Daar waar de heenreis nog het meeste weg had van een slechte B-film, ben ik vanaf vandaag in een heuse Hollywoodfilm-film gestapt. Ten eerste bood het pittoreske hotel me een goed bed en briljante service, maar de film startte vooral bij de tocht naar de baseball-wedstrijd van de Indians. Ook al stelt de skyline van Cleveland niet veel voor; met een persoonlijke taxichauffeur op weg naar downtown voelde ik me toch top of the world samen met m'n 1 maand oude Jans. Bij aankomst in het stadion kwamen de kriebels in de buik tot volle groei: door de enthousiaste menigte en de tunes om het publiek aan te moedigen tot overmatig geluid. En dan de manier waarop iedere speler van de Indians werd aangekondigd met een eigen muziekje zodra ze een bal mochten slaan, met als toppunt de laatste pitcher (Chris Perez). Hij was de held en dat werd onderstreept door de Firestarter van de Prodigy.
Ik zal nooit wennen aan de overmatige proporties van al het eten en drank dat werd aangeboden (ijs, popcorn, pinda's, hotdogs, pretzels, nacho's, suikerspinnen en uiteraard hamburgers). De grootte van de porties blijken gelijk te staan aan het enthousiasme en vriendelijkheid waarmee we door de Amerikanen ontvangen worden. Alles is hier groots (zelfs de eekhoorntjes op het campusterrein)!En Jans? Die blijkt goed te zijn in 'playing hard to get'.
En ze heeft haar eerste bijdrage aan 'been there - done that - got the t-shirt' al binnen.
Dat belooft wat voor de rest van de week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten