Het tegenovergestelde van Gilles de la Tourette

Soms zijn er van die momenten. Dan wil de waarderende blik op het leven even niet opstarten. Bijvoorbeeld na een fikse verkoudheid waar geen einde aan lijkt te komen en drie borstontstekingen. Of toen de huisarts en manlief me in lieten zien dat ik toch gas terug moet nemen en mijn verlof moet benutten om tot rust te komen. Of wanneer ik me realiseer dat deze periode van onbegrensd en zorgeloos zorgen voor Jans eindig is. Of omdat ik gewoon even mijn draai niet kan vinden.

Die momenten gaan meestal gepaard met schuldgevoel dat ik toch echt geen recht van spreken heb. Ik blijk dan uitmuntend te zijn in mezelf nog verder naar beneden te praten.
Totdat Jans of Mies me opeens overvallen met hun 'zijn'.

Jans verdenk ik er zelfs van het tegenovergestelde van Gilles de la Tourette te hebben. Zij lacht vanaf het moment dat zij opstaat totdat ze gaat slapen. Zodra ik mijn koppie in de buurt van haar gezichtsveld begeef, ontstaat er een stralende lach op haar gezicht. Ze komt soms niet aan drinken toe omdat ze zo druk bezig is met lachen afgewisseld met een conversatie waarvan ik gek genoeg alles versta. Haar gebrabbel spreekt boekdelen.


Toen ik weer een van mijn mindere momentjes voelde aankomen, ben ik naast Jans gaan liggen. Het effect was bijna magisch: ik voelde me letterlijk opladen, als een batterijtje dat steeds voller met energie komt te zitten. Onvoorstelbaar wat een effect zo'n klein wezentje nu al heeft!

Mundial: een impressie

Moby Rocks

I luuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuv festivals. Ik word altijd zo blij van de sfeer, de muziek en de mensen die compleet ontspannen over het terrein bewegen. Zodra ik een stap op het veld van Mundial heb gezet, word ik overvallen door de neiging om iedereen te gaan knuffelen.

Na een kleine volksverhuizing (er komt toch heel wat kijken met twee kindjes festivallen) gingen we, gewapend met poncho's en foute regenpakken, moeiteloos op in het feestgedruis. Voor Mies was het alweer de derde keer en het blijkt een echt festivalrakkertje: in no time stond ze te swingen en ze is niet meer gestopt. Wat wil je ook met zo'n fantastisch programma! Wij kwamen met name voor de Jeugd van Tegenwoordig, de Fun Lovin' Criminals en uiteraard Moby.

De Jeugd van Tegenwoordig waren aanstekelijk en lekker onverstaanbaar. Wat zingen die gasten nou? De teksten die ik wel kon verstaan, waren hilarisch ('Groeten aan je tante, welke tante? Tante Lien! Welke Lien? Lien back!').

En dan was daar Moby; een waardige afsluiter! Die man heeft flink wat hits op zijn naam staan! Gesteund door een aantal prachtvrouwen (een op viool, een op gitaar en een met een dijk van een stem), kreeg hij het publiek in no time in hogere sferen. Nooit gedacht dat ik het festival Mundial met 'feel so real' 'hakkend' af zou sluiten. De komende dagen zweef ik nog even lekker verder op alle blijheid die gisteren in mij is los gemaakt.