Gisteren was het dan eindelijk zo ver: de adoptieouderdag bij de Beekse Bergen. We zouden, na een jaar adoptieouder te mogen zijn geweest, oog in oog komen te staan met ons beestje: het stokstaartje. Er ontstond uiteraard wat jaloezie toen we hoorden dat twee anderen óók dit vrolijke diertje hadden geadopteerd, maar gelukkig bleken er voldoende te 'verdelen'. Eenmaal bij aankomst op hun verblijf krioelden wel twaalf staartjes in den ronde, waardoor het toch lastig bleek ons enige echte eigen beestje te onderscheiden. Toch jammer, want je leeft toch een jaar naar dit bijzonder emotionele moment toe. Ik had ons weerzien, dus iets anders voorgesteld, maar het feit dat we levende wormpjes naar ons oogappeltje mochten gooien, maakte heel veel goed.
Na ons afscheid, waarbij ik me toch niet aan de indruk kon onttrekken dat ze met name teleurgesteld waren over het einde van de wormpjes, hebben we besloten volgend jaar weer een diertje te adopteren. Weer een stokstaartje? Of toch de roze pelikaan? Of nee, de rode panda! Kortom, we zijn er nog niet helemaal uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten