Ik heb het uit. Vanuit het werk zijn we gestimuleerd Tribes (van Seth Godin) tot ons te nemen. In het begin heb ik me even door het hoge 'Yes we can'-gehalte moeten worstelen. Maar toen ik eenmaal door het über-Amerikaanse heen kon lezen, verschenen een heleboel prikkelende, ja zelfs inspirerende passages. En mooie oneliners als:
Leiders schoppen herrie.
Initiatief = geluk.
Faalangst wordt overschat als excuus.
Charismatisch zijn maakt je geen leider. Leider zijn maakt je charismatisch. Charismatisch zijn is een keus, geen gave.
Als je niet over de top bent, maak je geen schijn van kans om dingen te laten gebeuren.
Seth concludeert dat gebrek aan geloof het enige is wat je tegenhoudt om iemand te worden die dingen kan veranderen. Geloof dat je het kunt. Geloof dat het de moeite waard is. Geloof dat een misser niet meteen het einde van alles betekent. Deze laatste zin verkleint op slag m'n angst om fouten te maken. Daarnaast biedt een zin als 'De kunst van leiderschap is het begrijpen wanneer een compromis onacceptabel is.' mij een extra reden om tegendraads te blijven.
Seth omschrijft ketters als leiders die tegen de status quo in durven te gaan. Na het lezen meen ik opeens de ketter in mijzelf te herkennen en ben ik er nog trots op ook. Dit voelt net zo als toen ik, door me te verdiepen in het enneagram, concludeerde dat ik het type Romanticus (nummer 4, ofwel het 'Groots-en-meeslepend-wil-ik-leven'-type) ben. Normaal wil ik me niet zo in hokjes laten drukken, maar deze labels zitten als gegoten.
Wellicht dat dit blog wel een van de eerste stappen in mijn ketterschap is, tenminste op privé-gebied. Ik heb me jaren verscholen achter het idee 'Wie wil nu lezen wat ik denk of meemaak. Ik heb niets te vertellen.' Nu heb ik in ieder geval een platform voor dat niets. Het was veiliger om het niet te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten