Sven Ratske

Op aanraden van schoonbroer zijn we op de valreep van 2012 tóch nog een keer het theater ingedoken. En wel naar Sven Ratske. Op de een na laatste dag van het jaar hebben we ons laten verleiden tot zijn versie van de wereld. Zijn overgave op het toneel en flamboyante voorkomen deed me denken aan de jonge versie van Ramses Shaffy en qua gezichtsuitdrukking zag ik regelmatig de blonde variant van Javier Bardem (zoals in Skyfall).

In de kleine zaal van de schouwburg wist hij me omver te blazen met z'n jazzy versies van Jeanny (Falco) en Billy Jean van Michael Jackson. Tussen de nummers door legde hij veelvuldig contact met zijn publiek en dan vooral met de eerste rij. Aangezien wij daar zaten hebben we echt waar voor ons geld gekregen, want we werden overal in betrokken. Of het nou het helpen bij het zingen van de hoge Q of het aanbidden van zijn eigen pianist was: wij waren erbij!
Ich bin von kopf bis fuss auf liebe eingestellt van Marlene Dietrich, volgens hem dé inspiratiebron van Lady Gaga, zong hij zo overtuigend dat ik uiteindelijk afsloot met de gedachte dat ik hem het meeste van Ramses weg vond hebben. Maar dan op zijn eigen manier.

Nieuwe garderobe

Het was hard nodig. Ik had tenslotte he-le-maal niets meer om aan te trekken. Ik betrapte mezelf op het aantrekken van zelfde combinaties, terwijl er nog zo veel meer kledij in mijn kast ervoor zorgde dat kleding terughangen geen pretje was. Dan maar weer naar de stad? Yep, maar niet alleen voor het shoppen, maar vooral ook voor inspiratie. Zelfs in bladen of online (bijvoorbeeld Tales Of Endearment) zie ik mijn eigen kleding terug in 'looks of the day'. Genoeg dus om mijn bestaande garderobe een tweede leven in te blazen.

En ja hoor, na een dag me als burgermeisje gedragen te hebben, heb ik weer een compleet nieuwe garderobe. Door als een heuse huismoeder mijn mooie kleding te repareren én voor het eerst sinds (tsja ik kan me de laatste keer eigenlijk niet herinneren, maar het moet minimaal drie jaar geleden zijn geweest) mijn schoenen te poetsen! Ik wist al dat ik mooie schoenen had, maar gepoetst zijn ze nóg mooier. En de activiteit werkt nog rustgevend ook!
Ik kan haast niet wachten tot ik al mijn verschillende combi's aan mag trekken.

Ik hoor je nu denken: 'Heeft ze dan geen schoenen meer nodig?'. Laten we nu vooral niet overdrijven en die vraag onder de categorie 'minder slim' parkeren. Tuurlijk heb ik nog iets op mijn wensenlijstje staan! Ik hoop nog ooit Manolo Blahniks of Jimmy Choo's aan mijn voeten te mogen prikken. Uiteraard alleen in de uitverkoop, want €700 voor een paar schoenen is natuurlijk zwaar over de top.... (vindt mijn man). Voorlopig doe ik het nog even met de, inmiddels weer glanzende, stappertjes die ik heb.

Beste kerst sinds tijden

Deze editie van kerst was echt de beste sinds tijden! Boordevol fijne geluksmomentjes met familie en als hoogtepunt de disco op tweede kerstdag met lieve vrienden.
En omdat ik zo dol ben op minions: nog een keertje om het af te leren: klik hier!

