Dat hebben zulke jongens toch niet nodig?

De mannen van Draadstaal hebben een theaterprogramma 'Avondjurk' gemaakt. Op tv schitteren ze met hilarische sketches en dat deden ze in het theater nog een dunnetjes over. Maar tussendoor gaan ze zingen! Dat bezorgde me flink wat kortsluiting in het hoofd. Alhoewel het soms jammerlijk tegen de toon aan zat, kun je horen dat de heren een goede stem hebben. Echter door de tweestemmigheid en de 'liedjes'-liedjes had het een groot déjà vu gehalte met Acda&deMunnik of Veldhuis&Kemper.

Door hun naam alleen al zat de zaal bomvol en werd alles wat ze deden geslikt als zoete koek. De staande ovatie die onmiddellijk tot stand kwam, loog er niet om. Alleen Thijs en ik leken moeite te hebben met de wat magere teksten, met het feit dat de briljante sketches te kort duurden en te snel werden opgevolgd door alwéér een nummer en de veelvuldige herhalingen van coupletten. Dat was vooral van kracht bij het laatste nummer 'Verrukkelijke Leven': één couplet dat zo'n 36 keer de revue passeerde.

Ik zit nog steeds te wachten op de coming out dat het laatste lied een parodie is op alle clichés in cabaretland. Maar helaas, die zal er wel niet meer komen...

Ps. Wat ik dan wél weer geinig vind, is dat ze via Twitter het nummer 'Zou zo graag' tot een nummer 1 hit hebben gemaakt. Op zaterdag 17 april verzorgen Jeroen van Koningsbrugge en Dennis van de Ven een eenmalig Twitterconcert in Paradiso. Daarmee wordt een oude belofte ingelost. Kopers van de single ‘Zou Zo Graag’ werden beloond met een vrijkaart door de kassabon op te sturen. Het is voor het eerst in Nederland dat er een speciaal concert wordt georganiseerd voor de volgers op Twitter.

Tilburg kiest ook Marieke

Ik voel me helemaal vereerd! Door heel Tilburg staan borden verspreid met daarop de tekst 'Tilburg kiest ook Marieke'. Het is natuurlijk super om te merken dat m'n blog zoveel support krijgt (ik kan het gek genoeg niet terughalen uit mijn google analytics rapporten), maar dit overtreft al mijn verwachtingen.

De grap is dat ook de PvdA en de SP de boodschap claimt, maar dat lijkt mij te berusten op een misverstand. De posters zijn uiteraard niet van toepassing op iedereen die toevallig Marieke heet!

Zwak voor vrachtwagens

Ik ben vanochtend weer eens betoeterd in mijn mini. Door een vrachtwagen. Uiteraard knipperde ik als antwoord even met m'n lichtjes.
Ik kan daar zo blij van worden. Ik heb namelijk een grote zwak voor vrachtwagens. Al jaren koester ik de wens om eens in een vrachtwagen mee te reizen. Die wens werd alleen maar groter na het zien van roadtrains in Australië. Als je die een tegen kwam, dan kon je maar beter even aan de kant wachten. Anders was de kans dat je weggeblazen werd, wel heel erg groot.

Het lijkt me zo machtig om vanuit die positie de weg te trotseren, hoog boven de rest van het gepeupel. Seinen uitwisselen met andere vrachtwagenchauffeurs bij het inhalen. Ik ben dan ook vereerd wanneer een vrachtwagen mij een aantal knipperlichten gunt, als ik 'm ertussen laat. Dan voel ik me helemaal incrowd.

Ik moet er toch maar eens werk van gaan maken.... Wie heeft er een roadtrain en wil mij wel een lift geven?

Van achter de maan

"Sorry, maar wát zei je daarnet?"

"Dat ik op dat gebied een beetje van achter de maan ben."

"Van achter de maan?"

"Ehm.... ja?"

"Jaja. Klinkt logisch, maar die uitdrukking ken ik toch echt niet. Waarschijnlijk weer zo'n typische Marieke uitspraak...".

Zie hier de eerste aanzet van een lange lijst 'Marieke Vocabulair'...:

Marieke vs. Computer: 1-0

Hoeveel bezoekers zou mijn blog nou hebben? Na een maandje in de lucht te zijn, begint mijn nieuwsgierigheid te groeien. Google Analytics belooft antwoord. Ik hoef het alleen maar even te installeren. Nou ben ik op dit gebied redelijk van achter de maan, maar toch wilde ik de installatie wel aangaan. De instructies lijken allemaal redelijk logisch. Uiteindelijk beland ik bij de volgende opdracht:

Kopieer het codefragment naar elke webpagina die u wilt bijhouden en plaats de code direct vóór de tag body.

Simpel, toch?

