Het lijkt allemaal zo gemakkelijk. Een AI-sessie met Kofi Annan of met de Daila Lama. Tenminste, die indruk krijg je wanneer David Cooperrider vertelt over de totstandkoming van deze sessies (vaak begon het met een telefoontje) en de sessie op zichzelf.
Tijdens zijn college voor onze studie CIGO, waarvoor ik naar de Case Western university in Cleveland ben afgereisd, heb ik regelmatig gedachten als 'Dit kan niet waar zijn'. Zo onwerkelijk lijken zijn succesverhalen. Na het gevoel van ongeloof volgt de frustratie: ik heb een paar jaar geleden opgegeven de wereld te veranderen en heb mijn ambitie verlegd naar mijn nabije omgeving. En deze man slaagt erin zijn eentje in om de wereld steeds een stukje mooier te maken! Hij doet het gewoon!
Vervolgens raak ik verzadigd van al het positivisme; het is even 'too much to handle'. Gelukkig eindig ik in inspiratie door zijn onverwoestbare geloof in mogelijkheden en zijn overtuiging van het combineren van sterktes en het goede in de mens.
Na zijn enerverende rede krijg ik de gelegenheid om twee vragen te stellen. Op de vraag naar tips voor ons, benadrukt hij om open te staan voor opdrachten die 'way out of your leage' lijken; ga maar in je stretch zitten. 'Someone has got to do it'. En stap erin met een learning mind.
Op de vraag naar zijn persoonlijke drijfveer krijg ik een imponerend antwoord. Tijdens zijn studie brengt hij een bezoek aan Hiroshima. Hij raakt emotioneel zo onder de indruk van wat hij ziet. De volgende vraag blijft in zijn hoofd terugkomen:
What in social sciences is as powerful in the positive way as the atomic bomb was in a negative way? Appreciative Inquiry has that capacity.
I rest my case.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten