Hij ruikt de stal

Het dak van mijn Audi A2 was aan vervanging toe. Tenminste, dat vond mijn pa. Ik was al blij met de hoeveelheid opening die het dak bood, maar mijn vader en het voltallige Audi A2-forum wist me te vertellen dat het achterste gedeelte ook nog open kon. En als ik het binnen de garantietijd van 10 (!!!) jaar zou laten doen, dan wilde Audi dat graag vergoeden. Schijnbaar heeft er een foutje in de productie van de A2 gezeten waardoor de varianten van voor 2005 dit mankementje hebben. De reparatie van het euvel kost ongeveer 2.000 euro, zeer relevant om door de Audi te laten vergoeden!

Gezien mijn baan-switch zal mijn wagentje me vooral in en rondom de stad vervoeren en wat leuker dan dat met een open dakje te kunnen doen? Na veelvuldig en ietwat dwingend verzoek van pa ging ik dus overstag. Maar er zat een klein addertje onder het gras. Geen enkele Audi-garage in Nederland was namelijk capabel om de reparatie uit te voeren. En zelfs de gemiddelde Audi-garage in Duitsland vond de reparatie een te grote uitdaging. Alle tips leidden naar Autohaus Rinner in Bad Tolz. 835,5 km vanaf Tilburg!

So be it! We maken er gewoon een vakantie-uitje van tijdens mijn maandje in-between-jobs. Pa blij, ik blij. En daar doen we het toch allemaal voor? Om half 8 stonden we bij de garage. Autohaus Rinner had meegedacht in ons vakantiegevoel en bood ons een Audi Q3 TFSI Quattro aan zodat we een dagje Garmisch Partenkirchen aan de Zugspitze konden bezoeken. De stad was minder wervelend dan verwacht zonder sneeuw en apres-ski etablissementen, maar het gezelschap was gezellig, het eten goed en de weg ernaar toe verbluffend over de B13.

Na ons dagje uit, stond mijn rode bolide met nieuw dak op ons te wachten. En dan is het toch een rare gewaarwording als een rekening van 2.000 euro daadwerkelijk niet betaald hoeft te worden. Het leek even alsof mijn vader alle mensen van de garage wilde gaan knuffelen, zo blij was hij met hetgeen ze hadden gedaan. Nadat we ze met een hartelijke handdruk hadden bedankt, stond ons nog slechts 9 uur reizen voor de boeg.

Pa en ik wisselden elkaar met rijden af, maar omdat mijn buikgriep (die ik een dag had weten te onderdrukken) weer in volle overgave aanwezig was, mocht ik de laatste drie uur slapen. Bij het ontwaken, 200 km voor Nederland, bleek ik in een sportwagen te zitten. Tenminste zo voelde de snelheid die we vlogen. Mijn altijd zo keurig-aan-de-regels-houdende vader riep 'Hij ruikt de stal'. Ik rook nog even niets, maar was vooral blij dat we soms wegwerkzaamheden tegen kwamen, waardoor hij zich wel aan de snelheid moest houden. Want mijn vader weet precies welke snelheden en bijbehorende sancties er te vergeven zijn.

Uiteindelijk zijn we veilig aangekomen en kan ik terugblikken op twee leuke dagen met een boel ervaringen. En deze mag met recht toegevoegd worden aan het rijtje mooie auto-anekdotes met pa.