Niet als je geen idee hebt waar je de tag body kunt vinden. Dit moet haast wel iets HTML-erigs zijn, dus ik besluit (na enig onderzoek op online helpdesken) eens te kijken bij 'Beeld', onder de optie 'Bron'. Ik vond dat tamelijk ingenieus van mijzelf en tot mijn grote blijdschap zag ik genoeg codes, evenals de inmiddels beruchte body. Maar hoeveel ik ook knip en plak, de trackingcode doet geen enkele moeite om te blijven kleven.

Drie koppen thee, twaalf krachttermen, twee vierkante ogen en zeven online helpdesken verder krijg ik de verlossende hint:
- ga naar Indeling;
- kies het tabblad HTML bewerken;
- zie daar een heleboel HTML-codes;
- en plak de betreffende code onder body, bijna helemaal onderaan.

Inmiddels ben ik de trotse installateur van mijn eigen Google Analytics en heb het eerste rapportje al gedraaid! Na deze overwinning op mijn pc verkondig ik alle blogspotters onder ons: voor al uw vragen op het gebied van online bewegen -> Marieke van Bommel staat u bij met raad en daad!

Hardlopen

Vanochtend voor het eerst sinds eeuwen weer gaan hardlopen. Bijgestaan door de muzikale uitspattingen van Mika, John Mayer en Lily Allen stap ik een heerlijke nieuwe wereld in. Het Leypark is op plaatsen nog verradelijk glad. Het zonnetje schijnt waterig en doet het ijzel schitteren. Drie joggende mannen hijgen in koor 'Mogge' en wisselden een verstandsblik met me uit waardoor ik me in een klap weer helemaal bij de jog-wereld voel horen. Terwijl ik er toch zo lang uit ben geweest.

Het leuke van vroeg gaan hardlopen is dat je de wereld, inclusief de beesten, ziet ontwaken. Ik passeer een zwaan die nog in een diepe slaap is. Hier en daar wordt een hondje uitgelaten en schiet een konijntje verschrikt weg, verrast door al deze vroege gasten. Even verderop waggelen twaalf eendjes alsof hun leven ervan af hangt. Volgens mij waren ze net de drukke weg overgestoken en realiseerden ze zich nog niet dat ze al aan de overkant waren.

En als klap op de vuurpijl word ik betoeterd! De chauffeur van het busje geeft me 'two thumbs up'. Vanaf dat moment kan ik mezelf bijna niet meer bijhouden, zo snel ga ik.
Ik kijk al uit naar morgen, dan mag ik weer. Nu maar hopen dat het busje weer langsrijdt.

Marktwerking in de zorg is zó 2009

De discussie rondom marktwerking is niet interessant. Je ziet iedereen een mening hebben, vooral over of je überhaupt wel of niet van marktwerking kunt spreken. Of het geïnitieerd of juist wordt tegengewerkt door de overheid. Of de zorg efficiënter dan wel klantgerichter kan. Bij deze discussies wordt in uitersten en ultiemen gesproken; als we het zó doen, dan wordt alles beter. En we gebruiken termen als efficiëntie; termen die onrijmbaar lijken met deze emotiegestuurde branche.

Ik vind het veel interessanter om te praten over de nieuwe blik op de zorg, ingegeven door de veranderde maatschappij. "Als de wereld verandert, veranderen de regels. En als je vast blijft houden aan de regels van gisteren om het spel vandaag te spelen, zit je vast." (uit Tribes van Seth Godin).
Goed, de regels zijn dus veranderd. Hoe daarmee om te gaan als je helemaal niet zit te wachten op veranderingen?
Ten eerste: de regels liggen nog niet vast. Sterker nog: je hebt er inspraak in! Zowel als medewerker in de zorg, als klant, als familie van de klant, als mantelzorger en als vrijwilliger. Dan heb je al zowat de hele maatschappij te pakken.

Mij is ooit verweten naïef te zijn. Ik noem het liever onbevangen. Dat gezegd hebbende, ben ik ervan overtuigd dat we uiteindelijk allemaal hetzelfde willen. Zelfs de politiek. Maar we spreken nog niet allemaal dezelfde taal en zijn slecht in het afstemmen van verwachtingen. Over wat je als klant te wachten staat bij een bezoek aan het ziekenhuis of een opname in een verzorgingshuis, wat de rol van de familie en de mantelzorgers zou kunnen zijn. Over hoe je stukje bij beetje je zorgzame werkwijze (zoals je die al jaren hanteert) kunt omzetten in een manier die de zelfredzaamheid van de klant nog meer stimuleert. Over hoe je een lastig gesprek kunt omslaan in een positief en constructief gesprek.

