Ikzelf zie deze trend vertaald in mijn eeuwige wens van 'leven in het nu'. Mijn leven live meemaken. En laat dat nu net mijn grootste uitdaging zijn. Ik ben een held in uitdenken wat ik morgen, of nee zelfs volgende week, allemaal wil doen. Om vervolgens niet stil te staan bij wat er nu gaande is. Daarnaast blijk ik het woord efficiënt opnieuw uitgevonden te hebben; zo combineer ik het toiletbezoek met het opstarten van de computer. En mocht deze al opgestart zijn, dan neem ik leesvoer mee. Of ik doe mijn mail via de blackberry.
Niet echt een lichtend voorbeeld van leven in het nu.
Tijdens mijn zwangerschap werd het uitermate gemakkelijk gemaakt doordat ik in het begin zo misselijk was dat een uur vooruit kijken al té toekomstgericht bleek. Toen ik me na 15 weken weer lekker voort kon bewegen, bleek dat mijn tempo dusdanig afgezwakt was (een waggelende eend is er niets bij) dat ik deze trend eenvoudig vast kon houden. Ook tijdens het verlof bracht Mies (het resultaat van ons kleiwerk) veel rust en besef van waar we op dat moment mee bezig waren. Een groot cadeau, naast haar komst.
En nu, 8 maanden na de lancering van Mies?
Laat ik me weer opjagen door verplichtingen waar ik eigenlijk niet aan wil voldoen (en ben ik dus alleen maar bezig met wanneer ik weer weg mag). Denk ik aan werk dat schreeuwt om opgepakt te worden, blogs die ik nog wil schrijven, wasjes die nu toch echt in de weg hangen en ga zo maar door.
De oplossing?Goed naar Mies kijken: hoe zij gefascineerd kan raken door een lamp, een knoop of belleblaas. Hoe ze herhaaldelijk mijn aura compleet kwijtscheldt en mijn neusvleugels nauwkeurig inspecteert. Hoe ze mijn oor probeert te verplaatsen naar mijn kin. Terwijl we rustig samen op de bank zitten, niets te doen en op te gaan in elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten