En de kleur blijft rood

Het einde van een tijdperk is een feit. Op 26 november heeft mijn mini een nieuw onderkomen gekregen bij lieve mensen. Ook al doet afscheid nemen pijn, ik ben blij dat mijn mini is opgepikt door twee jonge gasten die er met net zo veel plezier in gaan rijden als ik heb gedaan.

Tot dan toe voelde de mini als een verlengstuk van mijn persoonlijkheid. Vrienden en verre bekenden wisten of ik wel of niet ergens aanwezig was gezien het hoge opvalgehalte van de bolide. Maar tijden veranderen en deze dame is toe aan een nieuw vervoersmiddel. Een vijfdeurs welteverstaan! En genoeg laadruimte zodat ik niet meer de keuze hoef te maken wie van mijn twee meisjes moet gaan lopen aangezien de mini alleen ruimte bood aan óf de buggy óf de kinderwagen. Mies trok vooralsnog altijd aan het kortste eind aangezien de loopkwaliteiten van Jans nog onderontwikkeld zijn.

Maar dat is nu allemaal verleden tijd. Sinds gisteren ben ik de officiële eigenaar van mijn prachtige tweedehands Audi A2. In de kleur rood uiteraard. In de week dat ik mijn mini verkocht had ik vier fraaie grijze A2's op het oog, maar die zijn in diezelfde week stuk voor stuk voor mijn neus weggekaapt. Na een nieuwe zoektocht op internet vond mijn vader deze. Schijnbaar stond dit rode wagentje op mij te wachten.

Mijn vader heeft mij overtuigd van alle voordelen van deze wagen en dankzij hem ben ik over de grens gaan kijken (mijn mini kwam ook uit Duitsland) en heb ik de RDW&Douane getrotseerd (mijn hemel, wat zijn die goed in het verheerlijken van bureaucratie). Gisteren heb ik eindelijk het kenteken doorgekregen en direct laten vastleggen in zo'n mooie gele plaat die nu de wagen siert. Mies wilde uiteraard direct een testrit maken en ook zij is wild enthousiast. Eind goed, al goed!

Daaaaaag stress

Oh wat zaaaaaaaaalig! Ik heb voor het eerst sinds tijden twee avonden achter elkaar televisie gekeken. Dat krijg je als je niet iedere avond meer hoeft te studeren. Echt een verademing om die druk van de studie niet meer te voelen.

Gisteren heb ik genoten van de film Bridesmaides. Ik ging voor een licht verteerbare vrouwenfilm, maar kreeg veel meer! Het verhaal is niet eens zo bijzonder, maar de personages hebben allemaal een steekje los en zijn toch realistisch. Veel grappen zijn een tikkie pijnlijk met een vleugje bot (ofwel neigend naar Britse humor). En een aantal passages zijn echt hilarisch. Ik heb in mijn bedje nog smakelijk na moeten lachen. Heerlijk als je grappen kunt recyclen; ik hoefde maar aan een fragment te denken om weer een giebelbui op te voelen borrelen.

Het laatste stukje spanning dat nog in mij verschool na de afgelopen hectische weken, heb ik definitief weten weg te schateren.

Groots en meeslepend wil ik leven?

Afgelopen maand zijn er zoveel hoogte- én dieptepunten de revue gepasseerd, dat het voelt alsof ik in één maand een jaar ouder ben geworden. Want afstuderen, een concert geven, repeteren voor een fantastische rol, het ontslag van 17 dierbare collega's en de aanschaf van een nieuwe auto (in Duitsland uiteraard) gaat je niet in de koude kleren zitten. En dan vergeet ik nog te melden dat de maand december voor mij startte met een bijzondere dag over Appreciative Inquiry met Ron Fry (de grondlegger van AI), die ik zelf organiseerde. Maar daarover in een later blog meer.

Ik geniet nu van een paar dagen vrij en voel me langzaam aan weer een beetje 'mijn oorspronkelijke leeftijd' worden. Even tijd nemen om stil te staan bij de bijzondere momenten van deze bewogen maand. Want wat ben ik trots dat ik in anderhalf jaar mijn studie CIGO mooi heb weten af te ronden. Het heeft me een hoop waardevolle informatie opgeleverd en mijn blik op de wereld veranderd. Vanuit een waarderend perspectief ziet het leven er een stuk fraaier en veelbelovender uit. En dat kan ik wel gebruiken nu we afscheid moeten nemen van 17 collega's. Het waarderende perspectief neemt het verdriet van verplicht afscheid absoluut niet weg, maar helpt me wel vertrouwen te hebben in de toekomst.

In deze pittige tijd op het werk, vind ik in mijn rol van de nieuwe musical van Boems (Prinses op de erwt) ondanks alle drukte vooral fijne afleiding. Na een avondje in de huid kruipen van mijn alterego stuiter ik van de energie en kan ik er weer tegen aan. Nog een paar maandjes en dan voeren we onze spetterende uitvoering op in de stadsschouwburg van Tilburg. Zeker de moeite waard en mocht ik je inmiddels overtuigd hebben, dan kun je kaarten bestellen via deze link.

Tot die tijd beloofd het niet minder druk te worden, maar ga ik wel proberen een iets betere balans te vinden in het hooghouden van alle ballen.

Vaarwel kanonnen en hallo theezakjes!

De hofleverancier van moedermelk stopt. Afgelopen zondag heeft Jans de laatste editie van de borst tot haar mogen nemen. Ze lurkte alles vrolijk weg, compleet niet bewust van mama's gevoelens van wroeging. Na 7 maanden is het natuurlijk mooi geweest, maar het besef van 'deze tijd komt nooit meer terug' maakte de laatste voeding toch bijzonder. Het is zo knus, zo'n wezentje hangend aan mijn tiet.

Nooit meer spruw, borstontstekingen, lekkende boobies, bijtende doorkomende tandjes of ander borstgeweld. Nooit meer ijskoude handjes in de nacht op mijn warme lijf of kieteltjes en knuffels voor de borst. Ik heb het allemaal met liefde ondergaan en zal de periode van 'live' voeden toch vooral met veel plezier herinneren.

Maar nu is het dus weer tijd voor mijn oude garderobe die nu als nieuw voelt. De Marlies Dekkertjes mogen uit het stof en de gemakkelijke voedingskleding is al gedoneerd aan andere pasgeboren mama's die zelf voeding geven.
Ik mag weer onbekommerd wijntjes drinken zonder uit te hoeven rekenen of het promillage van de melk op het moment van voeden acceptabel is.

Het is een gekke gewaarwording, maar vanaf nu behoort mijn lijf dus weer aan mij!

Mini Cooper te koop

Het einde van een bijzonder tijdperk is nabij: met pijn in mijn hart zet ik mijn mooie rode mini cooper te koop.
De bolide blijkt niet ideaal voor het vervoeren van twee kleine mensjes (mondt uit in het betere vouwwerk). Het is echter wel goed voor je lenigheid! En voor je ego als je keer op keer betoeterd wordt door vrachtwagens en andere haantjes.

Het is een pittig wagentje die zijn naam ´Chili´ eer aandoet: je moet moeite doen om niet te hard te rijden (kwam ik laatst op een zeer pijnlijke manier via een torenhoge bon achter). Dankzij het open dakje past er zelfs een contrabas in (voor degene die daar behoefte aan hebben).

Op mijn werk leven ze al flink mee met mijn zoektocht naar een nieuw onderkomen voor mijn mini. Er is zelfs de suggestie gedaan om 'm met een paar Bex-ers samen te kopen en 'm om te dopen tot de Bex-funcar! In dat geval blijft het wiebelschaapje erin zitten; die hobbelt zo trouw mee in de bochtjes.

Ondanks het briljante idee, denk ik toch dat ik zelf op zoek moet gaan naar een nieuwe eigenaar. Iemand interesse? Je mag ´m alleen kopen als je belooft er goed voor te zorgen! En ik zou ook graag een bezoekersregeling willen afstemmen. Maar verder heb ik er helemaal geen moeite mee om er afstand van te doen....

Back in business

Ik heb last van een jetleg. En dat terwijl ik onlangs toch echt niet naar een ander continent ben gevlogen.

Nee. Wij hebben Jans.

En Jans is dol op kletsen en zingen. 's Nachts.

Ik kan het dus beter een Jansleg noemen. Ieder uur van de nacht wil ze even een bevestiging geven van het feit dat ze er nog is. Zodra we met ons koppie boven haar bedje hangen, maakt ze ons week met haar brede grijns. Afgezien van dat we erg blij zijn met het feit dat ze er is, begin ik langzamerhand mijn nachtrust toch echt te missen. Zeker nu ik sinds twee maanden weer aan het werk ben. Met alle gevolgen van dien.

Ons huishouden is geleidelijk aan getransformeerd tot die van Jan Steen. Wassen is typisch iets dat spontaan (onterecht) van het prioriteitenlijstje is gevallen en het werk is met stip op 1 binnen gekomen. Het was-probleem is opgelost met de aanschaf van extra kleertjes (hoe decadent), maar na het zoveelste avondje Chinees halen blijkt de zoektocht naar de werk-privebalans toch aardig in de centen te lopen. Zodra de kindjes op bed liggen, checkt mama 'nog eventje haar mail', om vervolgens drie uur later naast slapende manlief plaats te nemen. Gelukkig weet hij als geen ander hoe werk een zwaar uit de hand gelopen hobby kan worden, maar toch.

Het komt vast en zeker goed. Ik ga dit weekend eerst eens mijn wallen proberen te reduceren tot een formaat waarbij ik er niet meer overheen struikel. En dan ga ik flink wat vooruit koken, om vervolgens onder het genot van een wijntje met mijn vent op de bank te ploffen. En in de tussentijd strooi ik mijn voorraadje zoentjes en knuffels over mijn twee heerlijke meiden uit!

Hi-ha-hardlopen

Er gaat niets boven een potje hardlopen na een wolkbreuk (nou ja, op een stevig robbertje knuffelen na, natuurlijk, maar dat geheel ter zijde...). Het wandelbos oogde groener dan ooit en bij ieder zuchtje wind werd ik verfrist door een aantal druppels die een tussenstop op de bladeren hadden gemaakt.

En ik heb nog nooit zo snel gelopen als vandaag, waarschijnlijk omdat ik zo lang moest wachten voordat ik eindelijk kon gaan hardlopen zonder bij 1 stap doorregend te zijn (met dank aan buienradar). Mijn app Runkeeper vertelt me precies hoe lang, hoe ver en met welke snelheid ik heb gelopen. En hoeveel calorieën er daarbij zijn verbrand. Altijd handig om te weten na mijn kook-uitbarstingen.

Ik verheug me nu al op het automatische mailtje waarin mij wordt verteld dat ik weer een persoonlijke mijlpaal heb gehaald!

Antwerpen en haar helende werking

Rauw, stijlvol bourgondisch en cultuurrijk, dat is voor mij Antwerpen. En stad van de mode, mede dankzij Bikkemberg en Dries van Noten. Met als gevolg dat ik ben genezen van mijn gebrek aan kooplust, getuige de score van twee truitjes en 1 paar killershoes van Ash. Ik heb weer voldoende inspiratie opgedaan voor what-and-what-not-to-wear evenals suggesties voor stoere en klassieke combinaties. Blijkt dat mijn kledingkast grotendeels hergebruikt kan worden, tot mijn grote verbazing/opluchting! Maar gelukkig kun je nooit genoeg schoenen hebben.

Naast een shopparadijs biedt Antwerpen ook cultuur en een prachtig uitzicht vanaf het nieuwe museum MAS.

En daar rijd je natuurlijk naartoe op een van de fantastische fietsjes die op vrijwel ieder hoek van de straat te huur zijn. Een telefoongesprekje geeft je toegang tot een fiets voor een dag (3 euro) of voor een week (7 euro). Daardoor krijg je helemaal het idee dat je inwoner bent van deze prachtige stad.

Zo'n dag shoppen en cultuur snuiven maak je compleet door oesters te gaan eten bij Fiskebar. Ze hebben daar heerlijke visgerechten geserveerd door trendy vriendelijk personeel.

Thijs en ik hadden twee daagjes voor onszelf te besteden in deze fijne stad, maar we hebben nu alweer een programma voor de eerstvolgende keer. Op Antwerpen raken we nooit uitgekeken.

En toen was er...

Er is een leven voor en een leven na Facebook, zei manlief gisteren tegen mij, nadat ik 15 jaar terug in gedrag was gestapt...

Het begon allemaal met een onschuldige uitnodiging van een leuke vriendin voor Facebook (bedankt Cindy!). Ik had zo geen zin om lid te worden, ik zat tenslotte al op Hyves en Linked in. Plaxo en Naymz had ik gelukkig ternauwernood weten te negeren en dat was ik nu weer van plan. Zeker na de bevestiging van de Linda (nummer 84, artikel Fuck Facebook door Marie-Claire van den Berg).

Maar op dat onbewaakte moment zwichtte ik er toch voor: op een regenachtige zondagmiddag voelde ik de behoefte om mijn profiel op Facebook in te vullen. En van het een kwam het ander! Fotoalbumpje toegevoegd. Favorieten geplaatst. Facebook op de iPhone gedownload. En daar ging het mis. Ik zag opeens allemaal leuke informatie en foto's voorbij komen over vrienden, favoriete artiesten en tv-programma's.
En zo werd ik geattendeerd op de fantastische applicatie voor de iPhone inzake Glee (dat uberfoute programma waar ik zo ontzettend blij van word). Opeens begreep ik waarom mijn beste vriendin verslaafd is aan Smurfs' Village. Zodra ik de wereld van Facebook betreed, voel ik me weer even puber. Ik giebel over andermans reacties en laat mij kreten ontglippen 'Dit is te leuk'. En dat allemaal onder het genot van de vrolijke tunes van Glee!

1-0 voor Bert en Ernie

Bert en Ernie gaan niet trouwen, lees ik zojuist in het Brabants Dagblad. Die had ik niet zien aankomen. Zo'n bericht nodigt uit om even verder te lezen en het fijne ervan te weten. De makers van Sesamstraat voelden zich genoodzaakt dit te melden, nadat een internetpetitie pleitte voor een huwelijk als statement tegen homofobie.

Dit wekt bij mij toch een lichte frustratie op. Waarom moet een kinderserie hierin betrokken worden? Waarom kunnen Bert en Ernie niet gewoon als twee mannen samenwonen en lief en leed delen zonder het predicaat 'homofiel' eraan te plakken? Zodra je daar een stempel op drukt, wordt het beladen. Terwijl het heel normaal is als twee mannen of vrouwen samenwonen. En Bert en Ernie horen gewoon bij elkaar, of ze nou homofiel zijn of niet.

Ik weet nog dat mijn beste vriend op de lagere school zijn coming out had. Zijn ouders vonden het vreselijk en vroegen tot op het irritante af wanneer hij een vriendinnetje mee naar huis ging nemen. Hij heeft flink wat moeten doorstaan, maar voor mij opende hij de ogen dat de man-vrouw-combinatie niet standaard is. Dat werd nog eens nadrukkelijk bevestigd op de musical-opleiding. En inmiddels houd ik er rekening mee dat mijn meiden op mannen, maar ook op vrouwen of zelfs op beiden kunnen vallen. Prima toch? Daar heb ik een statement van Bert en Ernie niet voor nodig om dat beseffen of te accepteren.

Homo, hetero of bi, het blijven toch vooral Jans en Mies.

Kooplust

Er is iets mis met mij. Ik heb vandaag een leuk jurkje laten hangen. Op zich geen ramp, ware het niet dat ik vorige week ook al een paar (of twee) kekke schoenen niet heb gekocht. En die week daarvoor heb ik online enige truitjes niet besteld, terwijl ze in de uitverkoop waren! Zo goed als gratis!!!

Wat nog het ergste is: ik stelde me de vraag 'Heb ik het wel nodig?'. Die vraag is voorheen werkelijk nog noooooooit in me opgekomen.

In totaal heb ik nu zo'n €230'verdiend'. Ik ben ten einde raad, wat is er toch aan de hand? Als dit nog lang aanhoudt, ga ik toch maar eens naar de huisarts...

Het aftellen is begonnen

Nog twee en een halve week en dan mag ik weer aan de slag. Na vijf en een halve maand thuis te zijn geweest. Tot vorige week voelde ik me daarin uitermate nuttig: ik voedde Jansje zo'n zeven keer per dag, kookte met hart en ziel, regelde de consultatiebezoeken, de aanmelding van Mies voor school en zorgde ervoor dat het huis op orde was. En ik heb ervan genoten.

Maar sinds afgelopen maandag is mijn zorg-drive met factor 80 afgenomen: Jans is naar het kinderdagverblijf. Uiteraard tap ik de voedingen nog steeds af, blijf ik met liefde koken en alle zaakjes regelen, maar het voelt anders. Sinds ruim twee jaar heb ik opeens 100% tijd voor mijzelf! Ik mag de hele dag zelf bepalen wat ik doe en vooral wanneer. Da's even wennen om alleen te zijn, zonder zo'n vreugdebronnetje om je heen.


Gisteren ben ik vooral bezig geweest met het overwinnen van mijn schuldgevoel veroorzaakt door deze luxe. Om vervolgens me op tijdschriften, recepten, boeken en hardlopen te storten. Heeeeeeerlijk. En wat een ideale voorbereiding om straks weer te gaan werken. De rust roept zin in werken op! Enerzijds vanwege mijn eeuwige behoefte om me nuttig te voelen, maar ook om onder mijn dierbare collega's te zijn, mijn brein uit te dagen en me op te dirken.

Maar eerst nog even genieten van mijn vrijheid, samen met manlief en onze meisjes.

Momentjes van geluk

Ik weet niet van wie ze het heeft, maar ons Miesje kletst er graag op los. Zeker met oma!

En ze weet ook al wat ze wil worden: de nieuwe vrouwelijke Leco is opgestaan!

Culturele dislectie

Sean Penn en Brad Pitt in een film over alle grote vraagstukken van het leven, dat is nog eens veelbelovend. Bij het begin keken we elkaar vragend aan, maar Brad zou ongetwijfeld dadelijk verhelderende woorden spreken waardoor het vage begin zo klaar als een klontje zou lijken. Maar dat deed Brad niet. Sterker nog, we werden getuigen van een kruising van Jurrasic Park meets Earth. Terwijl we waren ingesteld op flabbergasting acteerwerk, werden we overladen met zweverige blikken. Vooral Sean Penn kan goed bedenkelijk kijken.
Natuurlijk begrepen we de dieperliggende gedachten en verwijzingen naar het ontstaan van het leven, God en de vader-zoon relatie, maar het lag er wat mij betreft te dik bovenop. Een film vol pretentie waarbij met beide voeten in de valkuil van cliche's wordt gestapt. De prachtige natuurbeelden gaan gepaard met loeiharde klassieke muziek. Lag het nu aan Cinecitta of vond de regisseur dat de muziek zo belachelijk luid moest? Bang dat de beelden onvoldoende indruk zouden maken?
Ongetwijfeld dat de mensen in Hollywood denken "Als je deze diepgaande film niet waardeert, dan versta je geen cultuur." Nou, dan lijden we maar aan culturele dislectie, maar ik blijf erbij dat The tree of life een veel subtielere film had kunnen zijn.
Neemt niet weg dat we een topavond hebben gehad, met als hoogtepunt de evaluatie van het spektakel. Wat blijkt: het schept een band wanneer je allebei een film niet mooi vindt.

Bommetjes en eendjes voeren

Mijn schrikbeeld vakantie van 10 jaar geleden blijkt mijn droomvakantie van nu. We hebben ons twee weken overgeleverd aan een tijdsbesef van nul en aanschakelingen van hoogtepunten. Zoals Italiaans ijs eten en brood geven aan de eendjes, hun jonkies en de zwaan. Of Mies observeren wanneer ze vol concentratie steentjes in het meer gooit. Met als klapper het zwemmen in datzelfde meer opgeleukt met zo nu en dan een bommetje van papa of Mies. Iedere keer wanneer we weer naar het meer liepen, werd ik gegrepen door haar schoonheid. Ik heb zo lang zitten kijken dat ik uiteindelijk een vis uit het meer heb zien springen. Alsof ik een vallende ster zag!

Veertien dagen aaneengesloten quality time voor ons viertjes, maar ook voor mezelf. Zo nu en dan ging ik erop uit om de bergachtige omgeving te trotseren met hardlopen, terwijl Thijs op zijn beurt de omgeving verkende op zijn mountainbike. En eindelijk weer eens tijd om te lezen, geen korte artikeltjes maar heuse boeken (de geschiedenis van de liefde is echt een aanrader!). Wat nog het meeste kortsluiting in mijn hoofd veroorzaakte was het planningloos leven. Wat een genot!
Ditmaal zijn we niet vol goede voornemens naar huis gekomen ('vanaf nu ga ik weer iedere avond lezen', 'meer rust bewaren', 'meer tijd met elkaar doorbrengen'), maar we hebben wel de tuin aangepast zodat we er lekker kunnen zitten en zo nu en dan het vakantiegevoel kunnen herbeleven. Typisch gevalletje van niets voornemen maar gewoon doen!

Het tegenovergestelde van Gilles de la Tourette

Soms zijn er van die momenten. Dan wil de waarderende blik op het leven even niet opstarten. Bijvoorbeeld na een fikse verkoudheid waar geen einde aan lijkt te komen en drie borstontstekingen. Of toen de huisarts en manlief me in lieten zien dat ik toch gas terug moet nemen en mijn verlof moet benutten om tot rust te komen. Of wanneer ik me realiseer dat deze periode van onbegrensd en zorgeloos zorgen voor Jans eindig is. Of omdat ik gewoon even mijn draai niet kan vinden.

Die momenten gaan meestal gepaard met schuldgevoel dat ik toch echt geen recht van spreken heb. Ik blijk dan uitmuntend te zijn in mezelf nog verder naar beneden te praten.
Totdat Jans of Mies me opeens overvallen met hun 'zijn'.

Jans verdenk ik er zelfs van het tegenovergestelde van Gilles de la Tourette te hebben. Zij lacht vanaf het moment dat zij opstaat totdat ze gaat slapen. Zodra ik mijn koppie in de buurt van haar gezichtsveld begeef, ontstaat er een stralende lach op haar gezicht. Ze komt soms niet aan drinken toe omdat ze zo druk bezig is met lachen afgewisseld met een conversatie waarvan ik gek genoeg alles versta. Haar gebrabbel spreekt boekdelen.


Toen ik weer een van mijn mindere momentjes voelde aankomen, ben ik naast Jans gaan liggen. Het effect was bijna magisch: ik voelde me letterlijk opladen, als een batterijtje dat steeds voller met energie komt te zitten. Onvoorstelbaar wat een effect zo'n klein wezentje nu al heeft!

Mundial: een impressie

Moby Rocks

I luuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuv festivals. Ik word altijd zo blij van de sfeer, de muziek en de mensen die compleet ontspannen over het terrein bewegen. Zodra ik een stap op het veld van Mundial heb gezet, word ik overvallen door de neiging om iedereen te gaan knuffelen.

Na een kleine volksverhuizing (er komt toch heel wat kijken met twee kindjes festivallen) gingen we, gewapend met poncho's en foute regenpakken, moeiteloos op in het feestgedruis. Voor Mies was het alweer de derde keer en het blijkt een echt festivalrakkertje: in no time stond ze te swingen en ze is niet meer gestopt. Wat wil je ook met zo'n fantastisch programma! Wij kwamen met name voor de Jeugd van Tegenwoordig, de Fun Lovin' Criminals en uiteraard Moby.

De Jeugd van Tegenwoordig waren aanstekelijk en lekker onverstaanbaar. Wat zingen die gasten nou? De teksten die ik wel kon verstaan, waren hilarisch ('Groeten aan je tante, welke tante? Tante Lien! Welke Lien? Lien back!').

En dan was daar Moby; een waardige afsluiter! Die man heeft flink wat hits op zijn naam staan! Gesteund door een aantal prachtvrouwen (een op viool, een op gitaar en een met een dijk van een stem), kreeg hij het publiek in no time in hogere sferen. Nooit gedacht dat ik het festival Mundial met 'feel so real' 'hakkend' af zou sluiten. De komende dagen zweef ik nog even lekker verder op alle blijheid die gisteren in mij is los gemaakt.

Wat Jans teweeg heeft gebracht

In het begin van de week Amerika was ik nog bang dat Jans en ik te veel overlast zouden bezorgen aan mijn mede-studenten, maar niets bleek minder waar. De angst zat in mijn hoofd en talrijke voorbeelden tonen dat Jans compleet geadopteerd is door de groep. Ik moest zelfs zo nu en dan moeite doen om tijd door te brengen met mijn dochter. Mijn zwangere collega-student ontpopte zich als een heuse moeder en bleek het heerlijk te vinden om 'live' te kunnen oefenen. En een andere medestudent besefte dankzij Jans dat ze toe was aan kinderen. Maar ook de mannen hadden een zwak voor Jans. Toen ze een dag bij de nanny was, kwamen drie van de heren verschrikt informeren waar ze was, want ze misten haar 'gepruttel'. Een van de heren ving op een onbewaakt moment zelfs een pietje uit Jans' haar neusje!
De studieweek stond niet alleen in het teken van college volgen, maar we hadden ook een bedrijfsbezoek aan Dealer Tire. Daar sprongen vier vrouwen spontaan op om Jans te mogen vasthouden. Bij de toespraak aan het einde van de rondleiding, bedankte een van de dames me zelfs dat ze haar heeft mogen vast houden. En de oprichter van het bedrijf (Walter J. Mueller, inmiddels 80 jaar) vond het nodig om $50 aan ons meisje te doneren. Hartverwarmend!

Dat Jans helemaal bij de groep hoorde, werd uiteindelijk onderstreept door de verrassing van mijn mede-studenten met een bijdrage voor een waardige opvolging van 'been there - done that - got the t-shirt' van Jans. Wat is het leven toch mooi!

David Cooperrider inspireert

Het lijkt allemaal zo gemakkelijk. Een AI-sessie met Kofi Annan of met de Daila Lama. Tenminste, die indruk krijg je wanneer David Cooperrider vertelt over de totstandkoming van deze sessies (vaak begon het met een telefoontje) en de sessie op zichzelf.
Tijdens zijn college voor onze studie CIGO, waarvoor ik naar de Case Western university in Cleveland ben afgereisd, heb ik regelmatig gedachten als 'Dit kan niet waar zijn'. Zo onwerkelijk lijken zijn succesverhalen. Na het gevoel van ongeloof volgt de frustratie: ik heb een paar jaar geleden opgegeven de wereld te veranderen en heb mijn ambitie verlegd naar mijn nabije omgeving. En deze man slaagt erin zijn eentje in om de wereld steeds een stukje mooier te maken! Hij doet het gewoon!
Vervolgens raak ik verzadigd van al het positivisme; het is even 'too much to handle'. Gelukkig eindig ik in inspiratie door zijn onverwoestbare geloof in mogelijkheden en zijn overtuiging van het combineren van sterktes en het goede in de mens.

Na zijn enerverende rede krijg ik de gelegenheid om twee vragen te stellen. Op de vraag naar tips voor ons, benadrukt hij om open te staan voor opdrachten die 'way out of your leage' lijken; ga maar in je stretch zitten. 'Someone has got to do it'. En stap erin met een learning mind.
Op de vraag naar zijn persoonlijke drijfveer krijg ik een imponerend antwoord. Tijdens zijn studie brengt hij een bezoek aan Hiroshima. Hij raakt emotioneel zo onder de indruk van wat hij ziet. De volgende vraag blijft in zijn hoofd terugkomen:

What in social sciences is as powerful in the positive way as the atomic bomb was in a negative way? Appreciative Inquiry has that capacity.

I rest my case.

Been there, done that, got the t-shirt part I

Na een reis zoals Jans en ik die hebben doorstaan, kunnen we de hele wereld aan! Schijnbaar ben je als vrouw met baby het prototype terrorist en onderga je dus een complete fouillering tot in het decolleté en een onterechte discussie over wel of geen visum. Tel daarbij op een flinke dosis turbulentie (de vloer beweegt nog steeds onder mijn voeten), bagage die niet aankomt (ach, het was maar de kinderwagen) en een sprintsessie tot aan de gate toe met baby in draagzak (met als gevolg dat de melk uit Jans direct 'return to sender' kwam), dan heb je een goede indruk van hoe het is verlopen.

Daar waar de heenreis nog het meeste weg had van een slechte B-film, ben ik vanaf vandaag in een heuse Hollywoodfilm-film gestapt. Ten eerste bood het pittoreske hotel me een goed bed en briljante service, maar de film startte vooral bij de tocht naar de baseball-wedstrijd van de Indians. Ook al stelt de skyline van Cleveland niet veel voor; met een persoonlijke taxichauffeur op weg naar downtown voelde ik me toch top of the world samen met m'n 1 maand oude Jans. Bij aankomst in het stadion kwamen de kriebels in de buik tot volle groei: door de enthousiaste menigte en de tunes om het publiek aan te moedigen tot overmatig geluid. En dan de manier waarop iedere speler van de Indians werd aangekondigd met een eigen muziekje zodra ze een bal mochten slaan, met als toppunt de laatste pitcher (Chris Perez). Hij was de held en dat werd onderstreept door de Firestarter van de Prodigy.
Ik zal nooit wennen aan de overmatige proporties van al het eten en drank dat werd aangeboden (ijs, popcorn, pinda's, hotdogs, pretzels, nacho's, suikerspinnen en uiteraard hamburgers). De grootte van de porties blijken gelijk te staan aan het enthousiasme en vriendelijkheid waarmee we door de Amerikanen ontvangen worden. Alles is hier groots (zelfs de eekhoorntjes op het campusterrein)!

En Jans? Die blijkt goed te zijn in 'playing hard to get'.
En ze heeft haar eerste bijdrage aan 'been there - done that - got the t-shirt' al binnen. Dat belooft wat voor de rest van de week!

America here I come!

Het zit in het aard van het beestje; ook nu komen de muren weer op mij af. Ik heb alles al geprobeerd. Uiteraard schitter ik de laatste weken als new born huisvrouw; ik draai wasjes bij de vleet, doe de boodschappen, voed mijn dochtertje met liefde en eigen gemaakte melk en ben volledig losgeslagen op kookgebied. Thijs weet niet wat hem overkomt nu hij iedere avond een creatieve uitspatting op zijn bord krijgt gepresenteerd. Tussendoor neem ik diverse studieboeken tot me en heb ik ook alle afleveringen van Glee gekeken. Ja mensen, dit is een officiele coming-out; ik vind die serie echt fantastisch. De serie lijkt zoet omdat de personages ieder moment in een lied uit kunnen barsten, maar de humor is dusdanig scherp en bot dat het alles behalve zoet is. Vooral coach Sue Sylvester is hilarisch.


Maar goed, ik moet dus tussen de muren uit. Bij Mies verbreedde ik mijn horizon door met haar op de fiets naar de Beekse Bergen te gaan. Een hele onderneming, maar ik voelde me zo vrij als een vogeltje dankzij de Kidcar. Ditmaal ga ik nog een stapje verder; op 30 april as vertrek ik met Jansje naar Cleveland, Ohio. Inderdaad, de meest saaie stad in America. Maarja, daar ga ik colleges krijgen van een van de grondleggers van Appreciative_inquiry. Ofwel, de week waar ik gedurende mijn hele studie naar uit heb gekeken.

Toen ik eenmaal zwanger bleek, dacht ik deze week jammerlijk aan mij voorbij te moeten laten gaan. Maar dankzij de stimulans van de begeleiders en de studiegenoten om toch mee te gaan, heb ik het toch voor elkaar weten te krijgen. Natuurlijk vind ik het spannend, maar van de andere kant is het ook gewoon een kwestie van doen. De universiteit van Cleveland heeft voor mij een nanny geregeld die me bij kan staan en verschillende studiegenoten staan te trappelen om Jans in de armen te nemen. Jans zelf blijkt tot nu toe een bijzonder relaxed wezentje te zijn; ze wil voornamelijk slapen, knuffelen en eens in de zoveel tijd gevoed worden en voorzien van een schone luier. Nou, dat kan ik wel bieden! En op die manier toch niet het meest inspirerende onderdeel van de studie missen!
En Jans? Die kan na een maand levensvreugde al zeggen "America? Been there, done that, got the t-shirt!".

Weker met de jaren?

Zijn het de hormonen of wellicht het feit dat ik sinds vandaag aan de andere kant van de 35 ben beland? En manlief me doodleuk toejuichde met "Op naar de 40!". Of is het toch het dubbele moederschap dat me een extra dosis weekheid cadeau heeft gedaan?
Wat het ook is, gisteren stond ik met waterige oogjes als een dolle te zwaaien naar luid toeterende vrachtwagens die in het kader van de Trucktour Tilburg voorbij denderden. Ik weet niet wie er blijer was: de inzittenden of ik aan de kant, stevig omstrengeld door Mies die het toeterende geweld toch wel spannend vond, maar ook zwaaide alsof haar leven ervan af hing.
En dan vanochtend: twee spelende eekhoorntjes in onze tuin bezorgden mij een brok in de keel. Maar het toppunt was toch wel de uitzending 'Nederland helpt Japan'. Het kan ook zijn dat ik het niet meer droog hield door het belachelijke diva optreden -wie kan de meest Mariah Carey-achtige riedels zo lelijk mogelijk ten gehore brengen- van de toppers. Weten ze zelf eigenlijk hoe erg ze niet kunnen zingen? Ik heb alleen Jeroen van de Boom op zuivere noten weten te betrappen! Anyway, ik was geraakt door het ieniemienie kleine mensmeisje dat, tussen de valse noten van de toppers door, iedereen bedankte voor de hulp die ze zouden gaan ontvangen. Ik was vast niet de enige die even moest slikken, toch?

May I proudly present: Jans van Bommel!

Ze is pas een week oud en nu valt er al een boekwerk te schrijven over haar eerste kennismaking met het leven buiten de baarmoeder. Over de lancering van 2,5 uur waarmee ze deze mooie wereld in is geslingerd.
Over hoe ze de eerste vier dagen als patientje heeft doorgebracht in het Moeder-Kindcentrum van het Elisabeth ziekenhuis, omdat ademhalen toch niet zo vanzelfsprekend leek als verwacht.
Over haar kennismaking met haar zus Mies die helemaal enthousiast is over de komst van haar nieuwe maatje (Mies kan maar niet stoppen met aaien en trappelt van plezier als Jans een tekentje van leven geeft).
Over de lachjes waarmee ze mij nu al veelvuldig mee pleziert en haar tevreden kraaitjes en grimasjes. Kortom, er is wederom een wondertje ter wereld gekomen en ik ben gezegend met twee fantastische dochtertjes en een wereldvent. I'm on the top of the world.

Wereld van uitersten

Drie weken geleden heb ik mijn cultuurhonger weer eens een boost gegeven door me twee avonden te tracteren op theater. De eerste avond heb ik kunnen genieten van La Cage aux Folles . Wellicht dat je het verhaal kent, want het is precies zoals in de film Birdcage (met Robin Williams en Gene Hackman). In de musical worden de rollen op hilarische wijze vertolkt door John van Eerd met Stanley Burleson als waardige tegenspeler. John van Eerd weet de juiste balans te vinden tussen serieus acteren en het luchtige van de klucht (ook een kunst!). Soms denk je dat ie aan het improviseren is en dan is ie voor mij echt op z'n best. Ook de dansers waren verbluffend. Ik heb één punt van kritiek: hét nummer van de show I am what I am duurde veeeeeel te kort.

De volgende avond heb ik me in compleet andere sferen begeven, namelijk in die van Toon Hermans. Alex Klaasen zette zeer intiem en respectvol deze grootheid neer. Ik moest alleen even wennen aan het publiek; daar waar ik de avond ervoor omringd was door 'roze', zat deze zaal vol met Toon-aanbidders met alle gevolgen van dien: er werd (net als vroeger) meegezongen met klassiekers als 'vierentwintig rozen' en de grappen werden door het publiek hardop herhaald en waar mogelijk al vooraf aangekondigd ("Oh, da's die van de duif is dood, haha!"). Het had echt iets aandoenlijks. Ze kwamen gewoon voor de herbeleving. En Alex leek soms wat moeite te hebben om er niet, al improviserend, op in te gaan. Hij heeft zich weten in te houden en ervoor gezorgd dat ik met een bijzonder vredig en lief gevoel naar huis ging, al hummend '24 rozen'....

Lijf, o heerlijk lijf

Ik begrijp het even niet meer. Ik doe er werkelijk alles aan om rust te nemen en naar mijn lijf te luisteren. Begin deze week ben ik officieel met zwangerschapsverlof gegaan en heb ik alles in het teken gesteld van complete overgave aan mijn lijf. Zo zijn we het verlof gestart met een weekendje weg om voor de laatste keer stil te staan bij het naderende einde van onze drie-eenheid. We hebben geslapen, gezwommen (Mies is een echte waterrat en springt bij voorkeur twintig keer achter elkaar in het diepe), lekker gegeten en vele ballenbakken van dichtbij gezien. We hebben genoten, maar het was wat moeilijk te verkroppen dat ik de meeste bezigheden liggend dan wel van de zijlijn moest aanschouwen aangezien mijn lijf had besloten ermee op te houden.
Ik had verwacht dat na het indalen van de kleine, de bekken weer wat stabieler zouden worden. Maar lopen blijft een brug te ver (laat staan zwemmen). Ook ademen lijkt minder vanzelfsprekend aangezien de buik zich op dit moment in optimale staat heeft gebracht. Menig vuurspuwende draak zal jaloers zijn op mijn brandende maagzuur, ik heb spierpijn alsof ik zojuist een marathon heb gelopen (tenminste zo voelt de tocht naar de bakker op de hoek) en slapen behoort al helemaal niet meer tot de mogelijkheden. Voor het keren in bed zijn we nu in afwachting van een takelwagen; tot die tijd is Thijs bereid me zo nu en dan een flinke zet te geven. Ik voel geregeld dat ik verhoging heb, maar zodra ik mijn koorts probeer op te meten, blijk ik een temperatuur van rond de 35,6 te hebben. Dat kan twee dingen betekenen: of de thermometer is kapot of ik transformeer geleidelijk in een walvis. En wie had ook alweer het stuitje verzonnen? Met welke functie is dit stompje voorzien anders dan het leveren van flinke pijnscheuten? En dan zullen we het maar niet hebben over de onrustige (ofwel van binnen jeukende) benen die zo nu en dan worden voorzien van een acute kramp.

Toch even schakelen als je eerste zwangerschap zó voorspoedig verliep dat ik twee weken voor de bevalling nog doodleuk mijn solo (met dans!) heb weten te vertolken tijdens het concert in de Interpolistuin van Tilburg. Ik heb mijn ambitie om morgenavond de kroeg in te duiken als hoogzwangere aerobicinstructrice maar laten varen. Volgend jaar is er weer een carnaval.

En toch hoop ik dat mijn tweede spruit nog even blijft zitten. Het doet me deugd te merken dat nummer twee niet onder doet kwa bewegelijkheid voor Mies en ik weet nu al dat ik de buik enorm ga missen. Het is zo magisch om een wezentje in je buik te mogen voelen groeien. Rest me niets anders dan door te gaan met rusten, me zowel lichamelijk als mentaal over te geven aan alle signalen en hopen dat tegen de tijd van de bevalling ik weer op kracht ben. En in de tussentijd te genieten van mijn prachtige buik.

Ugg-mania

Manlief heeft me verwend. Met Uggs. Na zijn trip naar America kwam hij thuis met zijn gebruikelijke presentjes zoals de de frappucino's van Starbucks en de In Style zodat ik me volledig op mijn Amerikaans kon vergapen aan de laatste trends onder het genot van een lekker bakkie (een vrouw is soms zo eenvoudig gelukkig te maken). Maar als klap op de vuurpijl werd ik ook nog eens verblijd met Uggs. Hoewel ik mij al jaren geleden had voorgenomen om me nooit aan deze lelijke trend over te geven (ze heten niet voor niets Uggs afkomstig van het woord 'Ugly'), is het onvermijdelijke toch gebeurd. Ik ben helemaal verkocht. Ik heb nog nooit zo fijne laarzen gehad; ik heb eindelijk een doorbloeding waardoor ik voortaan warme handen en voeten heb en het tijdperk van zweetvoeten blijk ik ook achter me gelaten te hebben. Een vriend wees me erop dat ik met blote voeten in deze stappers moest schuiven en sindsdien is er een leven vóór en een leven ná de Ugg. Ik wil mijn grijze pluizige, bijzonder zachte voetvertroetelaars noooooit meer uitdoen....

Zoooooooooo 2011

Bye bye blackberry and hellooooooooooooooooooooooooo IPhone. Bex* heeft ons verblijd met de Iphone nummero 4 en daarmee is de gadget-gevoeligheid in mij aangewakkerd. De blackberry was al prima, maar ik wórd me toch blij van deze prachtige telefoon en alle bijkomende Apps.

Gisteren hebben we een korte introductie gekregen van alle online trends door drie collega vakgekken (Hans Wagner, Ruud Kessels en Robert Hexspoor), waarbij ook een aantal Apps werden getoond. Ik heb regelmatig met verbijstering geluisterd naar wat er allemaal mogelijk is; soms beangstigend hoe je je privacy te grabbel kunt gooien, maar ook leuk om te zien wat je er allemaal voor terug krijgt. Zo kun je bij Foursquare aangeven waar je vaak te vinden bent, met als hoogst haalbare doel 'burgemeester' te worden en mooie aanbiedingen of gratis producten te ontvangen. Met Layar voeg je een extra blik aan je wereld toe; als je met je telefoon richt op je locatie zie je relevante informatie over de omgeving. Handig als je ergens naar op zoek bent of wil weten waar in jouw favoriete buurt huizen te koop staan en ga zo maar door.

Allemaal leuk om me in te verdiepen, maar ook een verademing dat het ding uit kan en ik gewoon even mijn anonieme ik kan zijn. En dus alle fantastische nieuwe zienswijzen en niet-te-missen aanbiedingen aan mij voorbij laat gaan. Als ik maar regelmatig de balans weet te behouden tussen on-en-offline, dan is het allemaal een stuk minder beangstigend en zie ik zeker de meerwaarde van alle nieuwe technologie.

Zeker als mijn favoriete band allertijde: Radiohead weer eens het voorbeeld geeft. Ze waren bijzonder vooruitstrevend door de lancering van hun vorige album In Rainbows (prachtig!!!!) via de eigen website als download te laten plaatsvinden waarvan de klanten zelf de prijs mochten bepalen. Het achtste album, The King of Limbs, zal een digitale release krijgen op 19 februari 2011. Ditmaal met de mogelijkheid om bij de fysieke uitvoering kunstwerkjes bijgeleverd te krijgen. Ik kijk er al helemaal naar uit. Band naar mijn hart!

Mocht je nog leuke Apps weten, laat dan vooral een reactie achter. Er is zojuist een wereld voor me open gegaan en ben vooralsnog niet van plan me daarvan te ontkoppelen!

Welkom in de wondere wereld van de twee-tepeligen

Vanaf nu ga ik zenderloos door het leven. Voor de leken onder de lezers zal deze term geen belletje doen rinkelen, maar voor mijn mede-musical-fanaten zal dit een donderslag bij heldere hemel zijn. Normaal kreeg ik bij mijn soundcheck de vraag of ik mijn eigen zender mee had genomen en of ie al aan stond. Hij was ook zo in het zicht, zo midden op mijn decoletette. Ik sprak dan ook liever van mijn puntje op de i, afhankelijk van welke positie mijn geveltje werd bekeken. Want anders leek het gewoon op een uitroepteken(tje).

Anyway, het bultje wilde ook wel luisteren naar de naam 'derde tepel', net zoals Chandler uit Friends. Oh, wat voelde ik mij begrepen na die uitzending. Blijkt dat Chandler en ik niet de enige op deze planeet zijn in het bezit van het bijzondere bultje; ook Lilly Allen heeft er een en showt 'm zonder gene.

Ondanks de talrijke verborgen krachten volgens Chandler, heb ik het nu dus toch maar laten verwijderen. Onder mijn hormonale uitspattingen tijdens de zwangerschappen bleef het maar groeien en vond de chirurg dat er een tijd is van komen en een tijd van gaan. Dat laatste tijdperk is nu dus aangebroken en ik moet eerlijk bekennen dat ik het dingetje nu al een beetje mis. Ik was er toch mee vergroeid. Dan maar op zoek naar een nieuw handelsmerkje in de musicalscene...

Waar nesteldrang al niet goed voor is

Ik kan het haast niet geloven, maar DE mijlpaal is bereikt. De verbouwing is afgerond. Papa heeft gisteren nog wat vakwerk afgeleverd door de plinten, kozijnen en deuren te schilderen en daarmee zijn de belangrijkste afrondende werkzaamheden gedaan. Uiteraard zijn nog er een paar open eindjes, maar van dusdanige aard dat het mijn nesteldrang niet in de weg zit. En deze klussen behoeven geen aandacht van bouwvakkers, keukenboeren dan wel loodgieters, dus dat is ook een opluchting.
Al die mannen (oh, correctie, en één dame) hebben prachtige dingen gemaakt. Maar ze bezitten ook de gave om tegelijkertijd iets anders stuk achter te laten. Zo hebben de keukenspecialisten de wasbak gerepareerd en de afzuigkap opgehangen. Vervolgens geeft de quooker echter alleen nog lauw water, werkt de ontsteker van het gasfornuis niet meer en moet het plafond opnieuw gestuct worden... Ander voorbeeldje is de loodgieter; hij heeft de verwarming omgevormd tot een echte orkestmeester. Precies op het moment dat we willen gaan slapen, geeft de verwarming een concert waar je een staande ovatie voor zou kunnen geven. Allemaal luxe problemen, maar met een tijdbommetje in je buik is dat allemaal een stuk minder gemakkelijk te relativeren.

Ik ben in ieder geval blij dat alle mannen die niet meer in mijn huis rond hoeven te banjeren voorlopig wegblijven en ik kan toewerken naar de komst van ons toekomstige wereldburgertje. Maar niet voordat we met trots aanstaande zondag aan iedereen ons kasteeltje hebben geshowed. Het was al een fantastisch huis toen we het kochten, maar door de verbouwing is het uitgegroeid tot een echt paleisje. Ook mét tikkende verwarming!

Lang leve het tweede trimester

Het blijft een bijzonder gevoel als je blaas als trampoline wordt gebruikt. We hebben zojuist met succes het tweede trimester afgerond en we kunnen stellen dat dat een bijzonder aangename periode is geweest. Ik mag, gezien de omvang van mijn buik, met recht in meervoud spreken. De onwetende medemens meent dat ik op het punt van bevallen sta, terwijl ik toch nog echt 11 weken heb te gaan tot aan de lanceringsdatum van de nieuwe wereldbewoner.

De omgeving is veelvuldig bezig met aftellen en begint al over overdracht en andere afsluitende bezigheden. Maar ik mag nog 7 weken werken! Dat is bijna twee maanden! Misschien dat mijn waggel niet de meest vooruitstrevende indruk achterlaat, maar met de hersenen is niets mis! Ik beken zo nu en dan afgeleid te zijn door mijn bewegende buik; ik heb regelmatig het gevoel dat mijn baarmoeder van binnenuit geherdecoreerd wordt en dat de placenta zo nu en dan wordt verschoven om een andere positie in de inrichting in te nemen. Maar het is vooral gezellig zo'n bewegend wezentje. Zo nu en dan strijden we om wie de ruimte in mag nemen en heb me er met plezier bij neergelegd dat ik dan altijd aan het kortste eind trek.

Nog 11 weken touwtrekken en overal met z'n tweetjes naartoe. Het kan me niet lang genoeg duren!