Lijf, o heerlijk lijf

Ik begrijp het even niet meer. Ik doe er werkelijk alles aan om rust te nemen en naar mijn lijf te luisteren. Begin deze week ben ik officieel met zwangerschapsverlof gegaan en heb ik alles in het teken gesteld van complete overgave aan mijn lijf. Zo zijn we het verlof gestart met een weekendje weg om voor de laatste keer stil te staan bij het naderende einde van onze drie-eenheid. We hebben geslapen, gezwommen (Mies is een echte waterrat en springt bij voorkeur twintig keer achter elkaar in het diepe), lekker gegeten en vele ballenbakken van dichtbij gezien. We hebben genoten, maar het was wat moeilijk te verkroppen dat ik de meeste bezigheden liggend dan wel van de zijlijn moest aanschouwen aangezien mijn lijf had besloten ermee op te houden.
Ik had verwacht dat na het indalen van de kleine, de bekken weer wat stabieler zouden worden. Maar lopen blijft een brug te ver (laat staan zwemmen). Ook ademen lijkt minder vanzelfsprekend aangezien de buik zich op dit moment in optimale staat heeft gebracht. Menig vuurspuwende draak zal jaloers zijn op mijn brandende maagzuur, ik heb spierpijn alsof ik zojuist een marathon heb gelopen (tenminste zo voelt de tocht naar de bakker op de hoek) en slapen behoort al helemaal niet meer tot de mogelijkheden. Voor het keren in bed zijn we nu in afwachting van een takelwagen; tot die tijd is Thijs bereid me zo nu en dan een flinke zet te geven. Ik voel geregeld dat ik verhoging heb, maar zodra ik mijn koorts probeer op te meten, blijk ik een temperatuur van rond de 35,6 te hebben. Dat kan twee dingen betekenen: of de thermometer is kapot of ik transformeer geleidelijk in een walvis. En wie had ook alweer het stuitje verzonnen? Met welke functie is dit stompje voorzien anders dan het leveren van flinke pijnscheuten? En dan zullen we het maar niet hebben over de onrustige (ofwel van binnen jeukende) benen die zo nu en dan worden voorzien van een acute kramp.

Toch even schakelen als je eerste zwangerschap zó voorspoedig verliep dat ik twee weken voor de bevalling nog doodleuk mijn solo (met dans!) heb weten te vertolken tijdens het concert in de Interpolistuin van Tilburg. Ik heb mijn ambitie om morgenavond de kroeg in te duiken als hoogzwangere aerobicinstructrice maar laten varen. Volgend jaar is er weer een carnaval.

En toch hoop ik dat mijn tweede spruit nog even blijft zitten. Het doet me deugd te merken dat nummer twee niet onder doet kwa bewegelijkheid voor Mies en ik weet nu al dat ik de buik enorm ga missen. Het is zo magisch om een wezentje in je buik te mogen voelen groeien. Rest me niets anders dan door te gaan met rusten, me zowel lichamelijk als mentaal over te geven aan alle signalen en hopen dat tegen de tijd van de bevalling ik weer op kracht ben. En in de tussentijd te genieten van mijn prachtige buik.