Wat houdt die man van gitaarsolo's!

In het moment dat ik las dat John Mayer naar Nederland zou komen, werd ik in de tweede zin van het artikel teleurgesteld met de mededeling dat de concerten al uitverkocht waren. Tot zover mijn kans om de man met de mooiste stem van de wereld live te bewonderen. Sinds ik zijn muziek ontdekt heb en instant week wordt bij het eerste woord dat hij zingt, roep ik dat ik naar zijn concert wil. Dan laat ik me toch zeker niet kisten door een uitverkocht concert?
Marktplaats wist raad. Na vele kaarten die voor de driedubbele prijs aangeprezen stonden, vond ik een dame die haar kaartje aanbood voor een schappelijke prijs en dat voor een plaats die op het oog erg goed leek. Ze had de dag na het concert een tentamen en was dus helaas verhinderd. Geloofwaardig genoeg verhaal, vond ik en ze woonde ook nog om de hoek bij mijn ouders. Zij wilden het kaartje wel even ophalen. Dus mocht het nu toch een fake kaartje blijken, dan weet ik waar haar huis woont.

Met kriebels in mijn buik op naar Amsterdam en mijn vermoeden blijkt juist: de zitplaats is perfect, dichtbij het podium en verhoogd, dus ik hoef niet langs andere hoofden af te kijken. En om 20.35 uur komt de heer in kwestie gewoon oplopen in zijn houthakkersblousje en begint te spelen. Wat een stem.
Ieder nummer bespeelt hij een andere gitaar en de wisseling van de gitaren haalt jammer genoeg de vaart uit het concert. Daarbij wordt ieder nummer verlengd met een gigantische gitaarsolo. Nou is mijn gitaarsolo kennis natuurlijk niet meer wat die geweest is, maar een snelle rekensom leer me wel dat als hij niet zoveel solo's zou gitaren, hij zeker 10 nummers extra had kunnen spelen.
Maar wat een stem! Tijdens het zingen trekt hij wel veel pijnlijke grimassen om zijn stem zo te laten klinken als hij doet, maar dat beeld probeer ik maar weer zo snel mogelijk te wissen. En hij heeft het grootste gedeelte van z'n concert de ogen dicht. Je ziet 'm gewoon genieten van wat hij doet en plots zie je hem beseffen dat 17.000 mensen naar hem zitten te kijken. En dan zegt hij weer wat leuks, gelukkig met z'n ogen open. Met die prachtige STEM!

Na zijn "Fake ending of the show, but tradition is tradition" (aldus John himself), eindigt hij met een uitgebreide versie van Gravity. Wat had ik graag Heartbreak warfare, Your Body Is a Wonderland of Assassin als toegift willen horen, maar ach, als hij maar gelukkig is, toch? Wat dan gaat ie lachen en dat staat 'm zoooooo mooi!
Op de terugweg heb ik zijn cd's achter elkaar beluisterd en door gezapt naar de nummers die ik allemaal live had willen horen. Toen ik na een uur en kwartier thuis was, had ik ze nog niet allemaal gehoord.

Recensie AD
Recensie Telegraaf

Toch therapie?

Apetrots verscheen ik ruim op tijd op het schoolplein, want mijn oudste wolkje mocht vandaag voor het eerst gaan oefenen. Ik kwam veel vertrekkende bekende ouders tegen en tijdens het rustig uitwisselen van 'wat groeien ze toch snel' en 'is ze nu alweer vier jaar' wees een van de bekende mama's mij op het feit dat de school niet om 9.00 uur begon, zoals ik suggereerde, maar om kwart voor 9. Nog geen seconde later ging bel (de tweede bleek later) en zag ik de deuren langzaam in het slot vallen.

Het zal me toch niet gebeuren dat ik op de eerste oefendag ons meisje te laat zou laten komen. Ik rende met mijn beide dametjes, dat wil zeggen, Mies en ik voorop, terwijl Jans vooral 'zef doen' ronddwaalde. Toen ik naar de betreffende klas vroeg, bleek die alles behalve op de plek te zijn waar ik me toen bevond. Ik moest helemaal de gang door, de trap op en weer af en dan de deur uit en weer naar binnen. Dan zou ik bij de klas aankomen. Mies zag de paniek al in mijn ogen en probeerde me nog een beetje gerust te stellen door hard mee te rennen. Iets waar Jans totaal geen last van had met haar 'zef doen' mentaliteit. Bezweet en ietwat verwilderd stormden we de klas binnen. De juf merkte voor het gemak nog even op dat dit misschien wel een beetje spannend was, zo de eerste keer. Ik weet niet zeker of ze dat voor mij of voor mijn dochter bedoelde. Ik was al lang blij dat we het 'gehaald hadden' en dat ik het eerste half uur school innig omhelsd werd door mijn twee meisjes.

