Terug naar de collegebanken...

Normaal volg je colleges, bereid je de theorie voor om die vervolgens door een professor herkauwd of genuanceerd te zien om uiteindelijk je hoeveelheid kennis te testen bij een tentamen. Niks mis mee en op die manier heb ik twee studies weten af te ronden. Deze beelden berusten echter niet meer op de werkelijkheid. In ieder geval niet bij de studie die ik op dit moment mag volgen: Consulting in groups and organisations (CIGO) aan de Universiteit van Leuven.

Eerdere blogs verwezen al naar de cultuurkloof (Belgen-Nederlanders) waar ik in ben beland, maar deze is inmiddels aangevuld met de vereiste frustraties rondom groepsprocessen. Dat behoeft wat meer toelichting. Bij deze studie staat ervaringsgericht leren centraal. Dat betekent dat we eerst groepsprocessen doormaken live met onze groep, om daarna in de boeken te achterhalen wat wij zojuist hebben ervaren. Dit vanuit de overtuiging dat de theorie, gesteund door de ervaring, beter beklijft en dat het je een betere adviseur maakt, aangezien je de processen aan den lijven hebt ondervonden.

Allemaal leuk en aardig. Maar niet in de wetenschap dat een stap naar een volgend groepsproces wordt voorafgegaan door een noodzakelijke dosis frustratie. En daar zit ik nu dus midden in. Frustratie over het feit dat velen uit de groep nog niet toe zijn aan het geven van feedback, terwijl ik daar zo'n honger naar heb (en ik het ook super spannend vind om feedback te ontvangen). Frustratie over het feit dat ik normaal, in mijn dagelijkse professionele wereld, geen enkel probleem heb met opbouwend kritisch te zijn. Terwijl ik nu de groepsdoelen voorop stel ten koste van die van mijzelf en me dus indam! Frustrerend om te voelen wat de groep met mij doet en te merken dat mijn ongeduld op z'n scherpst op de proef wordt gesteld door het tempo van de groep. Waar ik nota bene zelf onderdeel van ben!

Het houdt me staande te weten dat het een noodzakelijk onderdeel is van groepsprocessen en dat we dus dichtbij een volgende stap voorwaards zijn. Verder weet ik de moed erin te houden omdat ik er uiteindelijk heel veel aan zal hebben, maar wat dat voor mij precies zal inhouden blijft vooralsnog onduidelijk. To be continued....