Ondanks dat verandercommunicatie mijn specialisme is, ben ik privé helemaal niet zo van veranderingen. Vanuit mijn huis-tuin-en-keuken-psychologie verwacht ik dat het te maken heeft mijn turbulente werkomgeving en geniet ik daarom privé zo van voorspelbaarheden en tradities. Hoe meer chaos op het werk, hoe meer rust en stabiliteit thuis.
Afgelopen weekend was weer zo'n aaneensluiting van tradities. We gaan al 11 jaar skiën met een ander stel vrienden en de laatste 5 jaar gaan we naar dezelfde plek, namelijk Lermoos in Oostenrijk. En ieder jaar weten we wat we krijgen: rodelen (met een sleetje naar beneden), schnitzels, (te veel) jagerthee (whatever happens in Lermoos, stays in Lermoos), sauna, dezelfde (of minimaal soortgelijke) grappen als vorig jaar en uiteraard sneeuw. De mannen gaan snowboarden en skiën en de dames langlaufen. Tijdens de zwangerschappen vond ik de pistes iets te spannend en bleek langlaufen een prima alternatief. En vooralsnog heb ik geen redenen gevonden om van de langlauflatten af te stappen.
Tót dat we herhaaldelijk voorbij werden gesjeesd door de langlaufers die níet de loipe volgden, maar gewoon over de sneeuw leken te schaatsen. Dat wilden wij ook wel leren! En dus stonden we de volgende ochtend mét een Oostenrijkse alleskunner op de piste in de hoop dat wij na twee uur lessen ook tot hoge snelheid zouden kunnen geraken. Hij legde ons de techniek uit van het
skaten en heeft ons vervolgens compleet afgemat. Mijn hemeltje, wat kan leren moeilijk zijn! Het ziet er bij anderen zó gemakkelijk uit, maar totdat je de techniek ècht onder de knie hebt, zie je er hoofdzakelijk uit als Charlie Chaplin met hoge nood.
Kortom, volgend jaar gaan we een hernieuwde poging wagen om tot hoge snelheid te komen met skaten en gaan we daarnaast weer gewoon rodelen, vertrouwd schnitzels eten, (te veel) jagerthee drinken, zweten in de sauna en vooral heel veel lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten