Briljante timing

Alles staat of valt met briljante timing: een goed geplaatste grap, een doeltreffende snik tijdens een dramatische scène of een flinke keelontsteking. Welke hoort niet in het rijtje thuis? Inderdaad de keelontsteking die op zaterdagavond, klokslag 19.00 uur door komt zetten, de dag voordat we de schouwburg van Tilburg in gaan.
Aan de vooravond van de week waar we een ruim een half jaar naar toe hebben geleefd, beslist mijn keel het bijltje erbij neer te leggen. Voor het gemak blijk ik jammer genoeg een virus te hebben. Ik had juist gehoopt (!) op een bacteriële ontsteking, want die kun je nog te lijf gaan met een antibiotica. Maar nee, ik krijg als medicijn 'uitzieken' mee van de huisarts. En laat ik daar nu net geen tijd voor hebben.

Daar dacht mijn lijf toch anders over. Dus maandagavond, de avond van de voorgenerale, lig ik rillend met koorts in bed. De première nadert met rasse schreden. Zal ik het gaan redden?

Dinsdag pak ik met goede moed de strijd tegen mijn keel weer op en 's avonds piep ik tijdens de generale repetitie, stijf van de adrenaline (want, oh wat is het toch heerlijk om in de schouwburg te mogen spelen), mijn hoge nootjes eruit. Zo, daar heeft het lijfje niet van terug!

Dat ik dinsdag wat overmoedig was, wordt woensdag pijnlijk duidelijk. Duizelig en snotterend kom ik de dag door. Met een bleek snoetje (onzichtbaar door alle pancake op mijn gezicht) sleep ik mezelf door de try-out met de gedachte dat ik morgen eindelijk vrij ben en dus kan gaan opladen.

En dan is het donderdag. De dag van de première. De nachtrust heeft mij goed gedaan en het idee om vanavond samen met de andere Boemskes ons cadeautje 'Titanic' aan de toeschouwers te mogen geven, stemt mij blij. Ook al piept en kraakt dit wijfie nu nog, vanavond zal het publiek mij en de rest van Boems vleugels geven.
Die zal ik hard nodig hebben op het zinkende schip!