Toch therapie?

Apetrots verscheen ik ruim op tijd op het schoolplein, want mijn oudste wolkje mocht vandaag voor het eerst gaan oefenen. Ik kwam veel vertrekkende bekende ouders tegen en tijdens het rustig uitwisselen van 'wat groeien ze toch snel' en 'is ze nu alweer vier jaar' wees een van de bekende mama's mij op het feit dat de school niet om 9.00 uur begon, zoals ik suggereerde, maar om kwart voor 9. Nog geen seconde later ging bel (de tweede bleek later) en zag ik de deuren langzaam in het slot vallen.

Het zal me toch niet gebeuren dat ik op de eerste oefendag ons meisje te laat zou laten komen. Ik rende met mijn beide dametjes, dat wil zeggen, Mies en ik voorop, terwijl Jans vooral 'zef doen' ronddwaalde. Toen ik naar de betreffende klas vroeg, bleek die alles behalve op de plek te zijn waar ik me toen bevond. Ik moest helemaal de gang door, de trap op en weer af en dan de deur uit en weer naar binnen. Dan zou ik bij de klas aankomen. Mies zag de paniek al in mijn ogen en probeerde me nog een beetje gerust te stellen door hard mee te rennen. Iets waar Jans totaal geen last van had met haar 'zef doen' mentaliteit. Bezweet en ietwat verwilderd stormden we de klas binnen. De juf merkte voor het gemak nog even op dat dit misschien wel een beetje spannend was, zo de eerste keer. Ik weet niet zeker of ze dat voor mij of voor mijn dochter bedoelde. Ik was al lang blij dat we het 'gehaald hadden' en dat ik het eerste half uur school innig omhelsd werd door mijn twee meisjes.

Net toen ik dacht dat ik het er toch niet zo slecht vanaf had gebracht, zei de juf dat ik haar koek in de grote trommel mocht leggen. Koek? Trommel? Goed, toch nog iets vergeten. Later bleek dat ze ook bij het overblijven hun eigen bammetjes mee moesten nemen. Waarom zegt niemand dat? Of hoort dat gewoon bij het voortschrijdend inzicht van de mama's?

Gelukkig heeft ze veel plezier tijdens het oefenen gehad, maar ik ga denk ik voor de zekerheid toch alvast even sparen voor een beetje therapie voor haar later.