Net toen ik dacht dat ik het er toch niet zo slecht vanaf had gebracht, zei de juf dat ik haar koek in de grote trommel mocht leggen. Koek? Trommel? Goed, toch nog iets vergeten. Later bleek dat ze ook bij het overblijven hun eigen bammetjes mee moesten nemen. Waarom zegt niemand dat? Of hoort dat gewoon bij het voortschrijdend inzicht van de mama's?

Gelukkig heeft ze veel plezier tijdens het oefenen gehad, maar ik ga denk ik voor de zekerheid toch alvast even sparen voor een beetje therapie voor haar later.

Tip 1: plaats nooit het afwasrek naast de vissenkom

Onze buurvrouw had een flinkje kwak kikkerdril te vergeven en ze meende dat het leuk was voor onze meiden om deze dril uit te zien groeien tot heuse kikkertjes. Trots liepen we met z'n viertjes door de straat mét onze nieuwe aanwinst in de vissenkom. De honderden eitjes werden op het aanrecht geplaatst met een mooi uitzicht op de straat en de tuin. Oh, wat zouden ze het goed bij ons hebben! Iedere dag volgden we (lees ik) hoe de stipjes een staartje kregen en betreurden we (lees ik) de stipjes die stipjes bleven en nooit de ontwikkeling tot de kikker zouden redden. Gelukkig kregen we op tijd door dat het water zich niet vanzelf zou verschonen, dus stonden we (lees ik) klaar met het theezeefje om ze over de brengen naar een schoner oord.


En toen werd ik verrast met een weekendje weg met z'n viertjes. Gezien het onverwachtse gehalte, heb ik die avond gewerkt, gepakt en het huis vertrek-klaar gemaakt. Ik stemde nog even af met manlief of we nu de kikkervisjes zouden verschonen, of dat het tot na het weekend kon wachten. Maar we waren allebei van mening dat ze dat wel zouden redden die paar dagen.

Niet dus. Toen we terug kwamen, bleken de meeste kikkervisjes de bodem van de kom te onderzoeken zonder enig teken van leven te geven. Hoe moest ik over dit grootschalige verlies heenkomen? Maar wacht, zag ik daar iets bewegen? Jaaaaaaaa, er was nog één kikkervisje in leven! Snel de kom verschoond en, hop, het visje erin laten duiken. Oh, wat zou dit kikkervisje (laten we hem voor het gemak Gompie noemen) het goed hebben! Iedere dag hing ik met mijn kop boven de kom en maakten Gompie en ik grapjes tegen elkaar en deelden bemoedigende woorden.

Totdat ik ging afwassen. Ik ben nogal goed in het stapelen van afwas zodat het afdrogen een onnodige activiteit wordt. De laatste deksel stapelde ik op het afdruiprek, maar de deksel verloor grip en PATS, voordat ik ernaar kon grijpen lag de vissenkom aan diggelen! Snel zochten we naar het zwarte beestje, maar hij leek spoorloos verdwenen. Totdat we het afwasschuim opzij roerden. Gompie is een kranige, maar heet afwaswater bleek ie toch niet goed te kunnen hebben.


Huize van Bommel-Bekker (lees ik) is nu even in rouw en we vragen ons af hoe het zo mis kon gaan. En of we ooit wel klaar zullen zijn voor een huisdiertje...

Ik zoek een man...

Of nee, eigenlijk zoek ik zelfs meerdere mannen. Sorry voor het zo openlijk uiten van deze hartenkreet, maar ik kan het niet langer voor mijzelf houden. Mijn manlief weet er trouwens van, maar ik krijg hem niet verleid tot het vervullen van deze wens. Vandaar mijn jacht op mannen. Mannen die niet schuw zijn om in zingen uit te barsten, die niet bang zijn van een danspasje of twee en vooral mee wil schitteren op het podium. En die zin hebben om volgend jaar april de musical Ciske de Rat ten tonele te brengen.

Juist ik ben op zoek naar mannen voor mijn fantastische musicalvereniging BOeMs te Tilburg. We repeteren iedere donderdag van 20.00-23.00 uur. Tot aan de pauze (21.15 uur) zingen we de longen uit ons lijf en daarna swingen we de pan uit! Ik spreek uit ervaring als ik vertel dat ik me er iedere donderdag naar toe sleep vanwege een drukke baan en wervelende privé-leven, maar ook weer stuiterend na de repetitie naar huis rijd. Inmiddels ben ik al 13 jaar lid van deze mooie vereniging en ik kan het je aanraden. Het is thuiskomen in een groep vol theaterdieren die in het dagelijks leven allemaal een baan hebben. Een zalige uitlaatklep, oké, vooruit dan, een ietwat uit de hand gelopen hobby. Om het jaar staan we met vijf voorstellingen in de grote zaal van de Stadsschouwburg van Tilburg. Wie wil nu niet zo'n podiumervaring?

Naast zingende en dansende mannen, zijn we ook op zoek naar personen die niet perse op de bühne hoeven te staan, maar wel een uitdaging zien in een bestuursfunctie bij deze vereniging.

Mocht je je aangesproken voelen door een van de twee rollen bij BOeMs, dan kun je je melden bij mail@boems.nl. Op 18 april aanstaande vinden de audities plaats voor de nieuwe leden! Tot dan?

Creativiteit op de proef

Dankzij mijn favoriete blad Linda. ben ik op de app Room for thought gewezen. Éen keer per dag seint mijn 'verlengstuk' mij op een fotomoment. Elke dag één foto, op een willekeurig moment, 365 dagen lang. Om aan het einde van het jaar een prachtige collage op te leveren waarin je in één blik één jaar uit mijn leven kunt samenvatten.

Nu komen de seintjes meestal op een uiterst ongelegen moment, maar ik zou me eigenlijk moeten verplichten om dan tóch een kiekje te schieten. Ik heb al gemerkt dat ik 'm wel kan uitstellen, maar zodra de klok 's nachts 12 uur heeft geslagen, dan is het momentje van die dag ècht voorbij en er is geen mogelijkheid tot herkansing. Die bewuste dag is dan een zwart vlak in mijn o-zo-kleurige-bestaan. Je kunt je m'n stress voorstellen als ik om 23.45 uur nog geen ludiek moment heb weten vast te leggen van die dag...

Voordat je trouwens over mag gaan tot het vastleggen van je moment, telt de app samen met jou even tot tien. Die krijg je cadeau van de app om 'even niets te doen', maar zo jing-jang zit ik natuurlijk niet in elkaar. Mijn momenten bewegen namelijk nogal eens en de leuke houding die ik vast wilde leggen is na tien tellen compleet verbasterd tot iets niet-fotografeer-waardigs. Maar goed, oefening baart kunst. En ik heb nog 329 dagen om te oefenen.

Puppy-party

Bruno is gearriveerd. Onze lieve vrienden hebben hun puppy gekregen, reden te meer om het etentje in doggy-style te houden.
Eet best lekker zo'n risotto uit een voederbakje!

Living on the edge

Ondanks dat verandercommunicatie mijn specialisme is, ben ik privé helemaal niet zo van veranderingen. Vanuit mijn huis-tuin-en-keuken-psychologie verwacht ik dat het te maken heeft mijn turbulente werkomgeving en geniet ik daarom privé zo van voorspelbaarheden en tradities. Hoe meer chaos op het werk, hoe meer rust en stabiliteit thuis.

Afgelopen weekend was weer zo'n aaneensluiting van tradities. We gaan al 11 jaar skiën met een ander stel vrienden en de laatste 5 jaar gaan we naar dezelfde plek, namelijk Lermoos in Oostenrijk. En ieder jaar weten we wat we krijgen: rodelen (met een sleetje naar beneden), schnitzels, (te veel) jagerthee (whatever happens in Lermoos, stays in Lermoos), sauna, dezelfde (of minimaal soortgelijke) grappen als vorig jaar en uiteraard sneeuw. De mannen gaan snowboarden en skiën en de dames langlaufen. Tijdens de zwangerschappen vond ik de pistes iets te spannend en bleek langlaufen een prima alternatief. En vooralsnog heb ik geen redenen gevonden om van de langlauflatten af te stappen.

Tót dat we herhaaldelijk voorbij werden gesjeesd door de langlaufers die níet de loipe volgden, maar gewoon over de sneeuw leken te schaatsen. Dat wilden wij ook wel leren! En dus stonden we de volgende ochtend mét een Oostenrijkse alleskunner op de piste in de hoop dat wij na twee uur lessen ook tot hoge snelheid zouden kunnen geraken. Hij legde ons de techniek uit van het skaten en heeft ons vervolgens compleet afgemat. Mijn hemeltje, wat kan leren moeilijk zijn! Het ziet er bij anderen zó gemakkelijk uit, maar totdat je de techniek ècht onder de knie hebt, zie je er hoofdzakelijk uit als Charlie Chaplin met hoge nood.

Kortom, volgend jaar gaan we een hernieuwde poging wagen om tot hoge snelheid te komen met skaten en gaan we daarnaast weer gewoon rodelen, vertrouwd schnitzels eten, (te veel) jagerthee drinken, zweten in de sauna en vooral heel veel lachen.