Dit zou een plek moeten krijgen in de zorgopleidingen, in het intakegesprek met de klant bij de betreffende zorgorganisaties, in de coaching van je zorgmedewerkers, op de scholen (zodat je van jongs af aan zicht hebt op wat er in de zorg speelt), in de afstemming tussen de klant-familie-mantelzorgers en zorgverleners, in de politieke debatten, in de afstemming tussen de zorgorganisatie en de pers.

En hierbij staat één vraag steeds centraal: 'Wat is ons gezamenlijk doel voor de zorg'?
Wat is jouw antwoord daarop?

Ketter? Moi?

Ik heb het uit. Vanuit het werk zijn we gestimuleerd Tribes (van Seth Godin) tot ons te nemen. In het begin heb ik me even door het hoge 'Yes we can'-gehalte moeten worstelen. Maar toen ik eenmaal door het über-Amerikaanse heen kon lezen, verschenen een heleboel prikkelende, ja zelfs inspirerende passages. En mooie oneliners als:

Leiders schoppen herrie.

Initiatief = geluk.

Faalangst wordt overschat als excuus.

Charismatisch zijn maakt je geen leider. Leider zijn maakt je charismatisch. Charismatisch zijn is een keus, geen gave.

Als je niet over de top bent, maak je geen schijn van kans om dingen te laten gebeuren.

Seth concludeert dat gebrek aan geloof het enige is wat je tegenhoudt om iemand te worden die dingen kan veranderen. Geloof dat je het kunt. Geloof dat het de moeite waard is. Geloof dat een misser niet meteen het einde van alles betekent. Deze laatste zin verkleint op slag m'n angst om fouten te maken. Daarnaast biedt een zin als 'De kunst van leiderschap is het begrijpen wanneer een compromis onacceptabel is.' mij een extra reden om tegendraads te blijven.

Seth omschrijft ketters als leiders die tegen de status quo in durven te gaan. Na het lezen meen ik opeens de ketter in mijzelf te herkennen en ben ik er nog trots op ook. Dit voelt net zo als toen ik, door me te verdiepen in het enneagram, concludeerde dat ik het type Romanticus (nummer 4, ofwel het 'Groots-en-meeslepend-wil-ik-leven'-type) ben. Normaal wil ik me niet zo in hokjes laten drukken, maar deze labels zitten als gegoten.

Wellicht dat dit blog wel een van de eerste stappen in mijn ketterschap is, tenminste op privé-gebied. Ik heb me jaren verscholen achter het idee 'Wie wil nu lezen wat ik denk of meemaak. Ik heb niets te vertellen.' Nu heb ik in ieder geval een platform voor dat niets. Het was veiliger om het niet te doen.

Ultieme relativering

Dit jaar was het opeens Carnaval. Normaal heb ik al weken voorpret door in de verkleeddozen te duiken om een belachelijke outfit samen te stellen. Maar nu overviel het me dusdanig dat ik een uur voordat het feestgedruis los zou barsten, nog aan het wikken en wegen was. Zou ik me weer eens in het konijnenpak hijsen of voelde ik me toch meer Maya de bij? Na een zware werkweek met een aantal flinke baalmomenten, voelde deze beslissing als een verademing en alvast een eerste stap in het relativeringsproces.

Want dat is het. Ik wil niet de indruk wekken dat carnaval een feest is met een dieperliggende filosofie dan 'Ik heb een zachte G, maar ook een harde ...'. Maar in mijn beleving kan geen therapie op tegen carnaval. Het feit dat je al je vrienden weer terug ziet in je geboorteplaats (wat sowieso al de nodige nostalgie en oude grappen oproept), dat je compleet uit je dak gaat op platen als 'Er staat een paard in de gang' geeft mij alvast een gelukzalig gevoel. Evenals het fenomeen dat er bijzondere momenten ontstaan tussen de chirurg, verkleed als non, en de leraar biologie, verkleed als tovenaar. De totale uitputtingsslag schept een band.

De baalmomenten van de afgelopen week lijken zich niet meer te hebben voorgedaan. Morgen ga ik weer met plezier in mijn gewone outfit werken. Maar ik zal zo nu en dan nog als en bijtje buzzen of 'Mijn sanseveria' hummen.

De mooie kanten van Tilburg

Sinds het starten van mijn blog, vertel ik zo nu en dan over mijn schrijfsels en sommigen geef ik zelfs de vindplaats op het wereldse wijde web. Door het delen van mijn coming-out, word ik op mijn beurt gewezen op andermans blogs. Er gaat een wereld voor me open. Zo zijn er vele dailyphoto-blogs en dankzij Peter (mijn collega) ook een van Tilburg. Iedere dag verschijnt een mooie foto Tilburg! Echt een aanrader!

Knock-out door aangespannen teen

Ik loop weer achter. We hadden al geconstateerd dat ik een slow follower blijk als het op trends aankomt. Ik follow ze wel, maar ik pak ze pas op als ze eigenlijk alweer passé zijn. Dat werd wederom bevestigd tijdens een lunch met een dierbare vriendin. We hadden het over sport en ik opperde dat mij Zumba wel geinig leek. Volgens de vriendin in kwestie bleek dat zóóóóóó 2009 en zou Piloxing het helemaal gaan worden. Sterker nog, je kunt het nog niet doen in Nederland, zo 2011 is het!

Nu had ik al helemaal niets met Pilates. Zo begreep ik zelden de aanwijzingen. Wanneer de groep verzocht werd 'het middenrif aan te spannen’, leek ik de enige die gespannen op zoek was naar het betreffende rif. En na een sessie liep iedereen bezweet de zaal uit, terwijl ik kurkdroog en vertwijfeld achterbleef. Piloxing blijkt de kunst van het pilatessen te combineren met kickboxen, ofwel; je leert iemand knock-out te slaan door het aanspannen van je teen.

Wie weet ga ik nog eens mee in deze hype, maar ik voorzie dat dat niet voor 2013 zal zijn. In de tussentijd blijf ik maar gewoon zwemmen of hardlopen. Muziekje erbij, hier en daar een hondje dat wordt uitgelaten en de frisse buitenlucht. Helemaal fijn.

De lente komt eraan!

Ik voel het! Ondanks de buitensporige hoeveelheid snot in mijn hoofd, is er toch al een voelsprietje in mij dat de lente aan voelt komen. Nu is dat op zich redelijk logisch, aangezien na de winter de lente komt. Je kunt echter wachten tot de lente zich presenteert, maar ik blijk gevoelig te zijn voor de eerste signalen van het voorjaar. Zo word ik zielsgelukkig van de eerste knopjes in de bomen die dapper de sneeuwmantel trotseerden van de afgelopen weken.
Maar het mooiste vind ik nog de vogeltjes die ondanks de vrieskou zich stuk voor stuk sterk maken voor de mooiste tonen. In de hoop dat een van hun de titel van 'lente-inwijder' mag dragen. Bezitten ze genoeg van de X-factor? Het voelt als een heuse Idols of 'Op zoek naar...'. Wie o wie zal de verkorene zijn om de lente aan te mogen kondigigen?

In de auto

Het wordt steeds leuker om naar mijn werk te rijden. Voorheen zat ik nog gestrest te kijken naar hoe mijn voorganger in slakkentempo optrok en dus niet aansloot. Of vulde ik alle gaatjes op de linker- dan wel rechterrijbaan; zo was ik toch weer drie auto's verder!

Maar inmiddels ben ik al wat rustiger geworden en gebruik ik de tijd om de kleine huishoudentjes in de andere auto's te observeren. Hoe iemand nog zijn laatste sigaretje voor het werk ongegeneerd en zonder veroordelende blikken oprookt (en vervolgens in een blauwe wasem zit).
Hoe iemand zijn hele ochtendritueel afdraait: scheren, de krant lezen, stropdas strikken en haren in de plooi leggen of gelballetjes wegstrijken.
Je ziet ook direct wie er naar welke zender luistert; de gelijktijdige glim- dan wel schaterlachen verklappen 'Evers staat op', 'Oh'-gezichten verwijzen naar Giel, terwijl de gladgestreken gezichten eerder naar radio 1 neigen.

Vanochtend zag ik een verliefd stel nog even tegen elkaar aankruipen terwijl ze het siep uit hun kleine oogjes wegwreven. Het had niet veel gescheeld of ze waren lepeltje-lepeltje gaan liggen.

Fascinerend om te zien hoe de huishoudens zich voortzetten op de weg en dat je de kans krijgt om daar een kijkje in te nemen. Daar heb je geen tv-programma voor nodig; gewoon de weg opgaan!

Precies de juiste snaar

Voor de campagne 'Mijn tijd voor de zorg' hebben we van onze BZ-ers (Bekende Zorgmedewerkers) een introductiefilmpje gemaakt. Alhoewel ze allemaal de moeite waard zijn, moet ik eerlijk toegeven dat ik door het filmpje van Winnie het meest ben geraakt. Kijk en oordeel zelf...

Wijze woorden

Een tante van mijn man is overleden. Afgelopen zaterdag was de begrafenis in een landschap bedekt door een mooie deken van sneeuw. En de zon straalde.

Op haar gedenkprentje stond een prachtige vermeldenswaardige wijsheid:

Een mens lijdt het meest,
door het lijden dat hij vreest,
maar dat nooit op komt dagen,
en daarom heeft hij meer te dragen,
dan hij te dragen heeft.

...