Glitterjurk

Wat eerst een teleurstellende avond bleek te zijn, is uiteindelijk omgezet in een prima avondje uit. Ik zat met heel bejaard Tilburg naar de klucht van John van Eerd te kijken en vond het niet grappig. En dat terwijl ik me zo had verheugd op een avond ongecompliceerde humor, maar dít was wel héél simpel. Daar dacht grijs Tilburg overigens anders over. Gewoon verkeerd verwachtingenmanagement mijner zijde.
In de pauze ben ik naar huis gegaan en heb m'n teleurstelling op Twitter geuit. Tot mijn grote verbazing en blijdschap werden de tweets de volgende dag door het Theater Tilburg opgepikt. Of ik de actie 'Niet goed, tweede kans' kende? Nee, maar voor ik het wist werden me twee kaartjes aangeboden voor Jeroen van Koningsbrugge en Dennis van de Ven, ofwel Glitterjurk. Wat een klantgerichtheid van het theater!

De vorige keer waren we niet super enthousiast over het illustere duo maar ik had toch wel zin in een herkansing. En die was vanavond. Of nee, dat was gisteren. Toch lullig als je op zondag erachter komt dat je kaartjes voor zaterdag hebt. Maar Theater Tilburg is de flauwste niet! Omdat het een try-out was, was niet de hele zaal verkocht. Dat was ons geluk, want daardoor kregen wij alsnog twee uitstekende plaatsen!

En wat hebben we gelachen. Om de sketches dan. Vooral de vertolking van de kok van Jeroen was hilarisch. Evenals de überblonde dombo's die zich verheugde op het einde van de wereld die de 'Mayo's' hadden aangekondigd omdat ze dan niet meer 'van alles te hoeve te lopen hoeve'.

Maar het blijft jammer dat ze na iedere sketch willen zingen. Vooral omdat de nummers teksten bevatten die diepzinnig moeten overkomen ('Alleen zijn, dat ben je samen' en 'Ik zag je zwemmen in de vijver, je zweefde met je rode haren en je ogen zo groen als gras'?). Ik blijf erbij: dat hebben die jongens toch niet nodig! Oké, oké, er waren ook een paar nummers die we wel door de beugel konden. Zo vond ik de ode aan de vrouw op hakken een schot in de roos. Maar, oh, wat zijn ze toch grappig als ze sketchen! Zo jammer dat je op je klompen aan kon voelen, dat na een sketch een nummer kwam. Twee sketches en één nummer of zelfs vijf sketches en één nummer was een prima, of nee, betere balans geweest.

Maar goed, ik heb makkelijk praten vanuit mijn luie theaterstoel. Al met al toch een prima avond gehad dankzij Theaters Tilburg.

Werk, werk, werk

Op een gemiddelde vrije vrijdag lijd ik aan afkickverschijnselen. Ik heb zelfstandig de diagnose gesteld nadat ik voor de 17e keer mijn telefoon had gecheckt op binnengekomen berichten en ik afgelopen vrijdag zelfs een beetje begon te trillen bij het idee dat ik me zou moeten ontspannen. De laatste weken zijn zo veel hoogtepunten de revue gepasseerd, vergezeld door vele avonden doorwerken, dat ik op mijn vrije dag een beetje ontredderd rondloop omdat ik me dan even niet met werk zou moeten bemoeien.

Maar gelukkig heb ik de ideale activiteit gevonden om los te komen van werk.

De kerstboom opzetten.

In het begin voelde het toch een beetje als een functionele handeling. Maar bij de vierde kerstbal , zwichtte mijn hele hebben en houden in staat van ontspannenheid.

De boom werd steeds feestelijker en het humeur zonniger bij alle schitterende balletdanseresjes, chique schoentjes, glimmende rendiertjes en vrolijke kerstklokjes. Als klapper op de vuurpijl wilde mijn oudste dochter ook nog eens meehelpen. Zelfs toen er een van de rode hartjes-ballen sneuvelde, werd ik overmand door een ultiem gevoel van relativering.

Na deze (bijna) euforische ervaring, maak ik me toch een beetje zorgen over de toekomst. Ik kan natuurlijk niet iedere keer als ik los wil komen van mijn werk of op zoek ben naar ontspanning, een boom gaan optuigen.

Maar voor nu geniet ik gewoon even van ons boompje en bij het volgende moment van werkdruk, leg ik voor de zekerheid een kerstballetje hier en daar om aan een willekeurig voorbijkomend takje te hangen.