niet trouwen, lees ik zojuist in het Brabants Dagblad. Die had ik niet zien aankomen. Zo'n bericht nodigt uit om even verder te lezen en het fijne ervan te weten. De makers van Sesamstraat voelden zich genoodzaakt dit te melden, nadat een internetpetitie pleitte voor een huwelijk als statement tegen homofobie.

Dit wekt bij mij toch een lichte frustratie op. Waarom moet een kinderserie hierin betrokken worden? Waarom kunnen Bert en Ernie niet gewoon als twee mannen samenwonen en lief en leed delen zonder het predicaat 'homofiel' eraan te plakken? Zodra je daar een stempel op drukt, wordt het beladen. Terwijl het heel normaal is als twee mannen of vrouwen samenwonen. En Bert en Ernie horen gewoon bij elkaar, of ze nou homofiel zijn of niet.

Ik weet nog dat mijn beste vriend op de lagere school zijn coming out had. Zijn ouders vonden het vreselijk en vroegen tot op het irritante af wanneer hij een vriendinnetje mee naar huis ging nemen. Hij heeft flink wat moeten doorstaan, maar voor mij opende hij de ogen dat de man-vrouw-combinatie niet standaard is. Dat werd nog eens nadrukkelijk bevestigd op de musical-opleiding. En inmiddels houd ik er rekening mee dat mijn meiden op mannen, maar ook op vrouwen of zelfs op beiden kunnen vallen. Prima toch? Daar heb ik een statement van Bert en Ernie niet voor nodig om dat beseffen of te accepteren.

Homo, hetero of bi, het blijven toch vooral Jans en Mies.

Kooplust

Er is iets mis met mij. Ik heb vandaag een leuk jurkje laten hangen. Op zich geen ramp, ware het niet dat ik vorige week ook al een paar (of twee) kekke schoenen niet heb gekocht. En die week daarvoor heb ik online enige truitjes niet besteld, terwijl ze in de uitverkoop waren! Zo goed als gratis!!!

Wat nog het ergste is: ik stelde me de vraag 'Heb ik het wel nodig?'. Die vraag is voorheen werkelijk nog noooooooit in me opgekomen.

In totaal heb ik nu zo'n €230'verdiend'. Ik ben ten einde raad, wat is er toch aan de hand? Als dit nog lang aanhoudt, ga ik toch maar eens naar de huisarts...

Het aftellen is begonnen

Nog twee en een halve week en dan mag ik weer aan de slag. Na vijf en een halve maand thuis te zijn geweest. Tot vorige week voelde ik me daarin uitermate nuttig: ik voedde Jansje zo'n zeven keer per dag, kookte met hart en ziel, regelde de consultatiebezoeken, de aanmelding van Mies voor school en zorgde ervoor dat het huis op orde was. En ik heb ervan genoten.

Maar sinds afgelopen maandag is mijn zorg-drive met factor 80 afgenomen: Jans is naar het kinderdagverblijf. Uiteraard tap ik de voedingen nog steeds af, blijf ik met liefde koken en alle zaakjes regelen, maar het voelt anders. Sinds ruim twee jaar heb ik opeens 100% tijd voor mijzelf! Ik mag de hele dag zelf bepalen wat ik doe en vooral wanneer. Da's even wennen om alleen te zijn, zonder zo'n vreugdebronnetje om je heen.


Gisteren ben ik vooral bezig geweest met het overwinnen van mijn schuldgevoel veroorzaakt door deze luxe. Om vervolgens me op tijdschriften, recepten, boeken en hardlopen te storten. Heeeeeeerlijk. En wat een ideale voorbereiding om straks weer te gaan werken. De rust roept zin in werken op! Enerzijds vanwege mijn eeuwige behoefte om me nuttig te voelen, maar ook om onder mijn dierbare collega's te zijn, mijn brein uit te dagen en me op te dirken.

Maar eerst nog even genieten van mijn vrijheid, samen met manlief en onze meisjes.

Momentjes van geluk

Ik weet niet van wie ze het heeft, maar ons Miesje kletst er graag op los. Zeker met oma!

En ze weet ook al wat ze wil worden: de nieuwe vrouwelijke Leco is opgestaan!