Wereld van uitersten

Drie weken geleden heb ik mijn cultuurhonger weer eens een boost gegeven door me twee avonden te tracteren op theater. De eerste avond heb ik kunnen genieten van La Cage aux Folles . Wellicht dat je het verhaal kent, want het is precies zoals in de film Birdcage (met Robin Williams en Gene Hackman). In de musical worden de rollen op hilarische wijze vertolkt door John van Eerd met Stanley Burleson als waardige tegenspeler. John van Eerd weet de juiste balans te vinden tussen serieus acteren en het luchtige van de klucht (ook een kunst!). Soms denk je dat ie aan het improviseren is en dan is ie voor mij echt op z'n best. Ook de dansers waren verbluffend. Ik heb één punt van kritiek: hét nummer van de show I am what I am duurde veeeeeel te kort.

De volgende avond heb ik me in compleet andere sferen begeven, namelijk in die van Toon Hermans. Alex Klaasen zette zeer intiem en respectvol deze grootheid neer. Ik moest alleen even wennen aan het publiek; daar waar ik de avond ervoor omringd was door 'roze', zat deze zaal vol met Toon-aanbidders met alle gevolgen van dien: er werd (net als vroeger) meegezongen met klassiekers als 'vierentwintig rozen' en de grappen werden door het publiek hardop herhaald en waar mogelijk al vooraf aangekondigd ("Oh, da's die van de duif is dood, haha!"). Het had echt iets aandoenlijks. Ze kwamen gewoon voor de herbeleving. En Alex leek soms wat moeite te hebben om er niet, al improviserend, op in te gaan. Hij heeft zich weten in te houden en ervoor gezorgd dat ik met een bijzonder vredig en lief gevoel naar huis ging, al hummend '24 rozen'....