America here I come!

Het zit in het aard van het beestje; ook nu komen de muren weer op mij af. Ik heb alles al geprobeerd. Uiteraard schitter ik de laatste weken als new born huisvrouw; ik draai wasjes bij de vleet, doe de boodschappen, voed mijn dochtertje met liefde en eigen gemaakte melk en ben volledig losgeslagen op kookgebied. Thijs weet niet wat hem overkomt nu hij iedere avond een creatieve uitspatting op zijn bord krijgt gepresenteerd. Tussendoor neem ik diverse studieboeken tot me en heb ik ook alle afleveringen van Glee gekeken. Ja mensen, dit is een officiele coming-out; ik vind die serie echt fantastisch. De serie lijkt zoet omdat de personages ieder moment in een lied uit kunnen barsten, maar de humor is dusdanig scherp en bot dat het alles behalve zoet is. Vooral coach Sue Sylvester is hilarisch.


Maar goed, ik moet dus tussen de muren uit. Bij Mies verbreedde ik mijn horizon door met haar op de fiets naar de Beekse Bergen te gaan. Een hele onderneming, maar ik voelde me zo vrij als een vogeltje dankzij de Kidcar. Ditmaal ga ik nog een stapje verder; op 30 april as vertrek ik met Jansje naar Cleveland, Ohio. Inderdaad, de meest saaie stad in America. Maarja, daar ga ik colleges krijgen van een van de grondleggers van Appreciative_inquiry. Ofwel, de week waar ik gedurende mijn hele studie naar uit heb gekeken.

Toen ik eenmaal zwanger bleek, dacht ik deze week jammerlijk aan mij voorbij te moeten laten gaan. Maar dankzij de stimulans van de begeleiders en de studiegenoten om toch mee te gaan, heb ik het toch voor elkaar weten te krijgen. Natuurlijk vind ik het spannend, maar van de andere kant is het ook gewoon een kwestie van doen. De universiteit van Cleveland heeft voor mij een nanny geregeld die me bij kan staan en verschillende studiegenoten staan te trappelen om Jans in de armen te nemen. Jans zelf blijkt tot nu toe een bijzonder relaxed wezentje te zijn; ze wil voornamelijk slapen, knuffelen en eens in de zoveel tijd gevoed worden en voorzien van een schone luier. Nou, dat kan ik wel bieden! En op die manier toch niet het meest inspirerende onderdeel van de studie missen!
En Jans? Die kan na een maand levensvreugde al zeggen "America? Been there, done that, got the t-shirt!".

Weker met de jaren?

Zijn het de hormonen of wellicht het feit dat ik sinds vandaag aan de andere kant van de 35 ben beland? En manlief me doodleuk toejuichde met "Op naar de 40!". Of is het toch het dubbele moederschap dat me een extra dosis weekheid cadeau heeft gedaan?
Wat het ook is, gisteren stond ik met waterige oogjes als een dolle te zwaaien naar luid toeterende vrachtwagens die in het kader van de Trucktour Tilburg voorbij denderden. Ik weet niet wie er blijer was: de inzittenden of ik aan de kant, stevig omstrengeld door Mies die het toeterende geweld toch wel spannend vond, maar ook zwaaide alsof haar leven ervan af hing.
En dan vanochtend: twee spelende eekhoorntjes in onze tuin bezorgden mij een brok in de keel. Maar het toppunt was toch wel de uitzending 'Nederland helpt Japan'. Het kan ook zijn dat ik het niet meer droog hield door het belachelijke diva optreden -wie kan de meest Mariah Carey-achtige riedels zo lelijk mogelijk ten gehore brengen- van de toppers. Weten ze zelf eigenlijk hoe erg ze niet kunnen zingen? Ik heb alleen Jeroen van de Boom op zuivere noten weten te betrappen! Anyway, ik was geraakt door het ieniemienie kleine mensmeisje dat, tussen de valse noten van de toppers door, iedereen bedankte voor de hulp die ze zouden gaan ontvangen. Ik was vast niet de enige die even moest slikken, toch?

May I proudly present: Jans van Bommel!

Ze is pas een week oud en nu valt er al een boekwerk te schrijven over haar eerste kennismaking met het leven buiten de baarmoeder. Over de lancering van 2,5 uur waarmee ze deze mooie wereld in is geslingerd.
Over hoe ze de eerste vier dagen als patientje heeft doorgebracht in het Moeder-Kindcentrum van het Elisabeth ziekenhuis, omdat ademhalen toch niet zo vanzelfsprekend leek als verwacht.
Over haar kennismaking met haar zus Mies die helemaal enthousiast is over de komst van haar nieuwe maatje (Mies kan maar niet stoppen met aaien en trappelt van plezier als Jans een tekentje van leven geeft).
Over de lachjes waarmee ze mij nu al veelvuldig mee pleziert en haar tevreden kraaitjes en grimasjes. Kortom, er is wederom een wondertje ter wereld gekomen en ik ben gezegend met twee fantastische dochtertjes en een wereldvent. I'm on the top of the world.