Wat houdt die man van gitaarsolo's!

In het moment dat ik las dat John Mayer naar Nederland zou komen, werd ik in de tweede zin van het artikel teleurgesteld met de mededeling dat de concerten al uitverkocht waren. Tot zover mijn kans om de man met de mooiste stem van de wereld live te bewonderen. Sinds ik zijn muziek ontdekt heb en instant week wordt bij het eerste woord dat hij zingt, roep ik dat ik naar zijn concert wil. Dan laat ik me toch zeker niet kisten door een uitverkocht concert?
Marktplaats wist raad. Na vele kaarten die voor de driedubbele prijs aangeprezen stonden, vond ik een dame die haar kaartje aanbood voor een schappelijke prijs en dat voor een plaats die op het oog erg goed leek. Ze had de dag na het concert een tentamen en was dus helaas verhinderd. Geloofwaardig genoeg verhaal, vond ik en ze woonde ook nog om de hoek bij mijn ouders. Zij wilden het kaartje wel even ophalen. Dus mocht het nu toch een fake kaartje blijken, dan weet ik waar haar huis woont.

Met kriebels in mijn buik op naar Amsterdam en mijn vermoeden blijkt juist: de zitplaats is perfect, dichtbij het podium en verhoogd, dus ik hoef niet langs andere hoofden af te kijken. En om 20.35 uur komt de heer in kwestie gewoon oplopen in zijn houthakkersblousje en begint te spelen. Wat een stem.
Ieder nummer bespeelt hij een andere gitaar en de wisseling van de gitaren haalt jammer genoeg de vaart uit het concert. Daarbij wordt ieder nummer verlengd met een gigantische gitaarsolo. Nou is mijn gitaarsolo kennis natuurlijk niet meer wat die geweest is, maar een snelle rekensom leer me wel dat als hij niet zoveel solo's zou gitaren, hij zeker 10 nummers extra had kunnen spelen.
Maar wat een stem! Tijdens het zingen trekt hij wel veel pijnlijke grimassen om zijn stem zo te laten klinken als hij doet, maar dat beeld probeer ik maar weer zo snel mogelijk te wissen. En hij heeft het grootste gedeelte van z'n concert de ogen dicht. Je ziet 'm gewoon genieten van wat hij doet en plots zie je hem beseffen dat 17.000 mensen naar hem zitten te kijken. En dan zegt hij weer wat leuks, gelukkig met z'n ogen open. Met die prachtige STEM!

Na zijn "Fake ending of the show, but tradition is tradition" (aldus John himself), eindigt hij met een uitgebreide versie van Gravity. Wat had ik graag Heartbreak warfare, Your Body Is a Wonderland of Assassin als toegift willen horen, maar ach, als hij maar gelukkig is, toch? Wat dan gaat ie lachen en dat staat 'm zoooooo mooi!
Op de terugweg heb ik zijn cd's achter elkaar beluisterd en door gezapt naar de nummers die ik allemaal live had willen horen. Toen ik na een uur en kwartier thuis was, had ik ze nog niet allemaal gehoord.

Recensie AD
Recensie Telegraaf