Been there, done that, got the t-shirt

Wat brengt vrouwen ertoe om vrijwillig naar Almere af te reizen om vervolgens, gewapend met boodschappentrolley's, hutje mutje een drukke winkelstraat na te bootsen? Het zal nooit mijn hobby worden, maar bij de mierenhoop die de Libelle zomerweek heet, lijkt het de normaalste zaak van de wereld.

Met grote verbazing heb ik gekeken naar alle vrouwen (ik heb welgeteld drie mannen gezien, afgezien van de spaarzame mannen achter de kraampjes). Hoe ze in rijen staan voor de kraampjes van de Kwantum, Miss Etam en nagelverzorgings- of andere schoonheidsproducten. Of hoe je je in kunt schrijven voor workshops als het versieren van een gelukshoefijzer, kralenarmband of een jachttrofee. Bij deze laatste sessie word je uitgedaagd een koeienkop van papier-maché te versieren met papier, poëzieplaatjes en sigarenbandjes.

Dan is er ook nog de mogelijkheid om je door een Leco-look-a-like te laten restylen tot een variant op Leontien of om je de tarot kaarten te laten lezen.
Maar er komen ook artiesten als Claudia de Breij, Stevie Ann en Trijntje Oosterhuis. En is er de mogelijkheid om politieke debatten aan te gaan met de verschillende lijsttrekkers. En het CDA probeert je stem te winnen door het uitreiken van een lipgloss.

Vanuit mijn werk voor de realiteitscampagne Mijn tijd voor de zorg werd ik als VIP ontvangen en werd ik verwend met een heerlijk lunch en een verrassend inspirerende toespraak van de hoofdredacteur van de Libelle, Franska Stuy. Zij vertelde over de creativiteit die benodigd was voor het maken van dit tijdschrift. En ik realiseerde me dat ik de vindingrijkheid van dit blad flink heb onderschat. En dat het erg knap is als je ruim 2,5 miljoen lezers wekelijks weet te boeien.
De kracht zit 'm denk ik in het identificatiegehalte. Je kunt je voorstellen dat ook jij de betreffende ingezonden brief had kunnen schrijven, dan wel in de fotoreportage had kunnen staan, dan wel zo creatief kunt zijn dat je het direct kunt toepassen in een workshop tijdens de Libelle zomerweek.

Waarom het mij dan niet aanspreekt? Ik behoor (nog?) niet tot de doelgroep.

Ps. Over de herkenbaarheid van de fotoreportages heeft Brigitte Kaandorp nog een briljante sketch (leuk vanaf 0.40 min)

Artikel in Adformatie ea hoogtepunten

Vandaag is het 12 mei, de verjaardag van Florence Nightingale, en de Internationale Dag van de Verpleging. Over de hele wereld is er op deze dag bijzondere aandacht voor de bijdrage van verpleegkundigen, verzorgenden en mantelzorgers in de gezondheidszorg. Zo ook vanuit de realiteitscampagne 'Mijn tijd voor de zorg'.

Het was wellicht al duidelijk dat deze campagne mijn inspiratiebron is geweest voor het starten van mijn blog en inmiddels kan ik mededelen dat ik enorm trots ben op deze campagne én (nog belangrijker) de zes BZ-ers (Bekende Zorgmedewerkers) die wekelijks trouw hun dagboek/blog bijhouden.

Daarnaast hebben al een aantal bekende BN-ers (Bekende Nederlanders), zoals Jet Berkhout, Loesje, Ria Bremer en Antonie Kamerling (over twee weken) hun steun betuigd aan de campagne via een gastblog (en er volgen nog meer). En de campagne-uitingen in de Elsevier en de Libelle zijn prachtig geworden.

Maar de klap op de vuurpijl is toch wel de actie van vandaag (12 mei), op allerlei gebouwen in 12 plaatsen in het land, om 12 uur, minimaal 12 minuten, geveldoeken met daarop de tekst ‘Wij bedanken iedereen die tijd maakt voor de zorg’ te onthullen. Voor Cindy, één van de BZ-ers was dat nog niet voldoende. Nee, zij onthulde het doek van de Euromast om vervolgens haar grenzen te verleggen door van diezelfde mast te abseilen! Ze kwam daardoor onder meer in het radioprogramma van Ruud de Wild terecht. Stoer! Dat zijn echt de momenten waardoor je je nog wat extra in wil zetten, net zo 120% als de BZ-ers.

Aan dit lijstje van mooie mijlpalen kan het volgende artikel in de Adformatie worden toegevoegd: 'De zorg schudt de bedden op'.

Wat kan werk toch ontzettend leuk zijn!

Stuiterende Mika

De wereld is roze en vol met slingers, glitters en ballonnen! Tenminste, zo lijkt het na het enerverende concert in de Heineken Music Hall afgelopen vrijdag van Mika. Deze bijzonder mooie, energieke alleskunner bracht ieder nummer op een presenteerblaadje mét een strikje erom.
De HMH zorgde voor perfecte uitversterking en Mika en de zijnen deden de rest.

Ik kan er maar niet over uit wat voor een bereik hij heeft; tot aan het einde toe kwamen de allerhoogste noten er nog loepzuiver uit. Terwijl zijn laagte mij per direct deden smelten.
De kracht van ieder nummer werd nog eens versterkt door het theater dat Mika eromheen toonde: meer dan levensgrote poppen, stoer decor met onder meer vrolijke doodskoppen, sprankelende backing vocals en een swingende band. Ieder lied werd gebracht als een verhaal met bijbehorende mimiek. Het ene na het andere nummer bracht de zaal dan ook in verroering; stilte bij de rustige nummers en een uitzinnige stuitermassa bij nummers als 'Big girls', 'Lollipop', 'Rain' en 'We are golden'. En alles woord-voor-woord te verstaan.

De blijheid zit nog voor lange tijd in mijn lijf. Ik ben letterlijk opgeladen om de wereld weer roze te zien. En bij een volgend donderwolkje heb ik slechts de beginnoten van een van Mika's nummers nodig om terug in stuiterstand te komen.

Skon fotoke

Een bron boordevol inspiratie: http://www.psfk.com/

Bumperklevers

Ik had me vanochtend toch last van bumperklevers aan de voorzijde van mijn auto...

Kwetsbaarheid in een macho-wereld

Voetbal is duidelijk niet mijn ding. Ja, als Nederland speelt dan krijgt de voetbalkoorts ook mij in de greep. Maar de Nederlandse Eredivisie is ook ditmaal geruisloos langs me heen gegaan. Tot op vanavond.
Mijn man zit gebiologeerd naar het scherm te kijken en zich te verkneukelen over het feit dat het kampioenschap door de neus van Ajax is geboord ten gunste van de Twentenaren. Ik kijk op mijn beurt met verbazing naar volwassen kerels in de categorie 'ruwe bolster blanke pit', die stuk voor stuk in grienen uitbarsten; de voorzitter, de spelers, de supporters. Ik voel zelfs een brokje in mijn keel opkomen. Wat is dat toch?

Ik vind het uitermate stoer wanneer er ruimte is voor kwetsbaarheid in een macho-wereld. Twee weken terug werd me dat wederom duidelijk tijdens een netwerkbijeenkomst van de Vrienden van de Cobbenhagen. Ditmaal was het thema 'leiderschap' en daartoe waren twee sprekers uitgenodigd: Generaal-majoor Tom Middendorp en 1ste luitenant Stallan van Oorschot, beide betrokken in de 'Task Force Uruzgan'.
De generaal-majoor vertelde over de strategie voor Uruzgan, gezien vanuit zijn functie als directeur Bedrijfsvoering. De 1ste luitenant voegde daar twee ervaringsverhalen aan toe: één uit de tijd dat ze nog moesten vechten en één uit de tijd dat er meer ruimte was voor de wederopbouw van Uruzgan.

De presentaties gaven een indrukwekkend blik op wat zij verstaan onder leiderschap. Niet alleen jonge mensen (lees 24 jaar) een team aan laten sturen om de veiligheid te waarborgen en dus te vechten, collega's in de strijd te verliezen om vervolgens na anderhalve dag weer diezelfde strijd aan te gaan.

Maar ook het lef hebben om ruimte te bieden aan kwestbaarheid in een, zoals de 1ste luitenant het zelf noemde, macho-wereld. Dat laatste is schijnbaar een vereiste om staande te blijven.

De 1ste luitenant vertelde dit gortdroog en schaamteloos, waardoor het nog meer indruk maakte. Mooi om te zien dat het tonen van kwetsbaarheid een bijdrage kan leveren aan leiderschap.
En dat het tonen van kwetsbaarheid soms gewoon fijn is: als ontlading of uit vreugde vanwege het kampioenschap. Van harte!