Het tegenovergestelde van Gilles de la Tourette

Soms zijn er van die momenten. Dan wil de waarderende blik op het leven even niet opstarten. Bijvoorbeeld na een fikse verkoudheid waar geen einde aan lijkt te komen en drie borstontstekingen. Of toen de huisarts en manlief me in lieten zien dat ik toch gas terug moet nemen en mijn verlof moet benutten om tot rust te komen. Of wanneer ik me realiseer dat deze periode van onbegrensd en zorgeloos zorgen voor Jans eindig is. Of omdat ik gewoon even mijn draai niet kan vinden.

Die momenten gaan meestal gepaard met schuldgevoel dat ik toch echt geen recht van spreken heb. Ik blijk dan uitmuntend te zijn in mezelf nog verder naar beneden te praten.
Totdat Jans of Mies me opeens overvallen met hun 'zijn'.

Jans verdenk ik er zelfs van het tegenovergestelde van Gilles de la Tourette te hebben. Zij lacht vanaf het moment dat zij opstaat totdat ze gaat slapen. Zodra ik mijn koppie in de buurt van haar gezichtsveld begeef, ontstaat er een stralende lach op haar gezicht. Ze komt soms niet aan drinken toe omdat ze zo druk bezig is met lachen afgewisseld met een conversatie waarvan ik gek genoeg alles versta. Haar gebrabbel spreekt boekdelen.


Toen ik weer een van mijn mindere momentjes voelde aankomen, ben ik naast Jans gaan liggen. Het effect was bijna magisch: ik voelde me letterlijk opladen, als een batterijtje dat steeds voller met energie komt te zitten. Onvoorstelbaar wat een effect zo'n klein wezentje nu al heeft!