And the oscar goes to...

Vandaag droeg ik mijn ziel onder mijn arm. De Boems-repetitie van gisteren heeft toch meer indruk op me gemaakt dan verwacht. Met name de dramatische scène blijft door mijn hoofd spoken. Het betreft de scène waar we in de reddingsboten moeten stappen, terwijl de mannen van de vrouwen en kinderen worden gescheiden en waarbij ik uiteindelijk letterlijk van mijn toekomstige man word weggetrokken. Ik voelde écht dat het menens was en stond na afloop van de scène nog na te trillen.

Wellicht heeft het te maken met de wetenschap dat dit allemaal daadwerkelijk is gebeurd of met het feit dat ik weker ben geworden na de geboorte van Mies. Het is tegenwoordig gebruikelijk dat ik al grien bij het zien van een page-reclame. Onlangs braken de waterdragers zelfs in de auto bij het horen van Ruud de Wild die in het kader van een of andere wensenactie een aantal koeienborstels cadeau gaf aan een boerin. Geen van beide waren zo blij als ik voor de betreffende koeien. Ik zag ze al helemaal blij huppelen in de wei.

Anyway... Niet dat ik me überhaupt zou kunnen meten aan grootheden als wijlen Heath Ledger, maar ik kan me voorstellen dat hij door een rol als 'The Joker' toch even van zijn padje raakt. In zijn geval met een tragische afloop, maar hoe doen andere échte sterren dat? Hoe blijven ze zich inleven en daarnaast toch een normaal leven leiden (voor zover je in Hollywood een normaal leven kunt leiden)?

Gaandeweg de repetities/draaidagen word je je rol. Bij de komische castings werd ik nóg stuiteriger, terwijl ik nu voelbaar transformeer in een toekomstige weduwe.
Dat zal de uitdaging worden voor deze musical; het luchtige en vrolijke karakter zo lang mogelijk bewaren in het stuk terwijl ik weet dat straks het schip gaat zinken en ik mijn hubbie to be ga verliezen.
Én de echtheid van de emotie beleven, terwijl je de dramatische scène al tachtig keer hebt gespeeld.

And the oscar goes to....