Ultieme relativering

Dit jaar was het opeens Carnaval. Normaal heb ik al weken voorpret door in de verkleeddozen te duiken om een belachelijke outfit samen te stellen. Maar nu overviel het me dusdanig dat ik een uur voordat het feestgedruis los zou barsten, nog aan het wikken en wegen was. Zou ik me weer eens in het konijnenpak hijsen of voelde ik me toch meer Maya de bij? Na een zware werkweek met een aantal flinke baalmomenten, voelde deze beslissing als een verademing en alvast een eerste stap in het relativeringsproces.

Want dat is het. Ik wil niet de indruk wekken dat carnaval een feest is met een dieperliggende filosofie dan 'Ik heb een zachte G, maar ook een harde ...'. Maar in mijn beleving kan geen therapie op tegen carnaval. Het feit dat je al je vrienden weer terug ziet in je geboorteplaats (wat sowieso al de nodige nostalgie en oude grappen oproept), dat je compleet uit je dak gaat op platen als 'Er staat een paard in de gang' geeft mij alvast een gelukzalig gevoel. Evenals het fenomeen dat er bijzondere momenten ontstaan tussen de chirurg, verkleed als non, en de leraar biologie, verkleed als tovenaar. De totale uitputtingsslag schept een band.

De baalmomenten van de afgelopen week lijken zich niet meer te hebben voorgedaan. Morgen ga ik weer met plezier in mijn gewone outfit werken. Maar ik zal zo nu en dan nog als en bijtje buzzen of 'Mijn sanseveria' hummen.