Op de weg naar huis zie ik vanuit mijn ooghoeken in de verte een knalgeel busje agressief van links naar rechts flitsen. Hij lijkt mijn bumper tot het volgende doel te hebben bestempeld. In de achteruitkijkspiegel zie ik dat de bestuurder (een forse kleine man in legerprint met stekelhaar) alle mede weggebruikers vervloekt naar 'daar waar de zon niet schijnen kan'. Al snel merk ik dat mijn gedachten hem willen typeren als een 'niet zo vriendelijke en minder sociale man' (maar dan uitgedrukt in krachttermen). Maar voordat het oordeel geveld is, hoor ik mezelf denken: "Hij zal zijn dag niet hebben. Normaal is hij de joviale grappenmaker die galant is voor de vrouwtjes. Ofwel een man met een grote bek, maar een klein hartje".In plaats van gefrustreerd het gat voor me te dichten, terwijl hij rechts inhaalt, laat ik hem voor. In de tijd dat hij voorbij flitst, zie ik nog een glimp van een kleine glimlach die om zijn mond speelt. Knikte hij nou naar me?
Ik voel me heerlijk beheerst en kan me niet aan de indruk onttrekken dat ook hij een beetje vrolijker verder rijdt (alhoewel hij twee auto's verder alweer de bumper van een lesauto op een millimeter nauwkeurig inspecteert).
Hoe dan ook; mijn gedachten en mijn gedrag zijn ongetwijfeld te danken aan het ontluikende lenteweer. Zonnestralen doen me vaker 'roze denken', maar ik bezit niet altijd deze relativerende gave. Ik realiseer me echter dat het mij, maar ook anderen, een heleboel zou helpen bij het bewegen op deze wereld.
Ondoenlijk waarschijnlijk om dit dagelijks consequent vol te houden (soms moet je ook lekker even grommen op de wereld), maar wel leuk om over te dromen. Al zouden we 10% rozer denken en handelen.... waar zou de wereld dan staan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten